29 november 2006

Het meisje met de prei

Met collega E onderweg:

"Jeetje, wat mooi, kijk dat eens! Helemaal groen-grijs!"
"Dat is prei, annemárie."
"Is dat prei? Dat is geen prei."
"Jawel, dat is een veld prei."
"Oh wacht! Dat witte stuk van prei zit natuurlijk onder de grond! Sjee, nog nooit bij stilgestaan."
"Djeez annemárie, ontzettend stadskind. Dit is basiskennis."
"Ja, voor groningers ja."
"Weet je hoe een veld aardappelen eruit ziet?"
"Oh wacht, verdomd, het is ècht prei!"
"Geloofde je me niet? Dat vind ik nou echt irritant; ik leg het je helemaal uit en dan geloof je me niet!"
"Ja, maar ik vertrouw altijd alleen op mijn eigen ogen."
"Ja, irritant dus."
"Aardappelen hebben witte bloemen toch?"
"Nee, niet altijd. Kijk! Dàt zijn nou aardappelen."
"Echt? Ik krijg even een cursusje akkerbouw hier."
"Ik zal je nog wel eens meenemen naar Groningen voor een cursusje akkerbouw..."

28 november 2006

Bij de Dizzy

De zaal begon zich te vullen. Allemaal hoopvol publiek dat voor het optreden kwam. Wij kwamen voornamelijk voor de kaasfondue en hadden ons prinsheerlijk genesteld op een bankje. De stoel aan onze tafel was vrij, maar oogde dat niet want lag vol met onze jassen, tassen, truien, etc.

Een lange man kwam binnen, keek zoekend om zich heen naar een stoel. W had iets meer sociaal besef dan ik, want ik had het niet eens door; was waarschijnlijk nog iets teveel in de flow van de kaasfondue en de avond in het algemeen. W riep de man en gebaarde naar de stoel. Nadat jassen, tassen en truien verwijderd waren knikte de lange man ons dankbaar toe, zetelde zich en trok een schetsboek ter grootte van een bijbel uit zijn zak.

De muzikanten gingen los op het podium: gitaar, schuiftrompet, drums, piano. De man ging los op zijn schetsboek; met een zwarte fineliner van het type 'heeft iedereen in huis' zette hij zijn lijnen op papier. W haalde nog een drankje voor ons, en een drankje voor de tekenaar. Dat ontroerde me mateloos.

Misschien was het daarom dat de man niet afwijzend reageerde toen W vroeg of we zijn tekening mochten zien. Ik voelde schroom het te vragen; andermans werk heeft een zweem van kwetsbaarheid en ik durfde dus gewoon niet, ongeacht mijn nieuwsgierigheid.

De tekening was goed; ving perfect de houding van de gitaristen en had een sfeer van rokerig jazzcafé.

Het was een mooie avond.

Just smile

Achter mij bij het stoplicht stond een man in een heel grote auto. De man veegde met een delicaat gebaar het haar van zijn voorhoofd en checkte zijn kapsel in zijn binnenspiegel. Hij trok met zijn vingers zijn oogleden naar beneden en keek of zijn oogwit mooi wit was. Hij oefende een glimlach die slechts tand was en waaraan zijn ogen niet meededen. De glimlach werd weer uitgeschakeld.

Het stoplicht sprong op groen en achter mij trok hij op: glimlach aan, glimlach uit, glimlach aan, uit, aan, uit, aan, uit. De glimlach oogde steeds geforceerder. Met de glimlach aan deed zijn gezicht me denken aan een doodskop.

Ik vroeg me af waar hij heen reed, waar hij die glimlach voor nodig had. Ik wilde hem door elkaar rammelen en zeggen: je ogen man! Het zit hem in je ogen!

Voor wie zijn glimlach ook bedoeld was: ik hoop van harte dat diegene er niet in getrapt is.

27 november 2006

ABC

Bij het postkantoor stond een mevrouw. Ze prutste met de pakketjesweegschaal en vroeg me of ik haar even wilde helpen. Maar natuurlijk! Behulpzaam als ik ben, stond ik gezwind aan haar zijde, in de veronderstelling dat ik iets met weegschaal of pakketje moest doen. Maar nee, ze duwde me een adresboekje in de hand en vroeg of ik een bepaalde naam wilde opzoeken en dan dat adres voor haar op een papiertje wilde schrijven. Ik sloeg heel eventjes steil achterover; figuurlijk dan.

Natuurlijk ben je je ervan bewust dat er mensen leven in Nederland die analfabeet zijn. Natuurlijk weet je dat dat bestaat, heb je de verhalen gehoord over de schaamte en de trucs die analfabeten uithalen om niet te hoeven lezen. Deze mevrouw straalde niets van schaamte uit. Ze was gewoon heel praktisch: ik kan niet lezen en schrijven, dus ik ga iemand vragen om me daarbij te helpen. Ik vroeg me af hoe het kon dat ze ondanks die praktische instelling waarschijnlijk nog nooit een cursusje heeft gepakt of een lesje heeft genomen. Ze leek me nogal daadkrachtig. Daadkrachtig en analfabeet.

Ik bleef een tikkie beduusd achter en telde mijn zegeningen.

26 november 2006

Observaties n.a.v. een zondagmiddag / -avond

* Als je na het tanken denkt 'goh, ik wil eigenlijk wel kauwgompjes kopen', koop dat in godsnaam niet stimorol fusion met aardbei-limoensmaak. Dat is namelijk hubba bubba zonder de hubba.

* Het Bimhuis met ondergaande zon en schepen die tot het gangboord in het water liggen en dus niet meer als schip herkenbaar zijn, maar wel degelijk langsvaren alsof het een echt schip betreft. Het Bimhuis met dat soort schepen als avonddecor is een mooi ding.

* Hadassah de Boer kan heel goed doen alsof het volgende week is door gewoon een ander shirtje aan te trekken en achtereenvolgens 'volgende week blabla', 'morgen blabla' en 'vandaag blabla' te zeggen in de camera.

* Hadassah de Boer doet in het echt een stuk vriendelijker aan dan op tv, maar heur haar is een stuk poedeliger in het echt.

* Die mevrouw aan de bar die op Martine Bijl lijkt, zou best wel eens Martine Bijl kunnen zijn, gezien het feit dat ze uitgebreid zoent met Hadassah bij het weggaan.

* Die mevrouw met fluwelen broek naast je die eerst zei "Wat maakt het uit hoe je haar zit, het gaat hier toch niet om jou!" en vervolgens haar hand op je schoot legt in een poging beter in beeld te komen is onsympathiek. Zeker als ze na het hand op schoot leggen en linkerbil ook die kant op bewegen in een poging nòg beter in beeld te komen zegt: "Hier kijkt toch geen hond naar" en als je vervolgens antwoordt "Ik wel!" smalend lacht.

* Opnameleiders die met hun vingers de seconden tot het 'live gaan' aftellen zijn woest aantrekkelijk.

* Na de opname zijn de geitenkaaskroketjes in het café restaurant beneden niet te versmaden.

* Het observeren van een-grijze-man-met-baard-die-er-zeer-gedistingeerd-uitziet die geïnterviewd wordt door een-kleine-chinees-die-met-trillende-handen-de-microfoon-bedient is een interessante bezigheid tijdens het verorberen van geitenkaaskroketjes.

* Die bezigheid is vooral interessant als je die deelt met je lieve vriendin M die op 1 lijn zit met jezelf wat betreft conclusies trekken over de richting van de blik van de grijze man en de precieze frequentie van de trilling van de handen van de chinees.

* Sushi kan je het best eten in een restaurantje met 8 tafels waar de bediening onverstaanbaar japans is.

* Sushi kan je het best eten tijdens een goed gesprek waar je regelmatig met je eetstokjes in de lucht kan prikken om je punt kracht bij te zetten.

* Als je zo nachtblind bent als een regenworm, c.q. een annemárie, kan je best veilig in het donker naar huis rijden, als je maar net doet alsof je een computerspelletje speelt.

* Een Twingo kan maximaal plankgas heuvel af wind mee 168 op de teller.

* Ook al rijd je 168 op de teller, er zijn nog steeds mensen die meer haast hebben dan jij, of die zich gewoon niet gepiepeld willen voelen door een Twingo.

* Het maakt de katten geen donder uit of je om 11 uur thuis bent of om 12 uur. Ook al heb je ze gemist en erg je best gedaan om 11 uur thuis te zijn.

* Zondagmiddagen met opnames van NPS Arena en lieve vriendin M en vervolgens sushi eten en heel hard naar huis rijden, zijn goeie zondagmiddagen.

J en ik: ouwe lullen onder elkaar

"Dat is echt gers, zeiden we vroeger."
"Gers? Hoe schrijf je dat?"
"G-E-R-S"
"Oh, ok. Ik dacht dat het misschien van heersch kwam."
"Heersch?"
"Ja, heersch. Als iets heel cool is, zeg je in Delft dat het heerscht."
"Van rules, zeg maar."
"Ja, dat ja."
"God, ik heb daar altijd zo'n hekel aan: van die letterlijke vertalingen van engels."
"Hoezo?"
"Ook als mensen zeggen dat iets zuigt. Rot op man!"
"Oh nee, zuigen zeg ik wel. Ik vind het alleen héél irritant als mensen zeggen 'het zuigt grote tijd'."
"Ja, dat is echt kansloos."
"Sowieso snap ik al die dingen niet meer zo. Toen ik vroeger op dat internaat werkte zeiden al die kinderen 'moeilijk'."
"Huh?"
"Als in een moeilijk lekker wijf, of moeilijk hard gezopen."
"Die heb ik echt nog nooit gehoord."
"En lauw? Lauw snap ik ook niet. Wanneer moet je lauw gebruiken?"
"Lauw is cool; een lauwe gozer is een coole gast."
"Man, ik snap er niks meer van."
"We worden oud hè."
"Ja, we worden oud."
"Vet oud."

25 november 2006

Tip!

Zojuist gespot op BBC 2: the culture show. Hoogtepunt van the culture show: Tim Minchin

Hij doet aan fijne liedjes met jazzy feel en geweldige teksten.

Liedjes over opblaaspoppen
Liedjes over reasonable experimental conditions
Gedichtjes over boosheid met een uitstapje naar Tourette.
Liedjes over liefde
En liedjes over sex met de stereo aan

Zoals hij zelf zegt: 'Shag With The Stereo On. Performed by my old band, Rosencrantz, one might describe this tune as an “uncut gem” or a “forgotten B-side”. I’d be more inclined to call it cheaply recorded silliness. Please note the rocking guitar-ish sound is actually my piano plugged through a distortion pedal. Cool huh? Another excellent feature is the 7 beat count in. These things matter, you know.'

Heerlijke man.

Ingrediënten: rook


Ben ik de enige die dit raar vindt? Ingrediënten: makreel, zout, ROOK?

Als je ook nog het graatje eruit haalt, de buikholte insmeert met sambal manis, ketjap manis, heul veul knoflook enneh... volgens mij verder niks. Als je de makreel (incl. sambal, ketjap, knoflook en rook) inpakt in een aluminiumfolietje en hem goed fijn warm laat worden in de oven, zeg een graad of 200 een minuut of 25. Als je dat allemaal doet dan heb je het succesreceptje van vriend J te pakken.

In eerste instantie zei J toen ik telefonisch voorstelde dat hij voor me zou koken: "tuut tuut tuut", maar met behulp van makreel, zout en rook wist hij er daadwerkelijk iets van te bakken.

Of te braden, zo je wilt.

Mikey en mijn tranen

Sinds ik onder narcose ben geweest zou ik mijn hoofd vergeten als het niet op mijn nek stond. Sinds ik onder narcose ben geweest, ben ik een tikkende emotionele tijdbom. Ik huil al om niets. Ik huil dus feitelijk om alles. Bij reclames van het WNF moet ik traantjes wegpinken om die lieve walvissen die bejaagd worden. Ik besnotter mooie boeken en brul tijdens ER. Zelfs Dr. Phil weet me af en toe recht in het hart te treffen; de reclamebreaks gebruik ik om mijn uitgelopen mascara weg te vegen. Laatst bij het nichtjes-gezellig-samen-film-kijken werd ik heel hard uitgelachen door nichtje I om mijn rooddoorlopen ogen en mijn gesnuf en gesnotter. En terecht, van dat uitlachen. Het was namelijk een kutfilm.

Vandaag in de auto terug van de open dag HKU werd ik vergezeld door mijn favoriete depressieve tevens deprimerende gitaarman:
Dave Matthews.


Hij zong met een snik in zijn stem "Gravedigger, when you dig my grave, could you make it shallow, so that I can feel the rain."

Normaal gesproken doet Dave me heel hard meezingen en op mijn stuur trommelen. Maar nu...
Misschien was het omdat er een dode kat op de vluchstrook lag. Mikkie komt niet meer thuis vanavond. Misschien was het omdat ik onder een prachtige paars-roze-oranje avondlucht reed. Misschien was het omdat dat Hollandse wipmolentje langs de A15 zo mooi afstak tegen die avondlucht. Misschien was het dat alles èn de narcose. Ik hield het niet meer bij het volgende couplet:

'Little Mikey Carson 67 to 75
He rode his
Bike like the devil until the day he died
When he grows up he wants to be Mr. Vertigo on the flying trapeze
Ohhh, 1940 to 1992'

Mikey Carson werd 8 jaar oud. Mikey Carson had vast donkerblond haar en sproeten en een gat in zijn glimlach vanwege 'het wisselen'. Mikey Carson fietste vast staand op de trappers met een verbeten blik de heuvel op, om met voeten en handen los de helling af te suizen, zijn haar wapperend in de wind en een glimlach van oor tot oor. Zijn moeder droeg vast een schort en bakte koekjes. Zijn vader rookte pijp en las de krant en bouwde modelvliegtuigjes met Mikey.

De Kellogg's vrachtwagen zag Mikey niet aankomen. Mikey en zijn glimlach suisden de helling af en konden niet meer remmen.
Ik hield het niet meer.

Utrecht vs. Den Haag

De HKU hield vandaag open dag. Vriendin M en ik deelden tot voor kort de Berlagiaanse vuilgeel betegelde gangen van de KABK, maar sinds kort is ze zij-ingestroomd / gezij-instroomd op de HKU. Ik heb de pijp aan maarten gegeven; dat was mijn oplossing. Zij gaat echter moedig voort, in een stimulerender omgeving naar haar zeggen.

Ik was bijzonder benieuwd naar haar stimulerende omgeving, ook omdat ik nogal visueel ingesteld ben en het leuk vind mijn dierbaren te kunnen visualiseren in hun natuurlijke habitat. Als vriendin M voortaan belt vanuit de schoolkantine, weet ik precies hoe die kantine eruit ziet. Dat vind ik prettig.

"M, staat hier ook werk van jou bij?"
"Mijn docent heeft wel plaatjes gevraagd, dus misschien dat mijn plaatjes hier ergens hangen."
"Wacht! Een beamer!"
"Jaaaaa... dit is tweede jaar, volgens mij komt zo derde jaar."
"Ja! Mijn plaatje!"
"Welke?"
"Dat Pastoe-ding, oh shit, hij is alweer weg."
"Oeh, nog een keer! Een hele dia!"
"Een hele dia, helemaal voor mezelf! Wat cool!"
"Verder is het echt precies wat wij deden, hè?"
"Ja, redelijk precies Den Haag ja."
"Kom, we gaan naar grafisch."
...
"Ja, best leuk ja."
"Ja, hmmm... Ik vind er niet echt briljante dingen bij staan."
"Die is leuk."
"Ja, die is leuk."
"Maar toch.. in Den Haag was ik echt onder de indruk van wat ze hadden staan bij grafisch."
...
"Oh, dit is wel leuk."
"Die laagjes zijn goed verzonnen."
"Heeft elk laagje nou z'n eigen kleur?"
"Ja, volgens mij wel."
"Goed verzonnen."
"Goed verzonnen ja, maar is ook eindexamenwerk dit."
...
"Is dit mode?"
"Ja, maar dit kan je allemaal áán!"
"Tjee.. dit is ook niet echt baanbrekend ofzo."
"Neuh. Die jas is wel ok."
"Ik vond mode in Den Haag van hoger niveau, eigenlijk."
"Ja, eigenlijk wel ja. Maar die hadden dan ook les van Ellen."
"Zucht.. Ellen ja. Man, die was goed."
...
"Goh, ze hebben hier niet echt veel in de winkel."
"Ik hoopte op coole markers enzo."
"Ja, dat was in Den Haag allemaal veel beter."
"Veel meer keus."
"Ja, mee eens."
"Ja!"

Concluderend: ondanks het feit dat M nu docenten heeft die rechtstreeks vanuit de praktijk komen, die véél meer oog hebben voor de talenten en ideeën van het individu en die niet 30 jaar geleden hun laatste èchte ontwerp hebben gemaakt, waar ze nog steeds op teren. Ondanks het feit dat de broodjes in de kantine veel beter zijn en dat de opleiding een jaar korter is en dat M echt het idee heeft dat ze nu groeit in plaats van gesnoeid wordt. Ondanks het feit dat ik nu niet meer vijf avonden in de week naar school hoef en mij de haren niet meer uittrek vanwege het gebrek aan sociale ruimte en tijd.

Ondanks al dat hebben zowel M als ik een klein beetje heimwee naar Den Haag.

Onderweg

"Je moet me wel even wijzen waar we heen moeten."
"Jaja, geen zorgen. Hier moet je zo rechtdoor. Pas op voor dat vrouwtje met die hond. Zo'n hondje heeft Leontien ook trouwens."
'Kan mij het schelen dat Leontien zo'n hondje heeft! Ik hou niet van hondjes, ik hou niet van Leontien. Ik wil best voor dat dikke kleine-opdonder-hondje remmen, maar hou je mond over dat ik ervoor op moet passen. Ik had hem allang gezien! Tssssk..' dacht ik.

In de klaverbladbocht zag ik hem krabbelen naar het handvat van zijn deur om zich aan vast te houden.
'Watje!' dacht ik.

"Pas op, ze remmen daar."
"Ja, dat zag ik."
'Tssssk...' dacht ik.

"Zie je die fietser?"
"Jaaahaaaaaaa!"

"Goh! Goed ingeparkeerd zeg! In 1 keer ook, en zo snel!"

Mijn tenen zijn hier te lang voor. Ik denk dat hij voortaan niet meer naast me mag zitten. Niet als ik rij, in ieder geval!

23 november 2006

Op TV: ik.. zondag ofzo, misschien, ergens in een hoekje

Hanneke Groenteman was mijn idool vroeger. Ik was wild van De Plantage en zat elke zondag aan de buis gekluisterd. Heel vroeger was dat, toen Hanneke nog op tv mocht.

Mijn toenmalige kersverse vriendje scoorde extreme bonuspunten door te regelen dat we een keer bij een opname mochten zijn. Voor aanvang zag ik Hanneke, van een afstandje. Ze was een stuk kleiner dan ik had verwacht. Op de een of andere manier is dat altijd zo met Bekende Nederlanders; Anouk woonde een tijdje terug in Delft en ik struikelde over haar. Bij de videotheek, bij de slijter, bij de bageltent waar ze toen boven woonde. Ze is mini. Ieniemienie heel klein. Met gouden tanden, toen nog.

Hanneke was dus ook kleiner dan verwacht, maar scherp als een scheermes en charmant bovendien. Ik had meerdere outfits aangetrokken voor uiteindelijk een tv-genieke uit te kiezen en ben een halve seconde in beeld geweest. Ik vond dat ik er heel stom uitzag, die halve seconde. Ach, ik was 20. Dan vind je altijd dat je er stom uitziet.

Na de opnames gingen we naar de ouders van kersvers vriendje, in Purmerend. Ouders bezaten een eikenhouten salontafel met bolpoten. Het was de eerste keer dat ik ze ontmoette en het enige dat ik kon denken was 'Mijn god! Die bolpoten!' Ook open-minded was ik nog niet, op mijn twintigste.

Dat was mijn eerste en tot nu toe laatste ervaring met 'opnames bijwonen'. Stom eigenlijk, want het is zo makkelijk. Ik mailde naar NPS Arena: 'twee personen graag.'
Nu ga ik dus zondag naar NPS Arena. En weet je wat ik leuk vind? De bevestigingsmail begint met 'Leuk dat jullie aanwezig zijn bij de opname van NPS Arena op zondag 26 november.' Ik voel me helemaal welkom. Welkom en gewaardeerd.

Nu nog verzinnen wat ik aantrek...

Top Secret dagprogramma

In het midden van niets, ergens in de Noordoostpolder, stond een wachthuisje met slagbomen tussen grote hekken met woeste punten. Ik meldde mij bij het wachthuisje en moest een kopie van mijn rijbewijs inleveren. Ik werd gecheckt: is annemárie een terrorist? Een gevaarlijke linkse gek? Een stiekeme moslimfundamentalist? Heeft ze nog parkeerboetes uitstaan? De twee portiers keken me zo indringend aan dat ik me verdacht ging gedragen; grinniken op rare momenten, van het ene been op het andere wippen.

Een formulier voor mijn neus, waarin stond dat ik mij direct maar dan ook direct moest melden bij mijn contactpersoon. Dat ik onder geen enkele voorwaarde los rond mocht lopen op het terrein. Dat ik niets maar dan ook niets openbaar mocht maken van wat er op het terrein gebeurde, als dat eventueel misschien soort van spannende informatie zou zijn voor linkse danwel rechtse danwel allochtone rakkers. Het formulier moest, mede ondertekend door mijn gastheer, weer ingeleverd worden bij weggaan. Met tijdsvermelding. Ik kreeg een pasje, dat ik DUIDELIJK ZICHTBAAR moest dragen.

De slagbomen gingen voor me open en ik zwaaide verdacht jolig naar de portiers in hun huisje. Ik reed het terrein op, barakken links en rechts, zoeken naar de juiste parkeerplaats. Mijn contactpersoon stond me al op te wachten.

Ik mag dus helemaal niets zeggen over wat ik heb gedaan vandaag, behalve dat ze buiten schaapjes hadden. Schaapjes op een grasveld, in de regen. Ik vond ze er wat mistroostig , welhaast schaapachtig, bij staan. Hun koppies hingen en ze keken een beetje zielig. Zielige dieren vind ik al heel snel enòrm zielig, dus ik had meelij.

Aan de andere kant: misschien waren het bionische superschaapjes die als geheim wapen gefokt worden en met hun commando-training erg goed tegen regen kunnen. Maar dan had ik zelfs niks over de schaapjes mogen zeggen.

Hoort wie klopt daar kind'ren.. is het de AIVD?

22 november 2006

Closet Christian

Vriendin M en ik hebben serieus Rouvoet overwogen.. We vinden Rouvoet namelijk een goed debater en een Integer Mens. Het is altijd prettig geregeerd te worden door een Integer Mens. Bovendien heb ik zo links en rechts gehoord dat hij politicus van het jaar was - twee keer - en dat ambtenaren hem vrijwel unaniem tot beste Tweede Kamer-lid kozen. Het enige probleem met Rouvoet is dat hij een Christen is. Helemaal niet erg; Christelijke normen en waarden. Daar ben ik ook aanhanger van, van die normen en waarden. Maar De Kerk, dat vind ik een verschrikkelijk ding.

Misschien vind ik De Kerk een verschrikkelijk ding omdat mijn moeder is opgevoed door een streng-gereformeerde godsdienstwaanzinnige manisch-depressieve vader. Zij mocht vroeger helemaal niets, behalve schijnheilig en angstig zijn.

Misschien vind ik De Kerk een verschrikkelijk ding omdat ik vroeger op een nonnenschool heb gezeten. (Collega T: "Wat?!! Jij?!! Een NONNENSCHOOL?!!" en hij reed bijna de vangrail in.)
Ik heb op een nonnenschool gezeten. Bij ons was het de omgekeerde wereld: waar je in amerikaanse films de cheerleaders als summum van populariteit ziet, waren bij ons de solo-zangers in het kerkkoor dat summum. Bovendien werd er gruwelijk gepest en was het de kliekigste hardste school waar ik ooit deel van ben geweest. Ik zat in het kerkkoor, dus ik was 'the best thing since sliced bread', zonder dat ik daar verder ook maar IETS aan algemeen fatsoen voor aan de dag hoefde te leggen. Heel vreemd.

Misschien vind ik De Kerk een verschrikkelijk ding omdat ik überhaupt niet zo van massa-bewegingen van niet-relativerende mensen hou. En van mensen die dingen aannemen zonder er zelf verder over na te denken. En vooral van mensen die dingen verkondigen en op hun woord geloofd willen worden.

Misschien vind ik De Kerk een verschrikkelijk ding omdat ik laatst een bijzonder Christelijke Collega in mijn auto had, naar het noorden van het land, dus hééél ver. Een dusdanige Christen dat hij zichzelf Gristen noemt.
Ik ben zeer nieuwsgierig van aard en vroeg dus hoe het in zijn hoofd zat met relaties, sex voor het huwelijk, familie, abortus, normen, waarden, tradities, euthanasie.
Hij zei lachend:
"Ja, huhu! Ik moet natuurlijk niet met een meisje als jij thuiskomen!"
Waarop ik gepikeerd (na vijf minuten, want toen bezonk het pas) vroeg:
"Wat bedoel je precies met 'een meisje als ik'?"
"Nou ja... Zo iemand met tatoeages. Iemand die rookt en drinkt en vloekt en een luide mening heeft."
En ik dacht: 'Is het dan helemaal niet belangrijk dat ik gewoon een heel fatsoenlijk mens ben? Dat ik luister, mensen uit de brand help? Lief ben voor dieren? Dat ik niet steel? Dat ik mensen van goede raad voorzie als ze erom vragen en dat ik daar vanaf zie als ze dat niet doen? Dat ik stop voor zebrapaden? En voor overstekende eendejonkies?'

De Christen Unie is niet voor mij. Ik ben weliswaar een Closet Christian, qua normen en waarden, maar een Grìsten; dat zal ik nóóit zijn.

Nu ben ik in de war

Er is een belspel op tv en... IK WEET DE OPLOSSING NIET!!

Om te zeggen dat mijn wereld instort gaat misschien iets te ver, maar ik verkeer wel in ernstige crisis.

De katten zijn niet boos, ze zijn teleurgesteld

Bij thuiskomst tel ik:

- 1 omgevallen stoel
- 1 gymp in de boekenkast
- 1 gymp onder de bank
- 1 boekenplank zonder inhoud
- 83 boeken in verschillende staat van vervouwdheid op de vloer
- 1 uit elkaar gerukt kussen
- 1 omgevallen poef
- diverse sokken op de trap, op het aanrecht, op de eettafel
- 1 behaard dekbed half in de gootsteen
- 1 gebroken fles

Het is duidelijk: de katten zijn zeer teleurgesteld.
Baasje heeft niet op de Partij voor de Dieren gestemd.

In de lift

Ik rende naar de deur om hem te vangen voor hij dichtviel. Te laat. Pasje voor de lezer houden en hijgend de deur open trekken. Tussen de schuifdeuren van de lift stond een man in een houding alsof hij meedeed aan een revolverduel, met zijn rug naar me toe. Hij had de deur in mijn gezicht dicht laten vallen, maar hield wel de lift tegen. Ik gaf hem het voordeel van de twijfel.

Tegen de wand van de lift leunend keek ik tersluiks in de spiegel. Dat doe ik elke ochtend, om te checken of mijn kapsel het wandelingetje van de auto naar kantoor heeft overleefd. Mijn kapsel is namelijk een fragiel wezen, dat haar eigen willetje heeft: 'Vandaag doe ik lekker een dweil na! Of nee.... een asymmetrische egel!' Dat idee. In de spiegel zag ik dat de man mij bekeek. Zijn blik gleed van kruin naar schoenen en weer terug, met een kleine hapering op borsthoogte. We waren inmiddels op de elfde verdieping. De dertiende, mijn verdiepinkje, was bijna aan de beurt. De man had blijkbaar al die elf verdiepingen nodig gehad om moed te verzamelen. Hij haalde diep adem.
"En? Heb je zin om te werken?"
"Enòòòrm!"
"Nou, dat scheelt alweer de helft dan!"

De deuren gingen open op de dertiende en terwijl ik het lieve baliemeisje gedag zei hoorde ik hem nog roepen:
"En? Heb je al gestemd?"
Als ik terug was gerend en mijn voet tussen de dichtschuivende deuren had gestoken had ik kunnen zeggen:
"Nee, want ik weet het nog steeds niet! Ik zweef nog!"

Maar nee. Een man die sarcasme niet snapt gaat mij niet uit politiek-geestelijke nood helpen, vrees ik.

Manneken Pis

Vandaag geobserveerd op een parkeerplaats langs de snelweg:

* een man die tegen een auto plaste, wijdbeens, broek op half zeven.

We nemen maar even aan dat het zijn eigen auto was. Het was in ieder geval niet de mijne, waarvoor dank.

21 november 2006

Input gevraagd!

Geachte lezers..

U bent over het algemeen wat terughoudend in commentaren leveren, maar nu mag u los! Graag een mening over het volgende: welke poster is beter? In grafisch en communicatief opzicht?

Jan krijgt een nieuw hartje

Jan krijgt een nieuw hartje. Zijn hartje zit aan de rechterkant in plaats van links. Jan tikt liefkozend rechts op zijn borst en zegt "Ik krijg een nieuw hartje."

Jan heeft het syndroom van Down. Hij is het broertje van mijn lieve vriendin M. Hij kan niet zo goed praten, en als hij praat is het heel hard. Hij woont min of meer zelfstandig en kleedt zich altijd extreem hip. Hij vindt het erg leuk om te winkelen met M. Hij loopt wel eens modeshows en heeft ooit een keer op een freecard gestaan. Daar is hij heel erg trots op. Hij houdt van voetbal.

Een jaar of vijf geleden heeft Jan zijn eerste pacemaker gekregen. M vond dat doodeng. Ze heeft hem begeleid tot in de operatiekamer en vertelde me later dat het was alsof zijn ziel wegvloog, toen hij onder narcose ging. Ze hebben zijn pacemaker rechts geplaatst in plaats van links. Jan is namelijk linkshandig, en hij begrijpt niet zo goed dat hij na die operatie dan beter niet zijn arm op kan tillen. Om risico's te vermijden zit de pacemaker dus rechts. Jan noemt de pacemaker zijn 'hartje'.

En nu moet Jan een nieuw hartje. M is erg ongerust. Hij gaat deze keer niet onder algehele narcose, dus M is bang dat hij teveel mee gaat krijgen van de operatie en dat hij het allemaal niet zal snappen en er bang van wordt. M vindt de gedachte dat er in haar broertje gesneden wordt ronduit verschrikkelijk. Het is natuurlijk ook een riskante operatie.

Toen M Jan belde, vroeg ze hoe hij het vond, die nieuwe operatie.
"Ja, is fijn Miek. Krijg ik een nieuw hartje."
"Vind je het niet een beetje spannend?"
"Nee hoor."
"Ik vind het wel een beetje spannend Jan. Ik ben wel een beetje ongerust."
"Niet ongerust zijn Mieke. Ik krijg een nieuw hartje, dat is fijn. Dan kunnen we weer allemaal leuke dingen doen. Naar voetbal enzo."

Ik duim voor Jan, en voor later weer leuke dingen doen.

19 november 2006

Hèt alternatief!

Kijk dit!

Hèt alternatief voor stemwijzers en kieskompassen. Ik kom verdorie weer uit op D66. Volgens mij moet ik er nu ècht aan geloven..


Enneh.. ik daag je uit: als je bij deze vraag 'eerlijk alles delen' invult mag je met mij komen delen!

Spiegeltje spiegeltje aan de wand

Een postje van Charlotte zette me aan het denken en herinneren. Samenvatting: haar tas was gestolen. In haar tas zat alleen een portemonnee. Geen lippenstiftjes, geen mascaraatjes, geen nood-oogschaduw. Hierdoor twijfelt een politiemeneer-met-wenkbrauwen aan haar vrouwelijkheid.

Mijn tas bevat op dit moment: een cd, heel veel verfrommelde bonnetjes, deodorant, mijn portemonnee, mijn tomtom, mijn radiofrontje, kauwgom, papiertjes die ooit handige informatie bevatten. Géén: lippenstift, mascara, nood-oogschaduw.

Toen ik een jaar of 12 was, kocht ik ooit een keer een boekje over make-up. Hoe verberg je je minpunten en benadruk je je pluspunten. Met een potje rouge stond ik driftig mijn neusvleugels, mijn voorhoofd en mijn onderkin te bekwasten, als twaalfjarige. Strikt genomen had ik niet eens een kin, laat staan een onderkin.

Toen ik een jaar of 14 was en voor het eerst uitging, had ik de geneugten van oogpotlood ontdekt. Less is more snapte ik niet. More is more! Ik was een pandabeer met blauw haar, kisten en een permanent chagrijnige blik in mijn zwartomrande ogen.

Toen ik een jaar of 16 was, was ik helemaal into de bleke naturel look. Een oud legerjasje van de dump dat zo mooi groen reflecteerde in mijn gezicht. Lang steil vettig haar dat permanent voor mijn ogen hing en waar ik heel fijn getergd doorheen kon kijken.

Die bleke naturel look heb ik nog een jaar of 8 vastgehouden. Daarna herontdekte ik mijn 'wat te doen met make-up' boekje en kwam ik er met behulp van rouge achter dat ik onder een bepaalde hoek iets had wat misschien wel op jukbeen leek. Ik kreeg een vriendje dat hield van 'smoky eyes' en heb uuuuuuren voor de spiegel doorgebracht in een poging mijn ogen zodanig te bewerken dat ik eruit zag als een mysterieuze spaanse schone, in plaats van een gezonde hollandsche meid die als gevolg van een ruzie met 2 blauwe ogen rondliep. Ik stiftte mijn lippen met glitterglitterglitterlippenstift en wist opeens niet meer hoe ik moest glimlachen. Mijn lippen voelden als iets dat van een apenderrière op mijn gezicht was getransplanteerd.

En nu: nu bezit ik mascara. En oogschaduw, ergens. En rouge, maar ik geloof dat ik het kwastje kwijt ben. Mijn opmaakritueel bestaat uit het volgende: ik veeg de stoom van de spiegel. Kijk hoe ernstig de dag-oude mascara is uitgelopen onder mijn ogen. Neem een punt van de handdoek en veeg de dag-oude mascara uit mijn wallen. Draai met mijn tanden de mascara open want mijn handen zijn nog te vochtig van de douche. Doe een paar snelle halen over de wimpers. Knipper. Kijk tevreden naar mijn spiegelbeeld.

Dusty Springfield schijnt ook nog nooit in haar leven haar mascara verwijderd te hebben. Mijn make-up stijl is dus helemaal retro chique. En erg makkelijk.


P.S. Deze plaat is geweldig! Even gratis tip, voor zomaar erbij.

Persoonlijkheidsmankementje?

Voor iedereen die te politiek correct is om de X-factor te kijken...

Klik hier.

Vriendin E - de psychotherapeut - en ik hebben rsi in de duim wegens sms-spitsverkeer tijdens deze auditie.

18 november 2006

Rondom Tien

Nawijn is nu op tv. Die man doet me altijd denken aan Toad of Toad Hall.

Kijk maar:




















Sprekend!

Al doende leert men

Over het algemeen ben ik een groot voorstander van Leren van je Fouten. Wie kent het verhaal niet van de man die schoorvoetend aan zijn baas moest bekennen dat hij verantwoordelijk was voor een miljoenenstrop voor diens bedrijf. Hij trok het boetekleed aan en zei: "Ontsla me maar!" Baas zei: "Bèn je gek; ik heb net miljoenen geïnvesteerd in je opleiding. Jij blijft nog even."

In theorie ben ik over het algemeen een groot voorstander van tweede kansen.
In de praktijk vond ik het toch een beetje tricky om de-kappersleerlinge-die-vorige-keer-mijn-haarkleuring-heeft-verknald te zien naderen met bakjes, kwastjes, folietjes en een strijdlustige blik in de ogen.

Twijfel aan mijn sekse

Gisterochtend bij de klant:

"Ik heb twee kannen koffie en een kan thee besteld. Er is een vrouw bij, dus ik dacht thee."
"Oh nee hoor! Doe mij maar koffie!!" (en ik dacht.. IN GODSNAAM!!)
"Goedzo. Vrouwen met ballen drinken koffie. Daar houden we van."

Gisteravond in de kroeg:

"Je bent net een kerel jij!"
"Huh?"
"Jij eet ook je groente niet op!"

Bij de persoonlijkheidstest:

Slightly High Femininity
Average Masculinity

Misschien moet ik tuinbroeken gaan dragen.

Onverwachte weldaad

Na een dag hard en naar werken een welverdiend rondje eetcafé met collega B. Ik ben zoals je weet het tweede type mens, dus als iemand tijdens de vrijmibo zegt "Goh, heb je eigenlijk al gegeten?" dan roep ik "Daghap doen in eetcafé?!" voor ik erbij stilsta dat ik collega B alleen ken van het rookhok en van vrij heftige politieke discussies. Zijn vader is namelijk lijstduwer van de Partij voor de Dieren. Dan vráág je om problemen, in ons rookhok.

Het blijkt dat collega B nog meer te melden heeft dan "Heb je een vuurtje" en dat het vrij goed in eetcafé vertoeven is met voornoemde collega B. De katten hebben eronder te lijden want eten pas na middernacht, maar Baasje heeft een goeie avond!

Het gesprek ging over ambitie, jongensdromen, vroegste herinneringen, niet-kunnen-skiën, straattheater, goocheltrucs, jazz, vormgeving, jazz en vormgeving, twelve bar blues, hoe-om-te-gaan-met-werknemers, het behouden van bedrijfscultuur, het doorgroeien cq uitgroeien van de mens, observeren en in hokjes plaatsen en wàt nou precies een goeie pianist maakt.

Geheel begeesterd bogen wij ons naar elkaar toe en deelden onze diepste dronkenste gedachten, met de ellebogen op de wankele cafétafel. Wij bietsten de asbak van de buren en observeerden tijdens het diepe dronken gedachten uitwisselen diezelfde buren.

Buren bestonden uit een jongen, een meisje. Nog een meisje. De verhouding was ons niet geheel duidelijk, want als meisje 1 naar het toilet ging waren jongen en meisje 2 aan elkaars lippen gekleefd, in ernstige mate. Als meisje 2 naar toilet ging boog jongen zich diep over cafétafel en leek dingen Uit Te Leggen aan meisje 1. Jongen zat met zijn neus welhaast in de rode krullen van meisje 1. Meisje 1 volhardde in haar uiterst gesloten lichaamshouding (been op stoel en knie tussen haar en jongen gebogen, als een soort schild) maar neigde wel heur haar - zoals men dat zo mooi zegt in boeken van Cissy van Marxveldt - richting jongen zodat jongen er zijn neus in kon steken. Ik zag dat als aanmoediging meisje-éénerzijds. Als meisje 2 terugkwam van toilet, angstten jongen en meisje 1 uiteen, als door een bij gestoken. Meisje 2 zou dat maar gezien hebben, van die neus in die krullen.

En wat het helemáál intrigerend maakte; ze waren alledrie nauwelijks negentien.
Veel te jong voor affaires.
Veel te jong voor intriges.
Veel te jong voor dubbelspel.

Misschien maakten onze oude cynische ogen er meer van dan er daadwerkelijk aan de hand was. Collega B en ik waren het alleen wèl roerend eens dat wij goede observatoren zijn van Het Menselijk Gedragen en dat er wel degelijk Iets Gebeurde.

Nu is de hamvraag... wàt?

17 november 2006

Weldaad

Wat een weldaad, om na een 4 uur durende bekvechterij met duitse klanten, in het engels, met slechte voorbereiding, met te weinig slaap, met een bad-hair-day, met 2 uur autorijden achter de rug, met bijna ruzie maken met die mensen, met mezelf links en rechts horen ontsporen in mijn verhaal, met een volmaakte afgang tegenover de collega die me had meegenomen wegens veronderstelde verregaande engelstaligheid en deskundigheid, met teleurstellen van collega, klant en vooral KEIHARD mezelf, in de auto te stappen.

Wat een weldaad om in de auto te stappen, je allergrootste zonnebril op te zetten, in je dashboardkastje te grabbelen en een cd te vinden. CD nietsvermoedend in de speler te stoppen en Patty Griffin te herontdekken; mijn voormalige liefdesverdriet-cd.

Mijn stem, met twee-flessen-whisky-en-slof-sigaretten-effect van het slaaptekort, de stress en het 4 uur dingen roepen over 'authorization! workflow! service provision!', harmoniseert perfect met die van Patty. Ik tuf over de A58, met herfstdecor, mijn zonneflapje omlaag, mij houdend aan de maximum snelheid. Het hoeft namelijk allemaal niet zo hard vandaag.

Wat een weldaad om je te realiseren dat de duitseklantenkwelling voorbij is, en dat je een stuk beter klinkt met een opgeluchte whiskykraak in je stem dan met een melodramatische liefdesverdrietige kraak.

Wat een genot dat de tijd vanzelf voorbij gaat.

16 november 2006

Een ontspannen potje pool

"Wil je wel 's ff uitkijken met die keu?!"
"Ja, hij zit, dankjewel! Nu mogen wij twee keer."
"Dat zijn kinderregels, annemárie!"
"Zo speel ik altijd!"
"Dan nog, het zijn kinderregels."
"Ja, de zwarte aangeraakt. Het is over."
"Nietes, alleen als je hem pot toch?"
"Spelen we vrij neerleggen en één keer of op de lijn en twee keer?"
"Op de lijn."
"En dan naar voren man! Let toch eens op!"
"Hey, dat mag niet. Die bal lag niet over de helft."
"Wat is dat nou weer voor regel?! Volgens mij verzin je ze ter plekke!"
"Nee, fout. We potten tegenoverliggend."
"Nietes. We potten overal, maar dan moet je hem wel callen van tevoren."
"Ja, af!"
"Nee, ik potte de jouwe wel, maar daarna die van mij dus ik mag gewoon door."
"Huh? Daar heb ik echt nog nooit van gehoord."
"Haha! Wat doen we als 'ie van de tafel stuitert?"
"Dan is het over."
"Volgens mij is het dan gewoon twee keer van de lijn."
"Neeheeee! dat zijn de kinderregels!"
"Godsamme weer bijna die keu in mijn kruis!"

Poolen met 12 collega's en 12 sets regels.
Dat doen we dus nooit meer...

15 november 2006

Mijn Goede Naam

"Wat ik gisteren toch heb meegemaakt! Ik was onderweg naar de kroeg..." begon ik mijn verhaal over portemonnees en padvindsters

Grote hilariteit onder de collega's:
"Haha! Waarom had ik al het gevoel dat het iets met de kroeg te maken had?"
"Was je weer eens onderweg naar de kroeg?"
"Hahaha! De eerste stap is erkennen dat je een probleem hebt hè?!"
"Wanneer ben jij NIET onderweg naar de kroeg?"

Volgens mij moet ik mijn tijd gaan investeren in literatuurclubjes, schaakcompetities, quiltgenootschappen en lessen afrikaanse dans.. Mijn Goede Naam hangt ervan af.

Maar verdorie! Ik hou gewoon van de kroeg! De wankele krukken, de haakjes onder de bar om je jas op te hangen, het bittergarnituur, de bierviltjes waar je precies maar dan ook precíes je glas wijn op kan centreren (autistisch, ik weet het), het tegen bekenden opbotsen onderweg naar het toilet, de discussies met vrienden die je al een tijdje niet hebt gesproken, de discussies met vrienden die je elke week ziet, de huiswijn die blaartrekkend is, maar waar je na twee glazen geen erg meer in hebt, het spelletje Pim-Pam-Pet.

Als ze bitterballen gaan serveren bij de literatuurclub zal ik het in overweging nemen.

Vandaag programma als zondag

Middagje vrij. Thuiskomen. Thermostaat op 'vandaag programma als zondag' en ik denk bij mezelf 'Jaaaaa!! Programma als zondag! In mijn allerlelijkste flanellen pyamabroek met pinguin-opdruk op de bank. Dekbedje. Laptopje. Boek. Katsies op de voeten om die extra warm te houden. Zometeen Dr. Phil en Oprah en misschien daarna in bad!'

Hoera voor vandaag programma als zondag! Het leven is fijn.

Padvindster: ik.. Nog een keer!

"Ik kom wat later, Rik. Ik moet namelijk eerst even een Goede Daad verrichten."
"Huh?"
"Ik heb een portemonnee gevonden net, en volgens zijn ANWB pasje woont die kerel hier 100 meter verder, dus ik ga eerst even zijn portemonnee terugbrengen."
"Dan zat er zeker een pasfoto van een heel leuke man in, of niet?!"
"Tsssssk!! Geloof nou eens in de goedheid van de mens!"

Na aanbellen werd er niet opengedaan. Alle lichten brandden maar niks, nakkes, nada qua opendoen. Ik overwoog de portemonnee dan maar door de brievenbus te gooien, maar was stiekem verbolgen dat ik dan geen getuige zou hebben van mijn Goede Daad. Als je een Goede Daad verricht is het natuurlijk wel de bedoeling dat er publiek is, om een traantje weg te pinken van geluk en ontroering en misschien zachtjes te applaudisseren.

Precìes op dat moment kwam er een heeeeeel grote man aanlopen. Een heel grote man met een petje die mij vragend aankeek. Die ietwat territoriaal richting de voordeur stapte en duidelijk dacht 'Wat moet dat mens hier??' Het bleek de eigenaar van de portemonnee. Na uitleg en wapperen met portemonnee van mijn kant en innige dankbaarheid van zijn kant zei hij:
"Wat kan ik voor je doen?"
"Eeeuuuuhhh... Eeuwige dank is goed genoeg hoor."
"Het komt bij je terug, je zal het zien! Ik vond een tijdje terug een portemonnee met 2500 gulden; geld wat ik best kon gebruiken. Ik heb hem keurig naar de eigenaar gebracht en nu sta jij hier met mijn portemonnee! Dus je zal zien: het komt bij je terug."
"Nou mooi. Mijn karma is weer opgepoetst. Dan ga ik nu de kroeg in om mijn padvindstersdaad te vieren."

Even later kwam de barman me vertellen dat er een man was. En iets met een portemonnee. En dat die man had gebeld en me een drankje aan wilde bieden. Hij zou ook nog even langskomen. Heel grote man met petje kwam de kroeg binnen, smoesde met barman. Heel grote man liep naar ons toe en de Alpha-male-achtige spanning was te snijden. Rik en Grote Man vonden elkaar duidelijk niet gezellig. Grote Man hield het nogmaals bedanken dan ook zeer kort en krachtig en was weer verdwenen voor ik er erg in had. Wat bleek: hij had achter de bar 30 euro achtergelaten voor onze drankrekening!

Ik heb op de terugweg een bedankbriefje in zijn bus geduwd. Ik wil niet het risico lopen dat mijn goede karma nu alweer opgebruikt is.

14 november 2006

Bij de Appie

Voor mij op de kassaband een pakje boterhamworst (van die héél vieze boterhamworst), een halfje gesneden wit, een eenpersoonsverpakking kant-en-klare zuurkool met worst. Het oude mannetje dat bij de boodschapjes hoorde was krom en vooral heel héél erg oud. Zijn gehoorapparaten glansden me tegemoet en zijn bril was vooroorlogs.

Hij smakte het boodschappen-verdeel-plankje-dingetje tussen zijn boodschappen en mijn flesje wijn.
"Zo, kom er maar lekker bij hoor!" riep hij, "Gezellig! Lekker glaasje wijn d'rbij.. Gezellig!"

Wàt een lief oud mannetje!

Bij het afrekenen vroeg de surinaamse caissière hem om 15 cent erbij.
"Altijd zeuren hè, jullie soort! Altijd maar zeuren!"
"Ik zeur helemaal niet meneer. Ik wil gewoon graag 15 cent erbij, dat is makkelijker met wisselgeld."
"Altijd zeuren!! En als er dan wat van gezegd wordt nog harder zeuren!! Nounounou. Het is wat met jullie soort! Nog een prèttige werkdag verder! Tssssssss...."

Wàt een naar oud mannetje!

Ja, dat is ook een manier

A-macho collega T: "Ik stond laatst in de file, en er stond me toch een lekker wijf achter me! Ik dacht bijna 'als ik nou heel hard op de rem ga, heb ik haar adres!'"

Dromerig keek hij in de verte en zuchtte: "Het was echt een popje."

Posters galore


Dit voorjaar was ik op studiereis richting Italië met een clubje zeer visueel ingestelde kunstacademiestudenten. Pretentieuze studenten, bij tijd en wijle. Daarbij sluit ik mezelf absoluut niet uit. Wij becommentarieerden werkelijk ALLES wat we tegenkwamen, van de Villa Rotonda 'Hmm... niet zo indrukwekkend als ik had verwacht' tot de kunstacademie in Milaan 'Wow! Fucking wow!'
We voelden ons als een stelletjes Japanse toeristen: elke dag werden we weer de bus uit gesodemieterd om in 2 uur Verona te mogen 'doen' of in 3 uur Basel.

Toen we op een gegeven moment op een busstation in Vicenza stonden te wachten om weer ingeladen te worden, viel ons op dat alle reclameposters daar er grafisch volkomen anders uitzien dan bij ons. Het deed wat ouderwets aan: letters met schaduw, niets werd visueel aan de fantasie overgelaten. De poster zegt wattie zegt, klaar. En dan ook nog in kleurstellingen waarvoor een grafisch ontwerper in Nederland zich zou verhangen. Kortom: elke tijd en elke regio heeft duidelijk haar eigen grafische cultuur en traditie, die het straatbeeld mede bepaalt. Kleuren, lettertypes; alles is aan mode onderhevig.

Gisteren gespot op het journaal: er is nu een digitale collectie van campagneposters samengesteld door het Documentatiecentrum Nederlandse Politieke Partijen. Èrg leuk om doorheen te bladeren en een vleugje ideologie-van-vroeger mee te pakken, nog afgezien van de grafische leukigheidjes die je af en toe tegenkomt.

Kijk eens wat mooi!

12 november 2006

MSN met Gewoon Rik

Gewoon Rik zegt:
(wat ben ik mild zeg)

annemárie zegt:
zeer

Gewoon Rik zegt:
msschien komt dat omdat ik vandaag weer even mijn leven aan me voorbij zag flitsen

annemárie zegt:
ach jee, vertel

Gewoon Rik zegt:
toen iemand op de snelweg met 0 km/u invoegde en ik met piepende banden op de rem moest, want eigenlijk was er al geen plaats om te beginnen

annemárie zegt:
hoewel dat logistiek onmogelijk is, met 0 km/u, laten we hem 1 km/u toedichten

Gewoon Rik zegt:
laten we dat doen. Misschien kunnen we hem meteen een kapsel geven

Gewoon Rik zegt:
een gedaante als het ware

Gewoon Rik zegt:
mijn kapsel = mijn identiteit, dat idee

annemárie zegt:
en hoe keken zijn koplampjes?

annemárie zegt:
verschrikt of doelgericht?

Gewoon Rik zegt:
hij had van die saaie koplampjes, slaperig

annemárie zegt:
dus niet dat je aan de koplampjes zag dat de bestuurder met zweethanden het stuur omklemde?

Gewoon Rik zegt:
nee

annemárie zegt:
heb je getoeterd?

Gewoon Rik zegt:
ja natuuuuuuurlijk

Gewoon Rik zegt:
ik toeter graag

Gewoon Rik zegt:
ik toeter veel en luid

annemárie zegt:
ik zit me net te bedenken dat ik eigenlijk zelden toeter, alleen af en toe heel discreet als iemand niet op zit te letten bij groen licht

annemárie zegt:
zo van "pèp, maar ik durf eigenlijk niet" Zo toeter ik

Gewoon Rik zegt:
ik heb de merits van toeteren ontdekt

annemárie zegt:
en jij doet dus "pèèèèèp! jij vuile hond!"

Gewoon Rik zegt:
het werkt heel goed voor jezelf

Gewoon Rik zegt:
als ik vind dat ik haast heb, en zeer stijlvol door het verkeer meander

annemárie zegt:
meander, mooi woord

Gewoon Rik zegt:
dan wens ik niet door een of andere aardrijkskundeleraar belemmerd worden, dus dan toeter ik

Gewoon Rik zegt:
wat vooral tot gevolg heeft dat ik dan bij mezelf denk "zo, dat zal m leren"

Gewoon Rik zegt:
maar dat is een goed ding, want de yogaleraar zegt dat de winter de tijd is van naar binnen keren

annemárie zegt:
dus toeteren is naar binnen keren...

annemárie zegt:
in jouw wereld..

Gewoon Rik zegt:
en dat heeft op haar beurt weer iets met kosmische straling te maken

annemárie zegt:
als je nu dacht "zo! ik heb weer even mijn agressie geventileerd en ben nu een gebalanceerder mens" zou het geloofwaardiger overkomen

annemárie zegt:
qua yoga

Gewoon Rik zegt:
dat was natuurlijk ook de strekking van mijn verhaal

annemárie zegt:
ja, maar die strekking moest ik dus echt vet extrapoleren, want je zèi het niet

annemárie zegt:
je zei "zo, dat zal hem leren"

Gewoon Rik zegt:
jaja, ik geef mijn publiek graag iets om over na te denken

annemárie zegt:
juist, waarvoor mijn dank

Gewoon Rik zegt:
dat dacht ik

Gewoon Rik zegt:
is er nog iets anders dat ik voor je kan betekenen?

annemárie zegt:
je betekent al zoveel voor me

Gewoon Rik zegt:
je had kunnen zeggen: A) ja, de voordeur moet nog geschilderd worden B) ja ik wil zo graag eens even goed hard genomen worden

Gewoon Rik zegt:
dat hoeft dan niet waar te zijn, van dat genomen worden

annemárie zegt:
C) een kopje thee zou ook best fijn zijn

annemárie zegt:
als middenweg, zeg maar, tussen voordeur schilderen en sexuele bruutheid

Gewoon Rik zegt:
daar maak je weer de misser

Gewoon Rik zegt:
poldermodellen is uit

Gewoon Rik zegt:
de tijd van compromissen is voorbij

Gewoon Rik zegt:
je moet marketen op de uitersten


Voor Rik's ideeën over marketing: check zijn blog

My 10 seconds of fame

Héél even ben ik Nieuws geweest.


Héél even allemaal hits van mensen die denken dat ik iets te melden heb. Hoewel dat natuurlijk niet zo is, dank ik de verkiezingen startpagina vanuit de grond van mijn hart. Ik heb mij heel even Belangrijk en Nieuwswaardig gewaand.

Dittrich vs. Pechtold

Een heeeeeele tijd terug lag er ooit een wetsvoorstel op tafel m.b.t. de herstructurering van collegegelden voor volwassen studenten. Ik was hier - als volwassen student en voorstander van flexibiliteit op de arbeidsmarkt - fel tegen gekant. Dittrich ook. In een vlaag van politiek engagement heb ik hem gemaild om hem een hart onder de riem te steken voor de strijd die hem te wachten stond. Binnen één dag had ik antwoord. Een antwoord waaraan ik dacht te ruiken dat hij het zelf, persoonlijk, helemaal zelluf, had getikt. Een Inhoudelijk, Fijn Antwoord, waarin hij inging op mijn punten.

Kort geleden zag ik Pechtold in een debat op MTV. Ik was het op een aantal punten zeer met hem eens en heb hem in een vlaag van politiek engagement gemaild. Nu, acht dagen na dato krijg ik het volgende mailtje:

'Beste Annemarie,

Hartelijk dank voor je mail. Ik ga de komende anderhalve week zeker door met campagne voeren!

Met vriendelijke groet,

Alexander Pechtold
Lijsttrekker D66'

Je zou toch zeggen dat zo'n auto-reply niet acht dagen nodig heeft.

Voorpret

Angstig vroeg ik de fysio: "Kan ik wel skiën in februari?" De fysio keek heel optimistisch en zei: "Jaaa!! Dat moet wel lukken hoor!" maar ik zag zijn mondhoek een beetje trillen. Dat was denk ik zijn geweten, dat hem strafte voor de leugen.

Al is de leugen nog zo snel... het feit dat ik zojuist uit voorpret mijn skischoenen aan probeerde te trekken heeft haar achterhaald, die leugen.

Snotverdorie. Ik pas er niet eens in! Mijn titanium zit in de weg..

Dat mens met die hond!

Vriendin E en ik zijn erg gehecht aan programma's met Foute Mensen. Boer zoekt vrouw is niet gek genoeg; wij houden van Temptation Island, Idols, de X-factor. Als we gelegenheid hebben kijken we samen en rollen we van de bank van het lachen. Als we onverhoopt niet samen kunnen kijken, staan we in permanente sms-verbinding en bellen we in elke reclamebreak.

Gisteren de X-factor was weer genieten. In de eerste break belde ik haar: 'Ik wil gekken, E! Ik heb nog geen gekken gezien!' Na de eerste break rolde de eerste sms binnen 'Jij wilde gekken, toch?!' Vervolgens ontving ik 'ZELF-KRI-TIE-HIEK!' en 'H O N D'

Zo zijn wij op afstand maar toch een beetje dichtbij. En heel erg Samen in onze fascinatie met mensen die VOLSTREKT geen idee hebben hoe ongelooflijk kansloos het is dat ze ooit een ster gaan worden.

11 november 2006

Personal DNA

Met dank aan Gewoon Rik:

De coolste persoonlijkheidstest van het jaar.

En dit ben ik..



Wat een mooie kleurtjes! Muis erop en je ziet wat ze betekenen.

En volgens mij klopt het ook nog, soort van. Dat ik die Very High Confidence te danken heb aan een rondje psychotherapie, daar zwijgen we maar even over.. :-)

Padvindster: ik

Vriendin M is recent van de academie in Den Haag (waar we klasgenootjes waren en we vele flessen wijn hebben stukgeslagen op de frustratie van het daar-student-zijn) geswitched naar de HKU. Een meneer met veel vouwen in zijn gezicht doceert daar cultuurhistorie. Hij vertelde vriendin M laatst dat je twee soorten mensen hebt.

Het ene soort mens gaat van huis naar kantoor en weer terug. Gaat van huis naar de winkel en weer terug. Gaat van huis naar de sportschool en weer terug. Het tweede soort mens gaat van huis naar kantoor, naar de winkel, nog even een paar schoenen droppen bij een vriendin, wordt gebeld of ze meegaat naar de kroeg, gaat naar de kroeg, komt uiteindelijk om 2 uur thuis om moe maar voldaan in bed te vallen. Ik ben het tweede soort mens. Ik ben overduidelijk het tweede soort mens.

Het tweede soort mens heeft - weet ik uit eigen ervaring - intens veel moeite met boodschappenplanning. Ik mest regelmatig (maar niet vaak genoeg) mijn koelkast uit om gele preien, grijs gehakt, groene mozzarella en zwarte sperzieboontjes weg te gooien. Ik heb nooit toiletpapier en kattenvoer als ik het nodig heb en soms ontbijt ik met stokbrood kruidenboter omdat er niets anders in huis is.

Vandaag dus naar de buurtsuper voor kattenvoer en toiletpapier. Het keurige oude vrouwtje voor mij in de rij rochelhoestte over de kassa en probeerde de caissière een pakje Belinda in haar hand te duwen. "Ja, maar mevrouw. Dat zijn sigaretten. U kunt niet met sigaretten betalen." De blosjes op het gezicht van het zestienjarige coop-meisje verdiepten zich. Mevrouw rochelde weer en zei: "Dit is me nog nooit gebeurd!" Het pakje Belinda werd weer richting caissière gewapperd. "Heeft u geen geld bij u?" "Nee"

Ik ben een padvindster. € 1,10 voor twee krentenbollen en een glimlach. Dat is niet duur.

Merkenslet

Vriend R noemde mij ooit een merkenslet. Vriend R wil overigens niet meer vriend R genoemd worden, maar Gewoon Rik. Dit terzijde. Merkenslet dus. Omdat ik ooit een keer een zonnebril kocht van Giorgio Armani en verheugd uitriep "Kijk! Er staat GA op!"

Het feit dat ik nu bezig ben met een project om alle New York Times Notable Books van de afgelopen 10 jaar te lezen, ziet Gewoon Rik ook als een uiting van mijn merkensletterigheid. Ik zie het zelf meer als 'Ik hou gewoon van mooie boeken'.

(De term 'mooie boeken' doet me een beetje denken aan kasteelromans, maar 'goede boeken' is helemaal jeukerig fout: 'Met een goed boek en een glas wijn op de bank.' Huuuuuu!!)

Over het algemeen sla ik een zojuist uitgelezen boek met een zucht van tevredenheid dicht. Ik heb weer fijne zinnen en prachtige beeldspraken en sterke verhaallijnen tot mij genomen. Soms sla ik het boek met een zucht van frustratie dicht. Frustratie dat het boek nu al af en uit en over is. En héél soms sla ik het boek niet dicht maar zweven mijn ogen nog even van de laatste zin naar de horizon en weer terug.

In de laatste categorie valt The Deep van Mary Swan. Korte verhalen, dus als je net als ik leest voor het slapengaan en wel eens wakker wordt om 4 uur 's nachts met alle lichten aan en een vouw van het boek in je rechterwang, hoef je je niet schuldig te voelen dat je een heel boek hebt beledigd door je slaapvallen.

Dus: lezen met je donder!

Kleurstellingen

Mijn aardrijkskundeleraar had een kobaltblauwe muur in zijn lokaal. Waarschijnlijk bedoeld om ons überhormonale pubers te kalmeren en het mogelijk te maken nog ìets aan kennis over te brengen. Wij waren vooral gefascineerd door het feit dat we tegen die blauwe achtergrond heel duidelijk zijn spuugdruppeltjes konden zien vliegen.

Gevangenen in Buffalo krijgen roze muren om ze te kalmeren. Met hier en daar een teddybeer.

"Hallo, ik ben een gevaarlijke gevangene die 83 moorden heeft gepleegd, maar nu duim ik mezelf in slaap en droom ik over teddyberen en wollige schaapjes."

Goed gezelschap

Vandaag ben ik gevonden door iemand die op zoek was naar Sexy Laarzen.

Ik bevind mij in goed gezelschap..

Sssssss....

Vriendin M woont in een Levendige Buurt. Een buurt met veel halal slagerijtjes, avondwinkels en groepjes jongeren op straat, buiten de kebab-shop. Als ik daar parkeer en de paar meter naar haar voordeur overbrug, incasseer ik regelmatig gesis, gefluit en Opmerkingen. Ik begon het te zien als A Fact of Life. Als ik naar vriendin M ga, word ik besist, klaar. Ik word er niet heel warm van, ook niet echt koud. Ergens er tussenin; lauwwarm of lauwkoud, afhankelijk van mijn humeur.

Afgelopen dinsdag was mijn humeur beneden vriespunt. Veel file richting vriendin M, hetgeen nog steeds geen pretje is met mijn manke poot. De gas- en rempoot, dus niet ideaal voor filerijden.

Naar haar voordeur hinkepotend kwam er een rijtje mannen op mij af, stoepbreed. Vier heel grote brede mannen met leren jassen en een halal uiterlijk. Ik dacht: 'Oh god, krijg ik het weer. Ssssss!' De mannen keken mij aan, ik probeerde hinkepotend nors hun blik te ontwijken.

Toen de mannen en ik elkaar tot op een meter of drie genaderd waren, zei de grootste en breedste en meest allochtone van het stel:

"Eeey.. meissje! Beterzgap hè!"

10 november 2006

Stratego

De woorden die ik de laatste dagen het vaakst hoor (behalve 'de', 'het' en 'een') zijn 'strategisch stemmen'. In het rookhok praat men over strategisch stemmen, in de kroeg, op mijn bank en vanavond - schok der schokken - zelfs op de bank van mijn ouders.

Een vriendin van mijn moeder heeft aangekondigd het land te verlaten als er een linkse coalitie komt. Nu het ernaar uitziet dat dat misschien wel gaat gebeuren, krabbelt ze voorzichtigjes terug: "Ik had natuurlijk niet gezegd hoe làng ik het land zou verlaten.. Ik kan ook gewoon naar de kerstmarkt in Keulen gaan. Telt dat?"

Mijn vader zei: "Als er een linkse coalitie komt; berg je dan maar! Jij als werkende vrouw met een bovenmodaal salaris in de private sector met een huis en een auto en geen kinderen!"

Strategisch stemmen dus. Stemmen tegen een linkse coalitie. Ik dobberde zelf richting D66, maar men ontraadt het mij omdat het een weggegooide stem zou zijn. Beter om mee te gaan met het machtsblok waar je de minste principiële bezwaren tegen hebt. Intussen heb ik van vele mensen gehoord dat ze richting D66 dobberen, maar dat dat niet strategisch zou zijn.

Hallo?!! Waar zijn we mee bezig?! Ik ga gewoon stemmen op de partij die mijn stem verdient, strategisch handig of niet. Als we dat nou allemaal zouden doen, krijgen we misschien een èchte afspiegeling van de maatschappij (of in ieder geval van wat de maatschappij wìl) in de Kamer.

Waarschijnlijk ben ik naïef, maar laat mij maar schuiven. Ik weet nog niet waar ik heen schuif, maar dat is een tweede..

Slachtoffer van mijn genen

Gisteren Sanne Wallis de Vries, waarover later meer. Er is nu een veel prangender onderwerp: ik ben een kat kwijt.

Ik kom uit een heel ongeruste familie. Vroeger, toen mijn moeder nog een moedertje was, werden zij en haar broers en zussen 's nachts uit bed gehaald als het onweerde. Dan zat de hele familie beneden in een angstige kring met het geldkistje op tafel. Jas aan, schoenen aan. Klaar om te vluchten als de bliksem in zou slaan.

Vroeger, toen mijn moeder nog een moedertje was, mocht zij niet fietsen van haar vader; dat was veel te gevaarlijk. Als de klas zwemles has moest mijn moeder naar het zwembad lopen, met haar handdoekje onder de arm. Tegen de tijd dat ze aankwam bij het zwembad was de zwemles alweer afgelopen en kon ze rechtsomkeert maken, om te laat op school te komen voor de volgende les.

Mijn moeder heeft geprobeerd mij 's nachts nìet uit bed te halen als het onweerde. Dat is redelijk gelukt. Het is wèl zo dat als ik naar Maastricht moet op dinsdag, zij op dinsdag de hele dag de fileberichten in de gaten houdt of er misschien een ongeluk is gebeurd. Ze doet dit stiekem, dus ik heb er niet al te veel last van.

Tot voor kort dacht ik dat ik de tik van de molen was ontlopen. Dat ik net op tijd gebukt had. Maar dat was voor ik moeder werd. Moeder van twee katten.

Lafkat Sam levert geen problemen op. Hij durft niet eens op het aanrecht te springen. Hij zal zich dus ook niet wagen aan daken en achtertuinen. Dat durft hij niet. Als ik thuis kom werpt hij zich trillend van geluk tegen mijn onderbenen. Hij ìs er altijd als ik thuis kom.

Stoerkat Oscar is een lastiger geval. Zodra ik het kattenluikje open zette om de beesten te laten wennen aan de buitenlucht en aan mijn dakterras, was Oscar verdwenen. Zo Hops! het dak op. Om niet meer terug te komen tot het eten geserveerd werd. Oscar is de Held van de Buurt. Hij maakt elke achtertuin, schutting en heg onveilig en is verwikkeld in brute territoriumveldslagen met die-dikke-zwarte-van-de-buren. Oscar redt zich wel. Baasje niet.

Als ik thuis kom en Oscar is er niet, hang ik mijn hoofd uit het raam en roep ik hem. Heel luid en vals kwelend roep ik Oooooosssssscar!! Ozziewossie!! Eeeeeeeeeten!! Meestal hoor ik dan Mriaaaaoooorrr!! en komt Oscar als een hordenloper soepeltjes via dakgoten, regenpijpen, schuttingen en schuurtjes aangesneld. Eeeeeeeeeeten!! kan hij namelijk niet weerstaan.

Gisteravond kwam ik laat thuis. Sanne Wallis de Vries was erg leuk, maar Sanne Wallis de Vries was in Eindhoven. Laat thuis dus. Oscar niet thuis. Baasje roepen. Zo zachtjes mogelijk om geen aanstoot te geven aan slapende buren, maar met oplopende hysterie in mijn stem. Geen vertrouwde Mriaaaaoooorrr!! Ook geen RinkeldekinkeldepatsboemHUMPFF als hij op de serre van de buren springt om door het raam te klimmen. Geen Oscar.

Tot nu toe nog steeds geen Oscar.
Als hij er om 10 uur nog niet is, ga ik op internet zoeken naar meldingen van gewonde grijswitte katten die door de dakgoot van de buren zijn gezakt.
Als hij er om 11 uur nog niet is, ga ik mijn mooiste foto van Oscar uitzoeken en posters printen.
Als hij er om 12 uur nog niet is, ga ik posters plakken en bij alle buren aanbellen om in hun schuurtjes te kijken.
Als hij er om 1 uur nog niet is ga ik de politie bellen om melding te maken van een kattenvergiftiger hier in de straat.

Ik ben helemáál niet ontsnapt aan die molen. De molenwiek heeft mij VOL in het voorhoofd getroffen.

09 november 2006

Trots: ik

Al jaren roep ik tegen mijn vrienden en vriendinnen dat ik bij een héél leuk bedrijf werk. "Ja.. het is een IT bedrijf, maar helemaal niet zo van de poehpoeh en de marmeren lobby en de leasebak hoor! Het is ècht heel leuk!" En dan zeggen de vrienden: "Wàt? Jij werkt in de IT en hebt geen leasebak?!"

Nee, geen leasebak nee. Wèl elke week borrel en mensen op skateboards door de gang en heel fijne klanten die je beterschap mailen als je je been breekt, een pingpongtafel met webcam zodat je kan checken of hij al bezet is en een aquarium met webcam voor de broodnodige rustmomenten op je beeldscherm. Bovendien vindt niemand het gek als je op je sokken loopt omdat je nieuwe laarzen knellen of als je een half uur met één bil op het bureau van je collega zit om het weekend te bespreken. We duiken regelmatig samen de kroeg in en als er een goeie film of een fijn toneelstuk is gaan we daar collectief heen, met pizza's bestellen van tevoren en heel erg dronken worden na.

Nichtje I zegt wel eens: "Dat is geen bedrijf.. Dat is een sekte!"

Ze heeft gelijk.... Ik werk namelijk bij het op-twee-na-maar-eigenlijk-stiekem-op-één-na-want-we-staan-op-een-gedeelde-tweede-plaats Leukste Bedrijf van Nederland!

En manmanman, ik ben tròts!
Heb ik eindelijk iets om de vrienden mee om de oren te slaan...

08 november 2006

Lunch in Antwerpen

"Is het nog vèhèr?!!"
"Nee, volgens mij is het hier om de hoek."
"Ja, maar B.. Je zei dat je een leuk lunchtentje wist, en nu zijn we al een half uur aan het lopen!"
"Ja, maar annemárie.. Bij dat witte gebouw daar, daar is het! Daar is dat theater waar ik het over had! En dat restaurantje zit ernaast!"
...
"Meneer, weet u misschien waar dat theater zit? Op dat pleintje? Met die scheve dingesen? Die trappetjes, soort van? Ik dacht dat het hier was, maar dat is dus niet."
"Ja, dan moet u steeds maar rechtdoor, en vooraleer u bij het volgende pleintje komt moet u rechtsaf. En daar nog een keer vragen."
...
"B... Deze stoepjes zijn niet gemaakt op gebroken enkels."
"Nee annemárie, ik weet het. Je zegt het wel als je het niet meer houdt, toch?"
"Oh ja, dan hoor je me van kilometers ver weg klagen, no worries. Als je me dan maar draagt vind ik alles best."
...
"Ok... dus nu zijn we weer terug bij de parkeergarage."
"Ja, ziet er wel naar uit. Maar hee! Look on the bright side! Als we hier een leuk dingetje vinden om te lunchen hoef je niet meer zo ver te lopen zometeen!"
...
"Dit doen dan maar?"
"Ja shit man! Ik val echt om van de honger!"
...
"Hmmm.... Volgens mij hebben we wel een goeie tent te pakken hier."
"Mijn god! Heb je die prijzen gezien?!"
"Creditcard van de baas toch?!"
"Ja maar hee maar ho! Dìt kan ik de baas echt niet verkopen!"
"Ah joh, we splitten gewoon de rekening. Ik heb honger als een paard."
...
"20 euro voor 3 walnoten en 2 stukjes roquefort..."
"20 euro voor 3 gamba's en 2 pijnboompitten..."
"En een blaadje sla."
"Èn een blaadje sla!"
...
"Gelukkig hoef je niet zo ver meer naar de parkeergarage."

22 november: deel 3

Mijn eerdere stukjes m.b.t. het Grote Kiezen op 22 november illustreren mijn houding tegenover politiek. Ik heb namelijk geen idee!!! Dat is helaas de kern van mijn houding; ik ben niet alleen qua klokkijken een blonde vrouw, maar ook wat betreft politiek en politici. Het is niet dat ik geen mening heb - die heb ik wel degelijk - maar ik heb geen flauw idee wie er dicht genoeg tegen mijn mening aan schurkt om mijn stem te verdienen. Bovendien kan mijn mening morgen veranderen; als de tegenargumenten overtuigend genoeg zijn ben ik niet te beroerd 180 graden om te zwaaien. En dan overmorgen misschien weer terug.

Ik klamp mij dus vast aan stemwijzers, kieskompassen en mensen-die-wèl-enig-idee-hebben. Met dank aan Merel Roze heb ik wéér een stem-influisteraar gevonden: de matchmaker van Writersblock.

Tot nu toe was het helder dat ik misschien D66 moest stemmen, misschien PvdA, met een kleine slag om de arm richting SP. Nu weet ik dat ik de kroeg in moet met Ria Oonk (PvdA), Anneke Broekman (VVD), Roos Vermeij (PvdA), Ingrid van Engelshoven (D66), Thijs Coppus (SP) en Luc Jalink (CDA). Hoewel ik ongetwijfeld best gezellig met ze kan keuvelen over hun muziek- en boekvoorkeuren, verontrust het me dat ik met geen enkele kandidaat een méér dan 25% match had op politieke speerpunten.

*zucht*

Ik ben nog niets wijzer. Het enige dat ik ab-so-luut zeker weet is dat het niet Groep Wilders wordt. Ik luisterde vandaag naar het radiospotje van vriend Wilders en was het werkelijk met geen enkel woord eens. Behalve misschien 'de' of 'een', maar dan alleen zonder al die andere woorden er omheen!

Hij zal toch niet denken...

"Goh, leuke riem!" zei vriendin M tegen de barman, die achter zijn bar vandaan was gekomen om ons een wijntje te brengen.
"Ja hè, ik zit al helemaal in het kerstgevoel!" zei de barman, wijzend op de twee rendiertjes op zijn gesp.

"Ja," zei vriendin M, nadat de barman zich weer achter zijn bar had teruggetrokken, "Ja, ik denk ik zeg het maar. Ik zat namelijk ZO naar zijn kruis te staren, maar het ging me toch ècht om die riem!"

07 november 2006

De Twingo time-warp

Mijn auto is mijn territorium. Met de verwarming op sauna-stand rijd ik fruitella's kauwend en heel hard meezingend met mijn muziekjes van hot naar her en weer terug. De vloermatten kan je nog nèt ontwaren onder de berg lege flesjes, klantnotities en pakjes peuken. Collega H zei laatst "Ah! Ik dacht al dat je op kantoor was, want ik zag je vuilniswagen staan."

Nu heeft mijn auto een nieuwe feature: haar eigen tijdzone. Met het puntje van mijn tong tussen mijn tanden en gewapend met een uit elkaar gebogen veiligheidsspeld heb ik wel degelijk geprobeerd wintertijd in te voeren, maar tluktnie. Tluktgewoonnie.

Als ik 's ochtends instap denk ik 1 seconde: 'Stress!! Ik ben veel te laat!! O mijn God! Ik moet mijn klant bellen want dat gaat niet goed!' om mijzelf daarna vermanend een tikje tegen het voorhoofd te geven en te denken 'Ah!! Natuurlijk! Stom! Wintertijd!' Vervolgens rijd ik op Tomtom feilloos op tijd naar de klant. Tomtom heeft namelijk wèl heul grote knoppen om wintertijd-dingen mee te doen.

Mijn postduiveninstinct rijdt mij weer naar huis; daar heb ik Tom niet voor nodig. Als ik instap denk ik dus 'Mooi, net na vijven thuis.' Om vervolgens thuis te ontdekken dat het net na vieren is! De avond ligt nog onontgonnen en extra lang voor me!

Ik heb mijzelf al 4 keer een uurtje cadeau gedaan. Elke keer trap ik er weer in. Misschien zegt dat iets over de overtuigingskracht van de Twingo time-warp.
Misschien zegt het iets over het feit dat ik blond ben.

Zakenvrouw van het jaar: ik

Er rijden veel auto's onder mij door; ik zit namelijk bij de La Place boven de A4. Allemaal grote glimmende auto's van belangrijke mensen met laptops, PDA's en carkits. Wat auto betreft past mijn Twingo nog niet geheel in het plaatje, maar ik ben sinds kort ook een belangrijk mens met een PDA en heb zelfs een mooie nieuwe slinky zilveren laptop tot mijn beschikking.

Aan mijn cappuccino lurkend klap ik mijn laptop open. Warempel: KPN hotspot! Ik hang volop aan het internet met behulp van mijn creditcard en voel me heel erg Zakelijk. Belangrijk, ook wel. Ik krijg bijna de neiging om mijn telefoon te pakken en net te doen alsof ik offertegesprekken voer.

Van een afstandje lijk ik de Zakenvrouw van het Jaar.

Van dichtbij zie je dat de knoop van mijn broek is gesprongen en dat ik een tomatensoepvlek op mijn jasje heb.

06 november 2006

annemárie's slechte timing van koffie

Vriend P smste 'Heb je Borat al gezien? Lijkt me zeer leuk!'

Half zes was een goede tijd om samen te komen, waren we het over eens. Tien uur was een goede tijd om naar de film te gaan, waren we het óók over eens.

Half zes is in de ogen van sommige mensen half zeven. Als autistische tijdneuroot heb ik daar een beetje mee leren leven. Desondanks voel ik de neiging om om kwart over vijf een wijntje in te schenken, zodat ik nonchalant met een air van 'Heeeeeey! Ik zat helemaal niet op je te wachten hoor! Ik was gewoon al aan de borrel!' de deur open kan doen. Om kwart voor zes nog een wijntje. En misschien dat ik dan om kwart over zes - terwijl ik schuine blikken werp op het raam aan de overkant waarin ik de weerspiegeling van mijn voordeur zie - ook nog eentje inschenk.

Half zeven was ik dus een tikkie 'whoehoe!' Vriend P kwam binnen, wilde een wijntje. Ik ben ook de rotste niet, dus doe er eentje mee. En nog eentje. Half acht richting eetcafé. Half negen aan het hoofgerecht met een karafje - inderdaad - wijn. Ontboezemingen volgden. Vooral mijnerzijds. Als ik eenmaal een karaf voor me heb staan gaan alle remmen los, qua ontboezemingen. Maakt me niet uit of je naar me wilt luisteren of niet; ik ontboezem links en rechts. Als je oor toevallig mijn kant op neigt voel ik dat als een enorme aansporing alleen maar harder te gaan ontboezemen. Drank maakt meer kapot dan je lief is, zeggen ze wel eens. In mijn geval: drank onthult meer dan je lief is.

Nadat ik links en rechts en door het midden ontboezemd had, vroeg vriend P 'Wat zou Borat op dit moment aan het doen zijn?'

Borat gemist, teveel wijn gedronken. Koffie besteld. Nog meer koffie besteld. Heel hard proberen niet teveel met je wimpers te waaieren en met je ogen te rollen als je vriend P aankijkt. Het gevoel hebben dat je door de mand valt, qua hoeveelheid karaf en qua nu-ineens-als-een-dolle-proberen-te-compenseren-met-koffie.

Waarom komt koffie voor mij altijd te laat? Of liever gezegd: waarom komt de gedàchte aan koffie voor mij altijd te laat?!

Ik blijf als een ezel (lynx!) mijn hoofd stoten aan dezelfde steen...

Hij had me tuk..

Ter illustratie van wat Het Grote Dierenspel is, speelde ik het vanavond met vriend P.

Hij zei sijs
Ik zei slak
Hij zei koe
Ik zei ezel
Hij zei lynx

Toen was het spelletje uit...

Ik knies nog steeds. Ik kan namelijk héél slecht tegen mijn verlies.

Het Grote Dierenspel

"Eend!"
"Dromedaris"
"Slak"
"Korenwolf!"
"Fret"
"Torenvalk"
"Koe"
"Egel"
"Leeuw"
"Wants"
"Shetland Pony!! Haha!! Nou heb ik je!"
"..... mmmm.... hmmm... Yak!!"
"Shit man"
"Neh-neh neh-neh-neeeeeh"

05 november 2006

De vlieger van Corbijn

Hier gaat het allemaal om:


In Westweek (RTV West) werd zojuist wethouder Huffnagel aan de tand gevoeld over het nieuwe beeldmerk van Den Haag. Probeert hij zichzelf in de spotlight te zetten met een overhaaste, slecht gecommuniceerde city-marketing actie, of heeft hij daadwerkelijk het beste voor met de stad? Als ik Huffnagel hoor praten met presentatrice Elles de Bruin vrees ik het ergste.

"Wat vindt u van de uitspraak van Bart Chabot? Dat het u gaat om zelfpromotie?"
"Ten eerste blabla, vervolgens blabla"
"Maar geef nu eens even antwoord op de vraag?"
"Als u mij even uit laat praten dan ga ik u antwoord geven."
"U geeft geen.."
"Ten eerste blabla.."
"U valt mij in de rede, laat mij eens uitpraten."
"Als u MIJ nou eens laat uitpraten, ik ben antwoord aan het geven."
"U geeft geen antwoord. O, u gaat nu door MIJ heen praten?"
"Ten tweede bla"
"Ik kan net zo goed door u heen gaan praten hoor."
"Als u mij nou eens laat uitpraten!"
"Nee! Als u MIJ nou eens laat uitpraten. Dit spelletje kunnen we natuurlijk eeuwig volhouden. Beetje kinderachtig."

Volstrekte chaos in de studio. Vuisslanerij, bijna.

"We kunnen natuurlijk allebei tegelijk gaan praten nu. Moeilijk hè, communicatie! Als u mij nu eens de vraag laat stellen! En dat u dan gewoon antwoord geeft!"

De blik van Elles de Bruin bij de aftiteling sprak boekdelen...

Klik op westweek voor het hele item. Zo rond de zevende minuut gaat het los...

22 november: deel 2

Zou het zo zijn?

Kieskompas wijst uit dat ik een tikkie meer richting PvdA neig.
Food for thought!

04 november 2006

annemárie draagt haar steentje bij

"Weet je wat zo leuk is aan vrouwelijke account managers?" zei mijn bijrijder, terwijl ik soepel op het laatste moment inritste. "Dat ze rijden als kerels."

Ik rij inderdaad als een vent. Dat is ook niet heel gek, als je bedenkt dat ik in mijn Twingo jaarlijks anderhalf keer de wereld rond rijd. Ik ken dus ook alle files als mijn broekzak; weet precies bij welke boomstronk of grasspriet ik van baan moet wisselen om de file zo snel mogelijk door te komen. Ondanks dat zijn files natuurlijk nog steeds ronduit kut. Ik probeer het voor mezelf dus een beetje leuk te maken. Mijn file-spelletje heet "Rem en je bent AF!'

De Queen Bee van anticiperen, dat ben ik. Precies op het juiste moment op- of terugschakelen. Remmen in de file zie ik als een persoonlijke nederlaag. Ik stel me zo voor dat mijn kleine stukje Hollands Asfalt een oase van rust is in de chaos van stressremmers (bètablokkers noemen collega W en ik die - dat vinden we zelf een heel leuk grapje..) bumperklevers en gat-dichtrijders. Ik stel me zo voor dat ik een sliert fans achter me aan sleep. Allemaal mensen die denken 'Goh! Wat rijdt die Twingo prettig!! Ik denk dat ik daar maar even achter blijf!'

Ik vermoed dat mijn file-spelletje haar steentje bijdraagt aan de oplossing van het fileprobleem. Dat iedereen soepeler doorstroomt op mijn baan. Dat mijn Twingo een lichtend voorbeeld is voor andere chauffeurs. Dat er misschien zelfs een aureooltje met me meerijdt.

Misschien lijd ik aan grootheidswaan. Zou zomaar kunnen.

In her shoes

"Volgens mij is dit wel een film voor jou."
"Schoenen!! Schoenen!! Bij kaasjes en toastjes en nichtjesavond hoort ook een vrouwenfilm met schoenen natuurlijk!"
"We kunnen ook A Beautiful Mind kijken. Heb je die al gezien?"
"Nee. Maar ik heb eigenlijk meer zin in een leeghoofdige vrouwenfilm. Lekker!"
...
"Goh. Je ziet wel erg veel dijbeen steeds."
"Zullen we gaan turven?"
"Volgens mij staan we nu op een shot of twaalf, qua dijbeen."
...
"Wat een kutzus!"
"Die ander ook trouwens. Ik zou ze geen van beiden als zus willen."
"Nee, gek uptight wijf."
...
"Vind jij het een mooie vrouw?"
"Nee. Maar ze heeft wèl mooie benen."
"Èn een dikke neus."
"We hebben al een tijdje geen dijbeen gezien trouwens."
"Oh gelukkig!! Ze is weer in bikini!"
...
"Jaaa... En dan is die ene zus ineens niet meer zo ambitieus, en die ander is ineens helemaal verantwoordelijk en alles."
"En dan gaan ze elkaar terugvinden."
"En dan trouwt zij met die arts."
"Wat een kutfilm."
...
"Zit je nou te janken?!!"
"Jaaaa!! Ik kan er niks aan doen! Ik vind het echt een flauwe rotfilm, maar ik jank de laatste tijd al bij reclames!"
"Ben je zwanger ofzo?!"
"Haha neeeee!! Maar ik moet gewoon steeds huilen!"
...
"Wat een klotefilm!"
"Jaaaa!! En ik zit godsamme wéér te janken! Ik wil helemaal niet janken! Dat is die film niet waard!"
...
"Was dit het?"
"Ja. Nou, we hebben ons in ieder geval lekker samen kunnen ergeren."
"Hoe vaak heb je nou gehuild?"
"Vier keer, maar dat betekent niet dat ik het een goeie film vind!"
"Ik vond eigenlijk alleen de schoenen leuk."
"Ja. Ik ook."
"Stel je nou voor dat je zoveel schoenen had."
"Jezus ja!"
"Zucht.."
"Uhuh!"

03 november 2006

Raak

De groenwerker harkte blaadjes, in de regen. Hij legde zijn hark neer en keek bedachtzaam naar een stukje gras, zo'n 6 meter verderop. Het stukje gras was in níets te onderscheiden van de overige stukjes gras. Hij kneep zijn ogen toe, pakte zijn hooivork. Veegde de regen van zijn voorhoofd. Hief de hooivork boven zijn rechterschouder. Met een sierlijke boog wierp hij de hooivork van zich af.

Zijn tevreden 'Ha!' deed me denken dat het raak was.

Beetje Bridget Jones: ik

Volgens vriendin E is elk verdriet gebaseerd op afscheid. Afscheid van mensen, dingen, illusies, omgevingen.

Zou elk afscheid dan ook verdriet inhouden?

De Bof > een week lang kippensoep > afscheid van twee kilo

Haak in en doe mee met mijn vreugdedansje!

02 november 2006

22 november

Vandaag ontvangen:


Helaas wijst stemwijzer uit dat Jan bij mij op de derde plaats staat... Ik vermoed dat het weer oud vertrouwd middle of the road D66 wordt voor mij.


Maar het filmpje van Jan wil ik je niet onthouden! Ik ben benieuwd wat vriend R hierover te zeggen heeft, met al zijn marketingexpertise.

Ik zeg: het werkt!
(Een beetje, want ik ga niet op Jan stemmen denk ik..
Maar ik moest wèl lachen!)

It's small world after all

Ik ken dus iemand. Ik ken iemand die iemand kent. En die laatste iemand gaat meedoen aan Parijs-Dakar. Voor het echie, voor een top-nogwat plek. Vorig jaar heeft hij dat ook al gedaan, maar toen kreeg hij zand in zijn oog. En nu gaat hij weer meedoen met hoop op geen zand in zijn oog en geen stukke versnellingsbakken. (Volgens mij was die versnellingsbak het eigenlijke probleem, maar hij had vast óók zand in zijn oog!) En die iemand die ìk dan weer ken, die heeft zelfs de Jeep waarmee ze dat gaan doen bestuurd, een keertje!

De glorie straalt op mij af.
Ik heb het idee dat ik veel stoerder auto rijd nu ik dit weet.

Uiterlijk vs. Innerlijk

"Als je voor jezelf moest kiezen tussen mooi en intelligent, wat zou je dan kiezen?"
"Wat bedoel je? Als ik ineens mismaakt zou zijn zodat mensen me nakijken op straat? Of als ik ineens een auto-ongeluk zou krijgen en een hersenbeschadiging oploop? Dat ik moet kiezen tussen die twee?"
"Neehee!! Als je zou mogen kiezen tussen mooier zijn, of haha, nee... nòg perfecter zijn dan je al bent natuurlijk! En nòg slimmer zijn? Wat zou je dan kiezen?"

(En ik maar denken dat ik de Vrouw van Het Halfvolle Glas ben en vriend J de negatieveling. Das dus niet waar hè.. Weer wat zelfkennis opgedaan.)

"Hmmm... ik denk dat ik zou kiezen voor slimmer zijn."
"Weet je dat zeker? Slimme mensen zijn volgens mij vaak sociaal heel vervelend, omdat ze iedereen dom vinden. Omdat de wereld niet op hetzelfde niveau opereert. Dan slijt je de rest van je leven als een onbegrepen genie. Das ook niet gezellig."

(Negativiteit van vriend J steekt weer even de kop op.)

"Hmmm... ja, das waar. Misschien dat ik dan tòch zou kiezen voor mooier zijn. Alhoewel: als je extreem mooi bent is het volgens mij ook irritant dat mensen dan aannames doen over hoe je bent. Of dat je zo intimiderend prachtig bent dat niemand je meer durft aan te spreken in de kroeg."

(annemárie en vriend J hebben elkaar gevonden, qua negativisme.)

Ik moest terugdenken aan die keer dat een kennismakingsdagje heb gehad bij Mensa. Ik heb denk ik een stuk of tien mensen gesproken die stuk voor stuk variaties op het thema 'ik ben volledig sociaal- en maatschappelijk mislukt, maar dat is omdat ik ZO slim ben dat niemand me begrijpt' uitdroegen.
Ik werd daar een beetje nerveus van. Je mag dan slim zijn, maar elkaar op de rug kloppen en feliciteren met je mate van niet-aangepastheid, dàt is mij een brug te ver.

Laat mij dus eigenlijk maar gewoon zijn zoals ik ben. Niet briljant, niet oogverblindend, maar een sociaal begaafde middenmoter.
Mits ik geen auto-ongeluk krijg natuurlijk.

Wéér een verhaaltje over katten??

Ja! Maar om je te sparen doe ik het even in steekwoorden, net als belangrijke mensen die een speech moeten houden en af en toe slinks op de kaartjes in hun hand gluren.

* Hagelbui, dakterras
* Duiveneieren, struisvogeleieren misschien wel
* Motorisch niet-gezegende kat
* Motorisch apert onhandige kat
* Kat twee verdiepingen lager, zomaar ineens, op schutting
* Als kat nog ballen had, dan nu geen ballen meer
* Hoofd uit raam eerste verdieping en 'Poezewoesje!! Kom maar skatje!!'
* Miaaaaaaaaauuuuwwww!!
* Schuin golfplatendakje met hagelstenen
* Krabbel krabbel KRABbel KRABBEL Wrroooaaaaarrrhhhh!!
* Nogmaals angstig moment voor de ex-ballen van apert onhandige kat
* Baasje spijkerbroek aanschieten, aanbellen bij onderburen
* Buurvrouw slaaphaar en badjas
* Schuldgevoel
* Kat van schutting vissen
* Baasje wenend van opluchting brokkies inschenken, kat droogwrijven met aanrechtdoekje
* Eind goed al goed

01 november 2006

Gezond ontbijt

Men neme een staafmixer.
Men neme een multifunctioneel plastic drinkding waar de staafmixer precies in past.

Inspecteer de staafmixer zorgvuldig op resten broccolisoep en *DIT IS HEEL BELANGRIJK* inspecteer het plastic drinkding niet.
Vergeet het plastic drinkding te inspecteren.

Men neme een banaan.
Men neme een flinke lepel honing.
Men neme een dusdanige hoeveelheid yoghurt dat het plastic drinkding nèt niet overstroomt als je de staafmixer aanzet.

Mixen maar.

Neem een slok. Feliciteer jezelf met de perfecte verhouding banaan-honing-yoghurt. Lik je lippen en kijk tevreden naar je plastic drinkding.

Het zou best eens kunnen dat je op dàt moment, na het tevreden liplikken, op de rand van je plastic drinkding een opgedroogde spin vindt. Een spin die vastgekleefd zit aan de rand, precíes op de plek waar je de volgende slok ging nemen.

HUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU!!!!

In the morning



..by Nina