Slachtoffer van mijn genen

Gisteren Sanne Wallis de Vries, waarover later meer. Er is nu een veel prangender onderwerp: ik ben een kat kwijt.

Ik kom uit een heel ongeruste familie. Vroeger, toen mijn moeder nog een moedertje was, werden zij en haar broers en zussen 's nachts uit bed gehaald als het onweerde. Dan zat de hele familie beneden in een angstige kring met het geldkistje op tafel. Jas aan, schoenen aan. Klaar om te vluchten als de bliksem in zou slaan.

Vroeger, toen mijn moeder nog een moedertje was, mocht zij niet fietsen van haar vader; dat was veel te gevaarlijk. Als de klas zwemles has moest mijn moeder naar het zwembad lopen, met haar handdoekje onder de arm. Tegen de tijd dat ze aankwam bij het zwembad was de zwemles alweer afgelopen en kon ze rechtsomkeert maken, om te laat op school te komen voor de volgende les.

Mijn moeder heeft geprobeerd mij 's nachts nìet uit bed te halen als het onweerde. Dat is redelijk gelukt. Het is wèl zo dat als ik naar Maastricht moet op dinsdag, zij op dinsdag de hele dag de fileberichten in de gaten houdt of er misschien een ongeluk is gebeurd. Ze doet dit stiekem, dus ik heb er niet al te veel last van.

Tot voor kort dacht ik dat ik de tik van de molen was ontlopen. Dat ik net op tijd gebukt had. Maar dat was voor ik moeder werd. Moeder van twee katten.

Lafkat Sam levert geen problemen op. Hij durft niet eens op het aanrecht te springen. Hij zal zich dus ook niet wagen aan daken en achtertuinen. Dat durft hij niet. Als ik thuis kom werpt hij zich trillend van geluk tegen mijn onderbenen. Hij ìs er altijd als ik thuis kom.

Stoerkat Oscar is een lastiger geval. Zodra ik het kattenluikje open zette om de beesten te laten wennen aan de buitenlucht en aan mijn dakterras, was Oscar verdwenen. Zo Hops! het dak op. Om niet meer terug te komen tot het eten geserveerd werd. Oscar is de Held van de Buurt. Hij maakt elke achtertuin, schutting en heg onveilig en is verwikkeld in brute territoriumveldslagen met die-dikke-zwarte-van-de-buren. Oscar redt zich wel. Baasje niet.

Als ik thuis kom en Oscar is er niet, hang ik mijn hoofd uit het raam en roep ik hem. Heel luid en vals kwelend roep ik Oooooosssssscar!! Ozziewossie!! Eeeeeeeeeten!! Meestal hoor ik dan Mriaaaaoooorrr!! en komt Oscar als een hordenloper soepeltjes via dakgoten, regenpijpen, schuttingen en schuurtjes aangesneld. Eeeeeeeeeeten!! kan hij namelijk niet weerstaan.

Gisteravond kwam ik laat thuis. Sanne Wallis de Vries was erg leuk, maar Sanne Wallis de Vries was in Eindhoven. Laat thuis dus. Oscar niet thuis. Baasje roepen. Zo zachtjes mogelijk om geen aanstoot te geven aan slapende buren, maar met oplopende hysterie in mijn stem. Geen vertrouwde Mriaaaaoooorrr!! Ook geen RinkeldekinkeldepatsboemHUMPFF als hij op de serre van de buren springt om door het raam te klimmen. Geen Oscar.

Tot nu toe nog steeds geen Oscar.
Als hij er om 10 uur nog niet is, ga ik op internet zoeken naar meldingen van gewonde grijswitte katten die door de dakgoot van de buren zijn gezakt.
Als hij er om 11 uur nog niet is, ga ik mijn mooiste foto van Oscar uitzoeken en posters printen.
Als hij er om 12 uur nog niet is, ga ik posters plakken en bij alle buren aanbellen om in hun schuurtjes te kijken.
Als hij er om 1 uur nog niet is ga ik de politie bellen om melding te maken van een kattenvergiftiger hier in de straat.

Ik ben helemáál niet ontsnapt aan die molen. De molenwiek heeft mij VOL in het voorhoofd getroffen.