Verwerpelijk politiek incorrect: ik

Heb ik al gezegd dat ik overal achteraan hobbel? Dat ik dus ook pas gisteren las over het sexschandaal omtrent de ADO-keeper die ik juist zo sympathiek vond overkomen bij Holland Sport, met zijn gebroken pootje? Ook al had vriendin E me 83 weken terug gebeld om een uur of half zeven en riep ze tijdens het telefoongesprek ineens (middenin iets héél anders) uit: 'Gatver! Er is NU iets geks op tv! Er wordt een kerel genomen door een vrouw met een voorbinddildo, op dit tijdstip op tv!' Dat ik dus gisteren pas één plus één deed en dacht: 'Aaaaaahh! Dus ZO zit dat!'

De kern van het verhaal is dat ik altijd overal achteraan hobbel. Ik had wel gehoord over een groepje irritante k*tleerlingen van ROC Landstede die een rap hadden opgenomen waarin ze hun docenten met de dood bedreigden, maar ik had er nog niet echt bij stilgestaan. Ondanks het feit dat ROC Landstede een klant van mij is en dat ik daar dus mensen kèn. Mensen die me heel lief mailden om te vragen hoe het nu was met mijn gebroken pootje en dat we snel weer een borrel moeten drinken. En dat je dan die mail leest en niet denkt: 'Gatver! Borrels drinken met klanten!' maar 'Leuk! Borrels drinken met ROC Landstede!'

En nu heb ik dus gisteren door mijn ziekzijn en nutteloos surfen die rap gevonden. En ik moet zeggen: de inhoud van de tekst is verwerpelijk. Dat kan ik niet luid genoeg zeggen. Maar goddomme, wat zit die tekst qua ritme en klank goed in elkaar!

Ik zeg: laat die kerels boos worden over iets anders dan hun school en het vermeende onrecht dat hen is aangedaan. Laat die gasten boos worden over klimaatverandering, of racisme, of het feit dat je bij de Dwaze Dagen onder de voet gelopen wordt. Alles behalve dingen die met guns of drugs of docenten-doodmaken te maken hebben. Maar laat die gasten iets dóen, qua tekst! Ze kunnen het namelijk wèl!

Aan de dood ontsnapt!

Vanmiddag - terwijl ik mij met een dikke bofkop op de bank zielig lag te voelen - raasde er een brandweerwagen door de straat. Sirenes en al. Toen nog een, en nòg een! En politie! En een ambulance! En er gebeurt hier dus nooit iets behalve soms een lijkwagen die dubbel moet parkeren om een dood oudje op te halen. Terwijl er dan auto's achter staan te wachten die nog nèt niet toeteren. Heel cru allemaal, maar niet Spannend en zeker nooit Sirenes!

De buren stonden allemaal in hun deuropening richting de einder de turen, dus ik besloot mijn bofkop om de hoek van de voordeur te steken en eens te kijken waar alle ophef over was. Niks te zien natuurlijk. Verderop mensen in uniform ja, maar dawwassetwel. Ze keken er niet eens gestressed bij. Het ontbrak er nog maar aan dat ze sjekkies stonden te draaien, zo relaxed. Hèbben we eindelijk eens iets potentieel Spannends in de straat, gebeurt er nog niks.

Het mooie van langsrazende sirenes en buren in deuropeningen is dat je met z'n allen een bonding moment meemaakt. 'Wat zou er aan de hand zijn?' en 'Gelukkig zijn wij het niet!' Dat laatste spreek je niet uit - we zijn immers allemaal intens fatsoenlijke mensen - maar je weet dat iedereen het stiekem denkt natuurlijk.

Het is een mooi moment om de buren te groeten en te lamenteren over het leed in de wereld. Het leed in de straat. Het leed dat ons niet getroffen heeft. Zo hoort dat immers. Leed moet even bij de volgende deur aankloppen, dankuwel.

Zo wist de buurvrouw mij te vertellen, terwijl we allebei op onze tenen stonden om meer te zien (volkomen nutteloze exercitie, dat op de tenen staan) dat een maand of wat terug de bliksem is ingeslagen bij ons achter. Eén straat verderop! Zomaar ineens! Op klaarlichte dag! Wellicht niet helemaal klaarlicht in verband met donder en bliksem, maar toch! Zomaar ineens de bliksem ingeslagen! En brand ook nog! Een oud vrouwtje dat alleen thuis was en nog heeft geprobeerd met emmertjes water! Uiteindelijk naar de buren gevlucht! Brandweer op het dak! Brandweer geen water omdat ze de week daarvoor de waterpaaltjes hadden dichtgeverfd! Uitslaande vlammen! Hoestende mensen! Vluchtende ratten! Starre paniek! Huilende kinderen! Nog veel meer dingen met uitroeptekens!

En ik bedacht mij dus toen, zomaar ineens, dat ik aan de dood ben ontsnapt! Weliswaar met vier maanden en 150 meter tussenruimte, maar dan nog! Uitroepteken!

Met dank aan ziekzijn...

... en nutteloos surfen.

Bedorwe Brokkie : Verwend Kind
Broeikas : Couveuse
Lokfilm : Reclamefilm
Moltrein : Metro
Papwiel : Lekke Band
Peuselkroeg : Cafetaria
Snymerk : Litteken
Stokkielekker : Lolly
Vuisslanerij : Knokpartij
Windlawaai : Opschepper
Wipmat : Trampoline

"Wil jij misschien een stokkielekker, doe'die?"
"Ga weg, oupa!"

Vriendin W dronk een kopje thee

Vriendin W ging thee zetten. Ik hoorde haar rommelen in mijn keuken terwijl ik breeduit op de bank tevreden aan mijn koffie nipte. Ik ben namelijk een heel goede gastvrouw.

"annemárie?!"
"Ja?"
"Hoe lang heb je die thee al?"
"Euuuhhh.."
"Dit was namelijk mijn lievelingssmaakje. Maar die hebben ze uit de handel gehaald."
"Hmmm... kan best zijn dat ik hem al best lang heb ja."
"Ik was al helemaal blij dat ze hem weer hadden!"
"Kijk eens op de datum?"
"Haha!! Maart 2006!"
"Jaaaa, maar thee is eeuwig houdbaar. Dat kan nog best!"
"Hihi, ja, vast wel. Ik ga het gewoon proberen."

Nieuwsgierig geworden mailde ik naar Pickwick. Ik ben vaak van het Dingen tot op de Bodem Uitzoeken. Nou ja, soms. Lang niet altijd. Vrij zelden eigenlijk. Maar nu wel!


'Geachte annemárie,

Hartelijk dank voor uw bericht.

De variant Pickwick Kamille met caramel is begin 2004 door ons uit het assortiment gehaald.

Wij vertrouwen erop u met deze informatie van dienst te zijn geweest.

Met vriendelijke groet,

Kerstin de Haan
Douwe Egberts Consumentenservice'


Petje af voor de snelle reactie van Douwe Egberts. Mag ik dan bij deze ook vragen of Kamille met caramel misschien weer ìn het assortiment kan? Speciaal voor vriendin W, die een Enorm Risico heeft genomen door iets uit de doos-van-pandora-die-mijn-voorraadkast-heet te pakken en zelfs te nuttigen, moedig en zonder morren?

Stripverhaaltje met veel gebroken glas

In de poezelige hoofdjes van Kat Oscar en Kat Sam vertonen mijn lamp en jaren '80 bureauspeeltjes duidelijke overeenkomsten:













Dus vannacht...













*zucht*

Ik heb niets met sport...

...Ik heb helegaar niets met sport. Toen mijn fysiotherapeut laatst zei dat we gingen opbouwen naar hardlopen dacht ik niet alleen 'Gek! Hardlopen op deze enkel?! Hou op man!' maar ook 'Hardlopen? Ik loop nooit hard! Waarom zou ik nu ineens gaan hardlopen?!!'

Ik heb echter wèl iets met Holland Sport. Wat ik zo móói vind aan Holland Sport zijn de emoties, de achtergronden, de passie. Alles wordt integer en bij vlagen ontroerend in beeld gebracht. Ik ga het bijna snappen, het hele sportfenomeen.

Zo dacht ik altijd dat Maradona een farce was. Een coke-snuivende, hamburgers-vretende, dope-spuitende farce. Een draaideurafkicker met een hart dat op springen staat van alle excessen. Een karikatuur van zichzelf, die misschien niet eens kon voetballen.
Misschien is dat omdat ik een jonkie ben, en een meisje bovendien.

Maar wat een prachtig item over Maradona vanavond! Intrigerend om te zien hoe één man de trots van een hele natie kan zijn. En vooral intrigerend om nu eindelijk een glimp op te vangen van waaròm dat precies is.

Amando a Maradona

Misschien dat ik hem zelfs nog ga kijken ook. En dat zegt wat!

Zoekt en Gij Zult Vinden

Zojuist sprak ik op msn vriend N. Ik heb vriend N al máááánden niet live gezien, maar we onderhouden een levendig msn-contact in tijden van crisis. Hij is namelijk mijn gewaardeerde Man Met Een Mannenmening en ik vlei mezelf te denken dat ik zijn gewaardeerde Vrouw Met Een Vrouwenmening ben. Op die manier maken we continu elkaars hoogte- en dieptepunten mee, zonder de tussenliggende
"Hoe gaat 'ie?" "Nou, goed hoor."
Dat is best een aardige basis voor een virtuele vriendschap.

Ik zocht zijn advies over een mailtje dat ik heb gekregen waar even een mannenoog overheen moest glijden om me te vertellen wat er precies ìn stond. Hij zocht mijn advies over een Delicate Kwestie.

Hij had namelijk (via een niet geheel legale zoekactie) iets gevonden waar hij niet zo blij mee was. Laten we zeggen dat het in de relatiesfeer lag.
Had hij gevonden wat hij dacht dat hij gevonden had?
(Antwoord: Jahaaa!! Egwel!) En wat moest hij er nu mee?
Hij had in zijn eigen woorden een Smoking Gun te pakken, maar wèl via een illegale huiszoeking.

Dit deed me denken aan een boek dat vriend R me ooit heeft laten lezen. Nou ja, boek.. boek... boekJE. Een boekje dat je in een vloek en een zucht uitleest maar waar wèl dingen in staan die twee jaar na dato nog naijlen:
Esquire The Rules; de tegenhanger van de - naar mijn mening terecht - verguisde The Rules

Eén van de 'Rules' die Esquire stelde was:
'Do not go looking for what you don't want to find.
You'll find it every time.'

Briljant, vond ik. Temeer omdat ik vlak voor het lezen mijn neus had gestoten aan een illegale huiszoeking van het soort waar vriend N zich nu schuldig aan heeft gemaakt.

Kortom: Zoekt en Gij Zult Vinden, lieve mensen.

Zoek dus maar liever naar goede, fijne, gezellige, ontroerende
Mooie Dingen.

Das Boffen...

Het is me helemaal duidelijk waarom ik gisternacht droomde over Argentijnen met grote snorren en vannacht over mensen die uit bosjes sprongen en me bedreigden met messen en knuppels terwijl ik over dooie vissen struikelde in mijn haast weg te komen. Ik had gewoon koorts!

Ik heb De Bof. Vanmorgen bij het koortsachtig (whoeha, leuke woordgrap!) rondbellen om ziek te melden en afspraken te verzetten heb ik een 100% score gehaald van mensen die 'Das Boffen!' zeggen. Ik ben benieuwd of ik dat even vaak ga horen als eerder 'Nu kan je niet meer door detectiepoortjes!' Misschien moet ik een turflijstje bij gaan houden.

Maar eerst heel veel kippensoep bestellen bij vriend Albert. Vriend Albert is namelijk nog steeds de beste-vriend-van-de-zieke-medemens. Veel beter dan Florence Nightingale.

Bij de snackbar

"Eeeeeejj! Gast!!"
"Eej! Goosssser!"
"Hoe is het nou?"
"Ja goed man, goed!"
"Das lang geleje hè?"
"Valt wel mee toch? Ik zag je twee weken terug nog!"
"Ja, maar daarvoor man, daarvoor. Daarvoor was echt heel lang geleje! Twee jaar ofzo?"
"Jajaja.. ja. Das waar."
"Eej, maar hoe is het nou?"
"Ja, goed man, goed. Z'n gangetje, weet je."
"Jaaaa. Ik ook hoor. Ik ook. Gewoon z'n gangetje, weet je."
"Eej maarreh... Waar ken ik je eigenlijk van?"
"Uit de stad toch? Vroeger?"
"Jaaaja man! Ja, das waar. Uit de stad ja."
"Ja man. Vroeger in de stad man."
"Maarreh.. Wie ken jij dan?"
"Eeej!! Barry toch! En John!"
"Oh ja. Jaja. Jaaaa... Wacht ff... Volgens mij ken ik die niet."

Huh??!!

Doorbreek het Patroon!!

Vriendin W en ik zijn naar de atelierroute Delft geweest. Punt 1 omdat we dat leuk vinden, Punt 2 omdat een vriendin van vriendin W open atelier hield met leuke tasjes en dingetjes. Ik ben een sucker voor leuke tasjes en dingetjes.

Na een overkill aan leuke tasjes, leuke schilderijtjes, leuke beeldhouwwerkjes en af en toe iets ècht adembenemend moois besloten wij nog even een kopje koffie te gaan drinken. Nu is vriendin W op een moment in haar leven aangekomen dat Dingen Anders Moeten. Het is dus helder: het gesprek gaat dan natuurlijk over Dingen Anders en Beter.

Als mens ben je een product van je opvoeding, de opvoeding van je opvoeders (tot in de eeuwigheid terug) en je sociale omgeving. Patronen herhalen zich. Toen vriendin E - ter illustratie van wat een geneogram precies ìs - de mijne maakte, schrok ik me een hoedje. Meerdere hoedjes. Allerlei verbanden die ik nog nooit eerder had gezien werden ineens pijnlijk duidelijk. Volgens mij is het verdomd lastig het patroon te doorbreken op het moment dat je het niet eens zíet. Om even Dr. Phil te quoten: 'You cannot change what you don't acknowledge'. Hij roept dit vaak genoeg om mij tot jeukens toe te irriteren, maar de beste man heeft een punt.

Een tijdje terug hoorde ik een man-achter-een-katheder spreken over de veelheid aan keuzes die de huidige generatie heeft. Hij betrok het voornamelijk op banen. Vroeger was je opa timmerman, je vader timmerman, dus jij werd ook timmerman. Nu hoeft dat ineens niet meer. Alles is opengebroken, baansgewijs. Het is niet meer vanzelfsprekend dat je in voetstappen volgt en het is niet meer vanzelfsprekend dat je je eerste baan tot je pensioen uitdient.

Hetzelfde geldt volgens mij voor de familie- en sociale patronen en psychische hokjes waar je in zit. Vroeger moest je niet lullen maar poetsen, en nu is lullen over het Hoe en het Wat en het Waarom accepté. Laat dat poetsen maar zitten. Tot dusver open deuren, maar het is wèl interessant om erbij stil te staan dat onze generatie (ruim genomen) de eerste is die dit meemaakt.

Ik merk het bij mijn vrienden. Men dobbert een beetje. Men dobbert in een lek opblaasbootje op een zee van onzekerheden en keuzes die gemaakt moeten worden, maar die je eigenlijk niet wìl maken omdat je gewoon nog niet zo goed snapt hoe dat nou zit met het doorbreken van patronen en wat je patroon überhaupt ìs. Vriendin W is lang niet de enige die een moment van Alles Moet Anders meemaakt. Ik zie vele generatiegenoten ronddobberen en vertwijfeld om zich heen zoeken naar peddels en botenplaksets.

Er is een ware epidemie van psychotherapie bij Mijn Mensen. En dat is een Goed Ding. Vuist in de lucht en Doorbreek het Patroon!

Of koop gewoon leuke tasjes en dingetjes, als dat helpt.

Help!

Ik ben niet zozeer een 'early adapter'. Getuige bijvoorbeeld het feit dat ik pas een blog begin als iedereen-en-zijn-buurvrouw al een blog heeft om de wereld te vertellen wat het beste recept is voor stoofpeertjes of hoe gezellig het laatst was bij de parenclub.

Ik ben niet zozeer een early adapter alswel een veel-later-overal-achteraan-sjokker. Ik heb een telefoon waar je foto's mee kan maken, maar hoe je ze op je computer zet is me nog steeds een raadsel. Ik heb geen dvd-speler maar een videorecorder. Ik heb geen digitale camera maar eentje waar rolletjes in moeten. Dingen met meer functies dan knopjes maken me namelijk een beetje in de war.

En nu heb ik een PDA. Ik heb een PDA gekregen van De Baas. De PDA is klein, lief en handzaam en heeft vele functies. De handleiding die erbij hoort is ongeveer 10 keer zo groot en zo dik als de PDA. De combinatie 'angst voor dingen met veel functies' en 'geen handleidingen willen lezen' garandeert mij op voorhand de PDA niet, nee nooit, te gaan snappen.

Vorige week kreeg ik de PDA in kwestie. Ik begon moedig. Pakte PDA met al zijn 167 accessoires uit. De 'aan' knop kon ik vinden. Het pielepennetje om hem te bedienen ook. Ik tikte kittig links en rechts op wat menu-opties en maakte zowaar een aardig begin mijn e-mail in te stellen. Toen raakte ik het pielepennetje kwijt. Na met rood hoofd de hele bank ontmantelen en pennetje terugvinden was ik compleet verdwaald in de e-mail. Ik tikte steeds minder kittig en steeds kwaaier op optie A en optie B en raakte verdwaalder en verdwaalder. Ik voelde me als Grietje (van Hans) in het sprookjesbos, terwijl die kutkraaien alweer de kruimels hebben opgesnaveld.

Nu is de 'aan' knop natuurlijk ook de 'uit' knop. Die snapte ik. Mismoedig heb ik die maar ingedrukt, in de hoop daar niks mee stuk te maken.

Ik denk dat ik wacht tot al mijn collega's hun PDA hebben ingesteld, geconfigureerd, gepersonaliseerd en volkomen hebben doorgrond.

Dàt is volgens mij het juiste moment om PDA te pakken, bedachtzaam met het pennetje tegen mijn rechtervoortand te tikken en hulpeloos om me heen te kijken.

'Ze voelen het aan hè, die beesten...'

Kat Sam en Kat Oscar staan elkaar met enige regelmaat naar het leven. Toen ik ze uit het asiel haalde had ik verzonnen dat ik niet één maar twee katten nam! Twee katten! Gezellig! Kunnen ze samen spelen als ik aan het werk ben! ‘Ik wou dat ik twee katten was..’
Dat idee.

De enige momenten dat Sam en Oscar elkaar binnen een straal van één meter dulden is als de een de ander in een wurggreep houdt en de ander probeert de buik van de een open te krabben met zijn achterpoten.

Maar heel soms... Heel soms begraven ze de strijdbijl. Als baasje in nood is bijvoorbeeld. Vannacht schrok ik wakker uit een afschuwelijke nachtmerrie met bommen en granaten en vervelende Argentijnen met grote snorren. Tot overmaat van ramp had ik ook nog de auto van mijn vader in puin gereden. Dàt was voornamelijk de reden dat ik badend in het zweet wakker werd. De auto van mijn vader in puin rijden moet ik in het èchte leven niet proberen.

Kat Oscar nestelde zich onder mijn linkeroksel en Kat Sam lag met zijn voorpootjes in mijn nek zachtjes aan mijn voorhoofd te knabbelen. Samen sponnen ze me weer in slaap.

Vanmorgen was de liefde weer bekoeld. Met een luide ‘Wraaaoooowwwhhh!!’ besprongen ze elkaar. Ik zat tegen het plafond want ze hadden als strijdtoneel mijn zieke enkel uitgekozen. En wat ik dan doe, met mijn clichématige katlievende instelling:
‘Niet doen hè poezekindjes. Neeee... Baasje au! Niet meer doen skatjes! Jaaa... Lief doen nu!!’

Ze lopen over me heen. Letterlijk en figuurlijk.

Niet meer wit! Beige.. denk ik

Vriend E die zojuist mijn eSnips muziekjes heeft getest is helemaal òm. Hij is normaal nogal van de John Mayer en andere witte depressieve gitaarmannen. Ik heb daar ook wel wat mee, maar de laatste tijd doe ik ook aan veel dikke negers en negerinnen met dijken van stemmen. Laten we even duidelijk stellen dat 'negers' in dezen een geuzenterm is.

En nu na het testen of mijn muziekjes wel werkten is E òm. Hij is zelf geen witte depressieve gitaarman meer, maar een 'funk brother pur sang!' Dat beweert hij althans.

Ik denk zelf dat hij niet meer wit is, maar lichtelijk beige neigend naar khaki. Net als ik.

Speciaal voor E:

John Mayer is óók beige

Muziekjes!!!

Vriend R heeft een muziekplayertje op zijn blog. Gezien het feit dat muziek de soundtrack van ons leven blablabladiebla vond ik dat dus leuk. Ik wilde dat ook. Helaas paste zijn code mij niet naadloos, dus ik heb iets anders verzonnen.

Met dank aan eSnips kan je nu mijn (licht achterhaalde) 'het is zomer en dat is godsamme echt een heel Fijn Ding' CD beklikken en beluisteren. Als je maar niet downlooit met je donder, want dan ben ik volgens mij in ernstige copyright infringement.


Met veel dank aan vriend E voor zijn kleine msn-test van hetgeen deze a-technische annemárie had verzonnen...

Gek is dat..

.. dat je het ene moment een kapsel hebt en het andere moment alleen maar háár. Het omslagpunt is vaak 's nachts en niet van tevoren te voorspellen.

Kortom: ik moet weer naar de kapper. Mijn kapper is alleen heel hip.

Mijn kapper is zo hip dat ik er eigenlijk niet heen durf zonder kapsel.

Het Platenmannetje

Vriend R schreef dit laatst. IE gebruikers: gaarne even geduld en naar beneden scrollen.

Ook ik hou van muziek. Ik ken dus dat platenzaakje met de go-to guy. De eigenaar van de winkel weet precies wat je wil hebben. Als je aankomt met een plaat van Nina Simone roept hij enthousiast: 'Als je die geweldig vindt, moet je deze eens luisteren!' en hij heeft altijd gelijk. Altijd.

Tot voor kort dacht ik dat hij mij kende. Als ik binnenkwam zei hij: 'Ik heb NU toch iets geweldigs binnengekregen voor je!'

Het is lekker om het idee te hebben dat je een gewaardeerde vaste klant bent en dat ergens onder de toonbank een stoffige kist met obscure recordings staat die hij speciaal voor jou bewaart. Dat hij op het moment dat een annemárie-plaat binnenkomt er liefkozend over aait en denkt 'Aaaaah! Dit is een echte annemárie-plaat! Laat ik hem in de stoffige kist onder de toonbank stoppen en bewaren voor als ze weer eens langskomt, op zaterdag.'

Recent liep ik binnen. Hij wenkte me en zei samenzweerderig: 'Ik heb NU toch iets moois voor je!'

Inderdaad: prachtige plaat. De illusie dat hij hem speciaal voor mij onder de toonbank bewaarde is echter dood, weg, stuk. Ik heb hem die zaterdagmiddag 83 mensen zien wenken en samenzweerderig horen zeggen: 'Ik heb NU toch iets moois voor je!'

Sarah... every damn time.

De Senseo.. wie heeft hem niet?

Een tijd terug was er op NPS arena een itempje over de Design Academy Eindhoven. Als ex-KABK student dacht ik in eerste instantie dat het over 'ons' ging, want ze hadden exact dezelfde stellingkasten en gordijnen en ook de studenten hadden dezelfde vibe van naief engagement. De opdracht in het stukje docu was blijkbaar: neem een industrieel ontwerp en becommentarieer.

Een jongen had zich gebogen over de Senseo. De Senseo is zo'n alomtegenwoordig ding dat slechts de hardcore koffiesnobs zich ertegen verzetten.
Hij zei: 'Ik vind het een mooi ontwerp, als je ziet hoe de kolom zich als het ware buigt naar de koffie, letterlijk 'zorgt' voor de koffie.'
De docent zei: 'Waardeloos ontwerp, windtunnelontwerp. Moet je nou kijken, ziet er niet uit.'

De docent was duidelijk een koffiesnob en ik vreesde voor de eindbeoordeling van de student, want op academies gaat dat er over het algemeen niet altijd even objectief aan toe.

Ik bezit zelf ook een Senseo. As we speak geniet ik van een kopje Senseo-koffie. Ik ben geen koffiesnob. Ik herken goeie koffie nog niet als hij me pootje haakt en een klap op mijn hoofd geeft.
Ik ben wèl een ontwerpsnob. Mijn Senseo ziet er dus ZO uit.


Zeg nou zelf.. Dit is toch geen porem?!

Raar impotent ding...

De onderpotjes

Volgens mij hebben mijn onderburen ruzie. Ik hoor door de vloer heel luid 'Neehee!!' en 'Het is jouw schuld!' Ook een heleboel 'mummelmummelMUMmelMUMMELmummelmummel' Op zo'n moment vind ik het heel jammer dat mijn jaren '30 huis niet gehoriger is dan het is.

Oeh! Ze komen nu in de tuin hun gevecht uitvechten, waarschijnlijk omdat ze er een sigaretje bij willen roken, en dat doen ze altijd in de tuin.

Whoe!! Ze slaan met deuren! Mijn huis trilt ervan. Ze blijven helaas niet in de tuin vechten; dan had ik meer kans om te horen waar het daadwerkelijk over gáát.

Volgens mij zijn ze vooral met deuren aan het slaan en het kan zijn dat ik servies hoor breken. Ik hoor in ieder geval 'MUMMELmummelMUMmel!! BENG!! MUMMELMUMMELmummel!! Ja maar jij MUMMEL!!'

Ze zijn lesbisch. Ik noem ze liefkozend de onderpotjes. Ik zag ze altijd als het ideale stel, want ze doen hand in hand boodschappen. Blijkbaar wordt er achter dichtgesmeten deuren nogal wat afgemummeld.

Weer een illusie stuk.

Ils ont peur

Vriendin E heeft met haar vriendje een vakantiehuisje in Frankrijk. Afgelopen zomer gingen ze drie weken naar het huisje waarvan ze 1 week rondreisden naar diverse Chambres d'Hôtes. Komende week gaan ze ook weer genieten van La Douce France.

Toen ik haar een goede week wenste, moest ik even terugdenken aan de smsjes die afgelopen zomer met regelmaat binnenkwamen:
'Heerlijk hier, lig in het zwembad'
'Dit geloof je niet An! Ze hebben hier een ezel en die is beste vriendjes met de hond!'
'We zijn nu ergens op een Chateau en die vrouw.. die vrouw die is GEK!'
'Mijn god.. wat een narcistisch kutwijf!' (vriendin E is psychotherapeut)
'We hebben haar De Heks genoemd. We hebben serieus allebei hoofdpijn van deze overnachting.'

Ze waren in een Chateau, geheel gerestaureerd en met culinair verantwoorde keuken. Eén hotelkamer. Dit had het hoogtepunt van de vakantie moeten zijn. In plaats daarvan werd het een nachtmerrie. De mevrouw die het Chateau beheerde beklaagde zich luidop over al die gasten die maar 1 nacht komen - terwijl vriendin E en haar vriendje ook maar 1 nacht bleven - instrueerde ze over hoe ze hun bestek vast moesten houden, hoe lang ze precies mochten douchen, hoe ze hun ovenschotel moesten eten (namelijk niet van boven naar beneden, maar laagje voor laagje) en ze vroeg de volgende ochtend gepikeerd of het dessert niet lekker was. Ze had er namelijk zo haar best op gedaan.

In een poging de sfeer nog een tikkie leukig te houden begon vriend S van vriendin E een gesprek met De Heks. Over het feit dat ze een vakantiehuisje hadden in Frankrijk. Over dat ze wel even meer van de buurt wilden zien.
De Heks zei: 'Jaaaa... Er zijn veel Hollandais die een maison de vacances hebben hier, in la douce france.'
S zei 'Oui' en De Heks zei: 'Oui.. Parce qu'ils ont peur'
S en E: 'Huh?'
De Heks zei: 'Oui, want ze vivent sous het niveau van de zee. Ils ont peur.'
S en E: 'Huh??????'

Ik heb geen peur. Heb jij peur? Omdat we allemaal sous le niveau de la mer wonen? Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit bij stilgestaan...

Memorabele Momenten

Vriend J was mee op mini-vakantie. Gisteren dankte hij mij voor het vastleggen van zijn herinneringen, zodat hij niet meer zoveel moeite hoeft te doen om - door de nevelen van Korsakov heen - zelf dingen op te slaan in zijn brein.

Hij beloofde me dat hij voortaan heel erg zijn best gaat doen om Memorabele Momenten met mij mee te maken. Momenten die Memorabel en misschien Blogbaar zijn.

Nu is me opgevallen dat het tikken van een blog, zo 's avonds met een wijntje erbij, zorgt dat je de hele dag elk gebeurtenisje analyseert om te kijken of het misschien een Memorabel Blogbaar Moment is. En dat is eigenlijk best prettig. Je ziet meer, je onthoudt meer, je waardeert de kleine gebeurtenisjes waar een kiem van Blogbaarheid in zit meer. Kortom, je leeft Memorabeler.

Das een Mooi Ding.

Het Groene Hart (geloof ik)

Jáááren geleden sprak ik ooit een keer een Oezbekistaan die voor een congres in Den Haag was. De beste man was op Schiphol geland en had de trein gepakt naar Den Haag. Daar aangekomen was hij in de stellige overtuiging dat hij nog steeds in Amsterdam was omdat de bebouwing maar niet ophield en maar niet ophield. Niks te oerbossen, toendra's en woeste rivieren, zoals hij waarschijnlijk gewend was in Oezbekistan.. (Heb vroeger nooit zo opgelet bij aardrijkskunde, maar ik zou me voor kunnen stellen dat ik stiekem best gelijk heb m.b.t. die bossen en rivieren, per toeval.)

Ik moet de Oezbekistaan van lang geleden eigenlijk wel een beetje gelijk geven. Normaal gesproken raas ik over 's Heeren wegen in mijn Twingo, en stukjes bebouwingsloosheid zijn zeer zeldzaam. Nu ga ik niet roepen dat Nederland VOL is, maar Nederland is in ieder geval behoorlijk bebaksteend. Er schijnt ergens een Groen Hart te zijn, maar daar houdt het ook wel een beetje mee op.

Maar vandaag! Wàt een chaos op de weg vandaag!! Volgens mij was elke A volledig verstopt door ongelukken, in ieder geval de A's waar ik langs moest om mij vanuit Veenendaal naar huis te rijden. Toen ik aangegeven zag dat er minstens 11 kilometer tussen mij en thuis stond en op de radio hoorde dat het overal mis was, heb ik vriend Tomtom opdracht gegeven om snelwegen te ontwijken.

Bij Houten ben ik het Hinterland ingedoken om er bij Den Haag weer uit te komen. Volgens mij heb ik Groen Hart meegepakt; ik reed over idyllische landweggetjes, moest af en toe remmen voor een tractor, zag veel koeien, een schaap of twee, scheefgezakte boerderijtjes waar vrouwen de was ophingen tussen de appelbomen. Lieve kerkjes zonder torens waar misschien zelfs nog mensen zouden komen op zondag, waakhonden aan kettingen en mensen op de fiets. Mensen met klompen aan op de fiets. Het was mooi!

Ik dank Tom bij deze vanuit de grond van mijn hart.
Mijn Groene Hart.

Vriendin M(atik)

Vriendin M en ik zijn vriendinnen sinds we elkaar tegenkwamen op de kunstacademie zo'n twee jaar terug en we op een gegeven moment een etentje planden samen. Het gesprek tijdens het etentje ging over The Horror (The Horror!! Picture Dexter's Lab...) van mannen-met-hangzakken. We waren vermoedelijke-vriendinnen-voor-het-leven want hadden een gelijke visie op mannen-met-hangzakken.

Vriendin M en ik tastten elkaar af via af en toe een etentje en af en toe een drankje en op een gegeven moment ging academie-genoot Sajoscha met zijn bandje Matik meedoen aan de Amsterdamse Popprijs. Lo and behold: ze stonden ineens in de finale in de Melkweg. Vriendin M en ik togen naar de Melkweg. Het was de eerste keer dat we samen UITgingen. UIT met veel andere mensen en veel muziek en je sigaretten bewaren in je cowboylaarzen en moeten betalen voor de plee.

Het ging wonderbaarlijk goed. Vriendin M en ik hebben elkaar de hele avond slechts af en toe gezien, en dan alleen om ervaringen uit te wisselen omtrent de mensen die we tegen waren gekomen. Dat is voor ons beiden de beste manier van UITgaan. Sigaretten in je cowboylaars en wel zien waar je uitkomt die avond.

Zij dronk champagne uit de amsterdamse-popprijs-beker die min-of-meer-klasgenoot Sajoscha had gewonnen met zijn bandje (want ze wonnen de finale, zo hoort dat!) en ik deed geloof ik aan een soort jaren '50 disco met een vriend-van-de-band, ene Boudewijn. Om 7 uur 's ochtends heb ik haar van een of andere kerel afgeplukt die wel interesse in haar had en hebben we onze jassen opgehaald en de laarzen opgehesen. Op de fiets zwierden we naar huis, mannen afschuddend die kopjes thee met ons wilden drinken.

Het was een bonding experience. We hebben elkaar nauwelijks gezien die avond, maar daarin school juist de bonding experience. Samen om 7 uur op de fiets naar haar huis bij het Oosterpark en een kopje thee zetten om samen te drinken en de nacht te ontleden. 's Ochtends (of liever 's middags) opstaan en eieren bakken.

Dat was Het Begin, buiten het Eerste Begin van de mannen-met-hangzakken was ons avondje Matik in de Melkweg het begin van wij-vinden-elkaar-wel-gezellig. Volgens mij althans. Ik weet niet hoe zij erover denkt, want sommige dingen spreek je nou eenmaal niet zo uit.

En nu doet Matik dus het muziekje voor de nieuwe Heineken-commercial. Ik word elke keer als ik die reclame zie teruggeslingerd naar die avond in de Melkweg en de Sugar Factory. Dat Vriendin M en ik Vriendinnen werden, omdat we merkten dat er goed UIT te gaan was met elkaar.

Dat was een mooi moment.

CD spelers zijn van Satan.. en Rijkswaterstaat ook

Ik heb een Twingo. Ik heb een CD speler. CD speler en Twingo zijn intiem verbonden. Thuis doe ik het met mijn computer en vele illegaal gedownlooide muziekjes en een platenspeler. Old-school vinyl met lekker ambachtelijk de plaat af en toe omdraaien.

Vroeger had ik een CD vasthou-dingetje voor in de auto, in de vorm van een big. Er konden 24 CD's in. Ik maakte de CD's aan de hand van de vele illegaal gedownlooide muziekjes en stemde de CD's af op Stemmingen. Er was een CD voor 'ik ben een beetje boos', een CD voor 'ik sta in de file maar ik vind dat helemaal niet erg', een CD voor 'nu MOET ik heel hard meezingen'. Expres schreef ik er niks op, dus het was elke keer een verrassing wat ik uit mijn big haalde. Zo werden vele 'ik ben een beetje boos'-momenten omgebogen naar 'dit is een mooie dag, geniet ervan'.

Vroeger had ik een vriendje op de Albert Cuyp in Amsterdam. Daar parkeerde ik wel eens. Daar werd mijn ruit wel eens ingeslagen, of mijn slot geforceerd. Een van die keren is mijn big gejat. De big die mijn autostemming bepaalde. De big waar ik vele uren perfectionistische selectie van muziekjes in had gestoken. Sindsdien heb ik mijn perfectionistische selectie van muziekjes een beetje laten varen. Ik had één CD: Ik ben een beetje boos omdat een junk mijn big heeft gejat en ik MOET nu heel hard meezingen; zo heette die CD.

Toen werd het zomer. Ik kon niet de hele zomer (vooral maand juli met alle raampjes open en dan nòg zweetplekken onder de oksels van je shirtje) volstaan met 'ik ben een beetje boos'. Ik besloot dus een CD te maken met 'Het is zomer en daar ben ik blij om!'.

De CD ziet er als volgt uit:
1. Bettye Lavette - Serves him right
2. Dusty Springfield - Little by little
3. Candi Staton - I'm just a prisoner
4. Anthony Hamilton - Mama knew love
5. Al Green - Oh Me Oh My
6. Chaka Khan & Montell Jordan - Ain't no mountain high enough
7. Etta James - Ball and chain
8. Aretha Franklin - Chain of fools
9. Otis Redding - Fa-fa-fa-fa-fa (sad song)
10. Aretha Franklin - The house that Jack built
11. Bobby Womack - Across 110th street
12. Doris Duke - How was I to know you cared
13. Ben Harper - I heard it through the grapevine
14. Candi Staton - Freedom is beyond the door
15. Dusty Springfield - What's it gonna be
16. Gerald Levert - Reach out I'll be there
17. Leela James - Long time coming
18. Dusty Springfield - I close my eyes and count to ten
19. Doris Duke - He's gone
20. Etta James - The blues don't care
21. Leela James - Ghetto

Het is een CD om alle raampjes bij open te draaien en heel hard mee te brullen.. Ain't No Mountain High Enough, Ain't No River Wide Enough, Lalalala!! Volgens mij brul ik vals, dus mensen naast mij in de file zullen er het hunne van gedacht hebben. Ik brul nog steeds, want de CD zegt niet alleen 'het is zomer en daar ben ik blij om!' maar ook 'het is herfst en dat is eigenlijk helemaal niet erg!'

Maar nu is mijn CD speler stukkig. Hij slaat bij het minste of geringste over. Als ik hoest, hoest hij ook. Als ik schakel, schakelt hij ook. Als de weg bobbelt, bobbelt hij ook.

Laatst op de A28 terug naar Utrecht zong ik dus uit volle borst 'Li--itt--le by li---itt--le by umph --lit--tle--- b-y li--ttle.

Ik ga een inzameling houden: een inzameling om de A28 eindelijk eens glad te asfalteren of om mij een nieuwe CD speler te kopen. Whichever comes first.

Het Grootste Geheim van de Wereld

Vriendin E en ik zijn vaak min of meer op dezelfde tijd klaar met werken; zij in Eindhoven en ik in Delft. Vroeger - voordat ze me verraadde en verhuisde naar Eindhoven - doken we dan de kroeg in of het terras op, afhankelijk van jaargetijde. Inmiddels gaat dat niet meer zo makkelijk, maar we hebben een Nieuwe Traditie in het leven geroepen. Als ze van haar werk naar het station fietst belt ze me vaak even. Ik kan dan live mèt sound effects meebeleven hoe ze (alweer!) bijna doodgereden wordt, hoe er eikels op haar hoofd vallen en hoeveel treinen er langsrijden voor de hare stopt.

We reageren samen af wat er af te reageren valt, bespreken wat er te bespreken valt, af en toe geïnterrumpeerd door het geluid van een langsrazende trein.

Vandaag ook weer een zo'n trein, waardoor ik haar vaag iets hoorde zeggen, afsluitend met: 'En dit was mijn verhaal. Dit is de enige keer dat ik dit verhaal vertel. Het is namelijk een Groot Geheim.' Ik grinnikte en zij hinnikte: 'Whaaaa!! Stel je nou voor! Het Grootste Geheim van de Wereld en dan kan je het niet horen omdat er een trein langskomt!! Whaaaa!! Whoeee! Ik kan weer lachen om mezelf!! Wat is het fijn om weer te lachen om mezelf!!'

Lieve E: je weet niet half hoe heerlijk het is om jou weer te horen lachen om jezelf.
Je doet het goed meis. Je doet het verdomd goed.

Ze hollen de kazen!

Gisteravond kwam Baas G van mijn bijbeunbaan een beterschapswijntje drinken. Dit was een uitmuntende gelegenheid om weer eens stapels kaasjes en toastjes in te slaan en dan net te doen alsof dat wel degelijk een deugdelijke avondmaaltijd vormt. We aten wat, we dronken wat, we praatten wat. Hij ging weg en ik had een bord met heeeeeeel veel kaasjes over. Lekkere kaasjes, vet lekkere kaasjes. Nu heb ik met mijn stomme hoofd dat bord met al die lekkere kaasjes op tafel laten staan. En ik heb dus katten hè.. Vreetkatten. Jatkatten. Rotkatten, bij tijd en wijle.

Vanmorgen stommelde ik uit bed naar beneden, mijzelf vermannend voor wat me ongetwijfeld te wachten stond: kaas in de gordijnen, kaas in de boekenkast, kaas tussen de kussens op de bank, kaas overal behalve op het bord.

Maar nee! Kaas lag op het bord. Kaas zweette een beetje en korstte een beetje maar leek onaangetast. Tot ik kaas omdraaide.. Perfect uitgehold.

Volgens mij heb ik nog steeds Vreetkatten, Jatkatten en Rotkatten, maar SLIM dat ze zijn!

Mannen en hun laddertjes..

Vriend S had laatst de volgende theorie:

Vrouwen hebben twee laddertjes; de vriendschapsladder en de aantrekkelijkheidsladder. Je kan als man hoog scoren op de vriendschapsladder maar laag op de aantrekkelijkheidsladder, dus dan belt de vrouw in kwestie je om een drankje te doen of een pooltje te leggen (waar vriend S en ik net klaar mee waren toen hij theorie ontvouwde). Dat betekent niet dat de vrouw in kwestie je het bed in wil sleuren, dat betekent slechts dat ze je ziet als goede-vriend-die-ze-nooit-het-bed-in-zou-willen-sleuren-maar-die-wel-leuk-is-om-een-drankje-te-doen-of-een-pooltje-te-leggen.

Mannen hebben alleen de aantrekkelijkheidsladder (volgens vriend S). Mannen doen alleen moeite om een drankje te doen en een pooltje te leggen met vrouwen-die-ze-wel-soort-van-aantrekkelijk-vinden. Buitencategorie wordt slechts gevormd door vriendinnen-van-vrienden en zussen. Buiten de buitencategorie moet een vrouw altijd iets aantrekkelijks hebben wil een man er moeite in steken.

Ik vond dit een fascinerende theorie en heb hem te pas en te onpas voorgelegd aan mijn (mannelijke) vrienden. Ze waren het in grote lijnen eens. Ook in kleine lijnen trouwens.

Ik hield mij vast aan deze zekerheid. Dit was een getoetste, prettige zekerheid: mannen die je bellen om een drankje te doen zijn mannen die je op de een of andere manier aantrekkelijk vinden.

En nu ben ik in de war: een man-van-een-tijdje-terug-dronken-tegen-elkaar-aan-schurken belde mij. Hij belde mij om te vragen hoe het was met mijn gebroken enkel. De week daarna smste hij mij dat hij wel langs wilde komen om mijn handje vast te houden en mijn zieke enkel te masseren. Ik dacht meteen: 'Ha! Ik sta hoog genoeg op zijn laddertje om gebeld te worden! Dàt is leuk!'

Hij kwam, hij zag, hij masseerde mijn zieke enkel. Ik vroeg hem 'Waarom bel je me nu ineens na een half jaar? Heeft het iets te maken met laddertjes?' en hij zei: 'Niks te laddertjes, je bent gewoon een beetje zielig, toch?! Ik ben zorgend mens voor zielige mensen.' Waarop ik binnenshoofds met voorkennis van laddertjestheorie extrapoleerde: 'Ik ben zorgend mens voor zielige vrouwen die ik toevallig stiekem best aantrekkelijk vind.' En dat vond ik wel een prettige positie; om stiekem aantrekkelijk gevonden te worden, ondanks het half jaar radiostilte na onze vorige ontmoeting.

En nu: nu is mijn theorie, of eigenlijk de theorie van vriend S, in duigen... Het blijkt namelijk dat de man in kwestie regelmatig zomaar mensen belt om zich zorgend op te stellen of kopjes koffie te komen drinken of om in het algemeen ergens aan te haken waar hij wil zijn en lichaamsdelen te masseren waar hij geen bijzondere investering in heeft.

Mijn hele extrapolatie is stuk, want dit gaat om een buitencategorie man. Een man zonder laddertjes. Een man met oprechte compassie voor zijn medemens. Een man die graag kopjes koffie drinkt zonder bijbedoelingen, want dat hij met iedereen zóveel bijbedoelingen heeft, dat bestáát niet.

Ja.. Uhuh.. Ja.. Ja.. Ja..Hmm.. Uhuh

Ik zal zeggen: ik heb wel eens een traininkje of wat gehad. Traininkjes om beter te onderhandelen, traininkjes om verhalen te vertellen en je publiek te boeien, traininkjes om open vragen te stellen en iemand aan te moedigen te antwoorden. Bij dat laatste is non-verbale communicatie van belang. Kijk geïnteresseerd, neem een open houding aan, knik met je hoofdje en zeg af en toe uhuh.. ja.. hmmm.. uhuh..

Volgens mij had mijn klant van vandaag ook zo'n traininkje gehad. Ik raakte er helemaal van in de war. Hij stelt vraag, ik antwoord:
'De'
'Uhuh'
'implementatie kan je'
'Hmmm ja'
'vormgeven in'
'Ja, ja'
'samenwerking met'
'Hmmm'
'de adviseur.'
'Ja, jaja, ja'

Ik voelde me extreem non-verbaal aangemoedigd. Ik voelde me dusdanig non-verbaal aangemoedigd dat ik aperte onzin begon uit te slaan. Zinnen met bijzinnen en bijbijzinnen en vooral heel veel woorden van VEUL lettergrepen. Zinnen die halverwege zichzelf iets heel anders werden en veel te vaak 'relevant' 'pertinent' 'specifiek'. Volgens mij heb ik zelfs 'een stukje betrokkenheid' gezegd...

Gelukkig is het volgens mij technisch onmogelijk om te luisteren en actief non-verbaal aan te moedigen tegelijk, dus ik vermoed dat hij er helemaal NIETS van heeft gehoord.

Dat is maar goed ook...

De politie is je Beste Vriend

Vanavond ben ik naar Forever geweest. Prachtige film, vooral gaan kijken. Negeer deze tip niet.

Bij het napraten met een wijntje in het filmhuiscafé verliet mijn gezelschap mij om te gaan pinnen. We hadden ons die avond namelijk blut gegeten, gekeken en gedronken. Op het moment dat ik alleen gelaten word ergens in een café heb ik 2 overlevingsstrategieën:

1) mensen smsen over hoe leuk de avond is (mits de avond leuk is)
2) luisteren naar de gesprekken om me heen

Ik kan namelijk niet zo goed alleen zijn. Misschien is het een trauma door mijn bestaan als enig kind. Misschien ook niet.

Nadat punt 1 afgewerkt was, concentreerde ik me op punt 2. Het tafeltje naast mij werd bevolkt door twee vrouwen; we zullen ze Blond en Krul noemen.

Blond: Maar Sint Maarten dus?
Krul: Ja, of Dominicaanse Republiek. Daar heb je van die all inclusives.
Blond: Lekker ja.
Krul: Uhuh, dan hoef je tenminste niet naar buiten
Ik in gedachten: Euuuhhh??
Krul: Wil je nog een drankje?
Blond: Neem jij er nog een?
Krul: Durf je dan nog naast me te zitten in de auto?
Blond: Mwah... heb je veel gedronken dan?
Krul: Ja, wel iets teveel ja.
Blond: Heb je je politiepasje bij je?
Krul: Ja
Ik in gedachten: O??
Krul: Maar das eigenlijk nog veel erger.
Ik in gedachten: Uhuh!!
Krul: Ach, we nemen er nog een. Wat wil jij?
Blond: Doe mij maar een wijntje.

Op dat moment zwalkte Krul de trap af - met flair, dat moet gezegd - en zwalkte weer terug met twee wijn. Zij ging zitten, likte haar lippen en zei: "Gelukkig heb ik mijn pasje bij me."

Ik heb ze bij het weggaan een half uur voorsprong gegeven.

Bijna beroemd

Ik ken een bijna beroemd iemand, vagelijk. Misschien ken ik over een tijdje bijna een beroemd iemand. Matik levert het muziekje voor de nieuwe Heineken commercial!

Maar Sajoscha.. dat shirtje op die foto.. moest dat nou?!!

Ah, what the hell. You can dance it off.

P.S. Als je héél goed kijkt zie je volgens mij vriendin M en mij op en neer springen in het filmpje van de popprijs in de Melkweg

Mini-vakantie

“Dit geloof je niet, ze zitten vol.”
“Hoezo?”
“We moeten wachten tot er mensen weggaan. Ik heb mijn nummer achtergelaten en ze gaan ons bellen. Er zijn zeventien wachtenden voor ons.”
“We kunnen ze allemaal bellen en zeggen dat ze pas om 5 uur mogen komen.”
“We kunnen ze ook allemaal dood maken.”
“Ja, kan ook.”
...
“Mijn badjas is veel te groot.”
“Of jij bent te klein.”
“Moet je nou kijken! Hij sleept helemaal over de grond!”
“Wil je ruilen?”
“Nah.”
...
“Ik wil wel een wijntje.”
“Jaaaaa... Dit is een health-dag! We gaan healthy!”
“Zometeen zit je tegenover mij en dan heb ik een wijntje en een sigaret. En dan heb jij een vruchtenshake?”
“Ja.”
...
“Sigaretje?”
“Lekker. En doe mij maar een port.”
...
“En dan zit hij daar zo en zegt hij: ‘RAL?! Ik kan niets met RAL! Met deze man valt niet samen te werken!’ En eigenlijk snapt hij er zelf ook niks van, maar mensen trappen er gewoon in.”
“Wat een eikel.”
...
“Ik wil nog in het zoutbad, en in de open-haard-sauna. En ik wil zwemmen. En ik wil nog in het kruidenbad. Wacht, vervang alle ‘wil’ door ‘zou willen’.”
“Maakt me allemaal niks uit, ik ben ZO relaxed vandaag!”
...
“Ik heb allemaal glittertjes van het zout.”
“Wat ben je mooi!”
...
"Hoe laat is het?"
"Ontzettende autist!"
"Ik heb het nog maar 1 keer gevraagd!"
"Ontzettende autist!"
"Ik vind het gewoon lekker om een beetje houvast te hebben."
...
“Hebben ze geen gewone salade caprese? Ik wil een gewone salade caprese, niks te gerommel met geroosterde groenten!”
“Geroosterde groenten? Dat is wel lekker. Dat neem ik denk ik.”
“Dan kan je mij compenseren; ik neem kroketten met friet.”
...
“Zou zo’n ding ook op mijn balkon kunnen?”
“Hoe zwaar zou dat zijn?”
“Euuhm... even kijken. Doorsnee is 1.50 en wat was dat ook alweer met omtrek? 2πr?”
“Kilo of 500? En dan nog hout en mensen erbij?”
“Ja, zoiets.”
“Misschien kan ik het testen met een auto. Een eend ofzo.”
“Een eend op je balkon? Goed idee.”
...
“Zeg, maar nog even over dat pijpen..”
“Hahahahaa!”
"Wat?”
“Hij hoorde dat!”
“Wie? Hij? Echt?”
“Ja! Hahahaha! Hij keek om en hij moest heel erg lachen.”
“Ik zei het ook wel hard hè?”
‘Ja, je zei het best hard ja..”
...
“Romantische sauna.. Wat is hier romantisch aan?”
“Ja! Dat vroegen wij ons ook al af!”
“Die bloemen misschien?”
“Ja, maar die zijn allemaal dood. Das ook nie ech romantisch.”
...
“Ik ga in het dompelbad.”
“Jaaaa, mij krijg je daar niet in!”
“Mietje! Is echt lekker hoor! Je gaat er helemaal van tintelen.”
“Veel te koud!”
...
"Wat ruiken wij lekker!"
"Wat zijn wij schoon!"
"Ja, jij niet. Jij bent vies van binnen met je friet en kroketten."
"En drank en sigaretten."
"Dat rijmt."
"Dan heeft het zo moeten zijn."
...
"Shit, ik heb een bon."
"Echt?"
"Ja, shit! Ik had eerder al een bon en die dingen komen altijd in series."
"Klote zeg!"
"O nee, het is mijn parkeervergunning."

Vannacht...

... zong ik in mijn dromen O Denneboom.

Volgens mij wordt het winter.

*zucht*

Vandaag...

...heb ik iemand beticht van het hebben van een overrompelende persoonlijkheid. Hij vatte het op als een compliment. Ik weet nog niet heel zeker of ik het zo bedoelde.

Misschien dat mannen een ander idee hebben over overrompelende persoonlijkheden dan vrouwen. Ik heb een vrouw er zelden een zien hebben. Op het gevaar af te generaliseren, hebben vrouwen over het algemeen minder de neiging te overrompelen. We doen ons werk liever op de achtergrond, met een klein scheutje manipulatie, maar alleen omdat dat èigenlijk goed voor je is. Voor je het weet ben je - voilà - voor het karretje gespannen. Je hebt het niet eens doorgehad, maar het is wel degelijk een feit.

Vrouwelijke karretjes - schaamteloos generaliserend - rijden over het algemeen met omwegen naar hun doel. Vaak zeer nuttige en menslievende omwegen. Soms ook mes-in-de-rug-stekerige-omwegen, maar het risico daar is jezelf een lekke band te steken.

Mannelijke karretjes - je zult begrijpen dat ik hier weer het generaliseren-ding doe - rijden over het algemeen te hard en weigeren de weg te vragen als ze verdwalen. Mannelijke karretjes zullen toeteren als je opzij moet, in plaats van (in mijn vrouwelijke-karretjes-geval) binnensmonds vloekend aan de bumper te hangen en je een middelvinger te geven als je eindelijk opzij gaat, maar dan wel nèt onder de raampost, die middelvinger.

Ik weet niet wat beter is. Misschien zit het hem in een smaakvol en subtiel overrompelende combinatie van beide.

Attack of the killer.. euh.. dinges

Regelmatig koop ik dingen op internet. Niet dat ik pleinvrees heb, maar ik vind het nou eenmaal FAN-TAS-TISCH om cadeautjes te krijgen. En zo'n doos van TNT, DHL of UPS maakt mijn dag. Maakt mijn dag in ieder geval leuker dan hij was. Elke week pakjesavond bij annemárie thuis! Whoei!

Nu heb ik recent iets besteld bij yoox. Dit, om precies te zijn..


Na vele dagen UPS track & trace voorpret kwam mijn pakket. Opgewonden uitpakken. Na uitpakken constateren dat ik een stapel gaasjes en touwtjes en klemmetjes en krammetjes en sliertjes heb waar ik dit mee kan maken, ongeveer:

Vandaag geen pakjesavond maar puzzelavond ben ik bang...

Ik moet een thema...

..zegt men. Vriend R zegt dat met name. Ik moet een thematisch blog. Thematische blogs zijn da bomb, schijnbaar.

Mijn thema: vrouw van bijna oud houdt het hoofd boven water. Met mijn twee wijsvingers in de lucht watertrappel ik in een bad van kroegjes, heerlijke vrienden, fijne boeken, nachten tot laat politiek meningsloos door het leven gaan, ambitie maar niet tèveel ambitie, meeslepende flirts, minder meeslepende flirts, weer eens nieuwe schoenen en goede voornemens. Nieuwe schoenen winnen het altijd van goede voornemens, overigens.

Ik watertrappel met plezier. Met graagte. Met verve.

Van maatschappelijk nut! Ik! Heel erg!

Deze week ben ik weer begonnen met werken. Ik had het moment zo lang mogelijk uitgesteld omdat vroeg opstaan niet meer in mijn vocabulaire voorkwam en omdat ik eigenlijk stiekem nog best zielig was. Best veel pijn had. Zoveel pijn dat ik niet kon werken. Nee, echt niet. Maar nu.. nu ben ik weer aan het werk! Ik ben weer van maatschappelijk nut! Ik lig niet meer de hele dag op de bank Dr. Phil te kijken. God, wat is die man vaak op tv.

En o o o o o, wat is het toch lekker om weer te werken. Hmmm.. laat ik nuanceren. Wat is het toch heerlijk om binnen te komen lopen, koffie te halen. Heel zielig om je heen te kijken en met je kruk te zwaaien. En dat dan allerlei collega's uit hoeken en gaten komen kruipen en roepen
'Ze is er weer!!'
'We horen je lach weer, wat fijn!'
'We hebben je gemist hoor!'
'Als ik een broodje voor je moet halen zeg je het wel, toch?'
'Wil je misschien iets voor onder je voet?'

Ze wrijven over mijn arm en zuchten diep en gelukszalig, willen allemaal mijn röntgenfoto's zien (of doen heel knap alsof) en knijpen liefkozend in mijn wang.
Ze roepen 'Hey manke, loop eens door man!' maar ik hoor de liefde in hun stem. Denk ik.

Ik geef het een week.

Voor de liefhebber

Ik zei al dat ik de schrik ging zijn van elk feestje.. bij deze ben ik de schrik van internet.

Kijk eens wat voor mooie dingen ze kunnen met titanium!













Ik ben ZO blij met mijn röntgenfoto's!

Maar goed. Ik maak dan ook verder niks mee.

Jannie

Over het algemeen kom ik best frisgewassen en vlekkeloos mijn voordeur uit. Hoe ik dat doe is me een raadsel. Het besnuffelen van shirtjes-die-op-de-grond-lagen (mwah, kan nog best een dag) en het opdiepen van dagcremetjes uit mijn tas-van-gisteren of van onder mijn stapel post is eerder een dagelijks dan een zeldzaam ritueel. Ik ben niet zo opruimerig. Ook niet zo schoonmakerig. Ik ben eerder van het op zondagochtend zuchtend mijn stofzuiger uit mijn berghok trekken, erover struikelen (ook weer een vast ritueel) en een vriendin bellen om in de stad te lunchen. Schoonmaken moet namelijk koste wat het kost vermeden worden.

Nu is het vermijden van schoonmaken niet echt een optie met twee katten. Niet alleen vanwege de hoeveelheden haar die die beesten achterlaten (ik zweer je, ik kan wel 8 katten kneden van de stofbollen die in alle hoeken en gaten liggen), maar ook omdat ze de onhebbelijke gewoonte hebben kipnuggets van mijn bord te jatten en ze vervolgens onder de kast te voetballen. De laatste tijd hebben ze ook een voorliefde voor broccoli die dan àchter de stereo moet. Vraag me niet waarom.

Ik heb dus een besluit genomen. Ik wil een werkster. Ik wil een opgeruimde vrouw met enorme borsten en bloemetjesjurken en een kordate glimlach die met liefde mijn wc poetst. Ze mag Jannie heten. Of Truus. Of Coby. Ik speur dus elk Appie-ophangbord met hoopvolle blik af. Ik wil een Jannie die nooit ziek is, niet stiekem mijn schoenen past en die af en toe een zelfgebakken appeltaart meeneemt. Elke week liefst. Helaas staat dat er nooit bij, van die appeltaart. Ze heten ook nooit Jannie. Noch Truus. Noch Coby.

Nu heb ik echter een Fatsoenlijke Betrouwbare Interieurverzorgster gevonden. Op papier althans. Ik moet haar nog bellen. Zij weet nog niet wat voor hemelhoge hoop ik koester dat zij mijn huishouden structureert, controleert en managet (managedt? managt? beheert!). En daarmee mijn quality of life verhoogt. Dat ze deze stiekeme viezerik verandert in een niet-meer-door-de-wekker-heenslapende, nooit-meer-haar-neus-onder-de-douche-snuitende, zelden-haar-tanden-in-de-auto-poetsende, compleet-in-control-zijnde Volwassen Vrouw.

Alleen ik durf niet.

Mijn huis is te vies.

Overpeinzingen m.b.t. het doodknuppelen van zeehondjes

Recent had ik een gesprek over het doodknuppelen van zeehondjes. Onder andere over het doodknuppelen van zeehondjes. De buitengewoon politiek geëngageerde meneer met wie ik dat gesprek had poneerde de volgende stelling: "Ik hoor liever dat ze weer 58.000 zeehondjes hebben doodgeknuppeld dan dat ze geen zeehondjes konden vinden om dood te knuppelen. Dat betekent dat ze er in ieder geval zijn. Dat er geen 58.000 hotels en jachthavens zijn gebouwd door grote projectontwikkelaars zodat de habitat van de arme zeehondjes zodanig veranderd is dat ze allemaal een langzame pijnlijke dood sterven omdat er geen visjes meer zijn, omdat ze massaal aangevaren worden door plezierjachten of omdat ze stikken in de resten foie gras die gedumpt worden door voornoemde hotels. Wat is nou zieliger? Een langzame pijnlijke dood of een klap op je hoofd?" Daarbij pakte hij de bijl die altijd naast mijn open haard ligt om speels zijn punt te illustreren.

Deze stelling zette mij aan het denken. Niet over zeehondjes, want daarin ben ik nog steeds van de simpele en waarschijnlijk niet milieutechnisch/politiek verantwoorde mening dat het zielig is. Heel zielig. Met hun grote natte zwarte oogjes die je smekend aankijken. Nee, deze stelling zette mij aan het denken over hoe ik met relaties placht om te gaan.

Ik ben niet zo goed in dieren/mensen klappen op hun hoofd geven. Daarvoor hoeven ze niet eens lieve smekende natte zwarte oogjes te hebben; het feit dat ik een knuppel moet heffen om een klap uit te delen is al erg genoeg. In het verleden ging ik dus hotels bouwen. En jachthavens. En forten. En misschien een achtbaan of 2,3,4. Veranderde ik de natuurlijke habitat van de relatie zodanig dat deze onleefbaar werd voor mens en dier. In ademnood door foie gras en met pijn in zijn oren van het achtbaangekrakeel koos de relatietegenpartij op een gegeven moment het hazenpad, om ergens anders een maagdelijke kust te ontdekken waar het nog wel goed toeven was. De relatie stierf een langzame, zeer pijnlijke dood. De relatietegenpartij inspecteerde het nieuwe maagdelijke strand argwanend op heipalen en frietkramen.

De laatste tijd ben ik echter aan het oefenen met knuppelen. Ik knuppel wel eens. Het voelt nog steeds niet echt lekker, maar als ik diep ademhaal van tevoren wil het nog wel eens lukken. Dat ik dan die knuppel zo TATS laat vallen. En daarna wegloop. Even wat hoofdpijn, maar geen levenslange frietkraamfobie.

Het voelt beter, moet ik zeggen. Bovendien hou ik er een mooie collectie winterjassen aan over.

Daar zit ik dan..

...wederom met mijn voet knus op de subwoofer. Ik overdenk de avond. De avond is doorgebracht met een weliswaar sexy maar zeer bemeningde man. Tijdens het inschenken van de koffie kwam de politiek van de Wereldbank langs. Bij het roeren van de suiker hadden we het over het doodknuppelen van zeehondjes. Daarna lopend (in mijn geval krukkend) naar het eetcafé ging het het over biobrandstoffen, palmolieplantages en de politiek van multinationals in de Derde Wereld. Het voorgerecht bracht de do's en don't van gambateelt ter sprake en de salade geitenkaas werd vergezeld van de voor- en nadelen van een religieuze opvoeding en de parallellen tussen de NRA en Al Quaida. Het kopje koffie nuttigden wij met een mix van 'hoe steekt een relatie in elkaar' en 'weet je waar palingen paren?' (ik nu wel; de bermuda-driehoek)

Ik ben bekaf.

Ik ben uitgeput.

Ik ben erachter gekomen dat ik geen meningen heb. Geen meningen die de test van een bemeningde man doorstaan. Ik ben meningsloos. Gelukkig kan ik wel heel lief glimlachen en ontzettend mijn best doen net alsof. Net alsof ik meningen heb.

En bij het afscheid (op de trap, het ging over de VN geloof ik) vertrouwde hij me toe niet van katten te houden. Hij is een hondenmens.

Tssssssk... Heb ik godverdomme al die meningmoeite gedaan voor een hondenmens.

De Meneer van het Warme Water

De situatie was als volgt: ik heb na het breken van mijn been 3 weken bij mijn ouders gewoond. Mijn ouders bezitten namelijk geen trap, en ik wel. Ik bezit veel teveel trap voor een gebroken been. Na 3 weken ruzie maken met papa over wanneer ik op de computer mocht en ruzie maken met mama over dat ik toch echt een extra glaasje melk moest drinken (huuuuuu!!) en uit pure ellende een borduurwerkje beginnen, mocht ik weer naar huis.

Nadat mijn ouders mij hadden onderworpen aan het kruisverhoor m.b.t. 'Hoe kom je dan de trap op?' (Op mijn kont) 'Hoe ga je dan boodschappen doen?' (Albert.nl! Briljante uitvinding!) en 'Hoe ga je dan douchen?' (Op een bejaardenbadplank, serieus, dat bestaat.. een soort organisch gevormd ding met allemaal gaten op onverwachte plekken dat je dan een beetje zo van links rechts, stukkie verder, nee, ho, terug, op je bad kan klemmen) mocht ik eindelijk naar mijn eigen fijne betrapte huisje.

En toen dus douchen, op de bejaardenbadplank. Hmm... kouhoud! Huu! Brrr.. wawawa.. kouHOUD! Mijn ketel had het begeven. Mijn ketel had 3 weken geen aandacht en liefde ontvangen en vond dat blijkbaar genoeg reden om in staking te gaan. Nu is het probleem dat mijn ketel zich bevindt in mijn klushok. En mijn klushok ligt dus vol met, nou ja, alles wat je eventueel misschien ooit een keer nodig zal hebben om te klussen. Of om te skiën. Of om schoon te maken. Of om een hermelijnenfokkerij te beginnen. En dat ligt allemaal vóór mijn ketel.

Stap 1 was het inschakelen van handige vriendin M. Vriendin M klom met gevaar voor eigen leven over de bult kattenmanden, schragen, ladders, skies, hamers, zagen en schaatsen en riep vertwijfeld naar mij 'Nippel X! Ik moet nippel X hebben! Waar de fuck zit nippel X??' Geen nippel X. Zij baande zich wederom met gevaar voor eigen leven een weg naar de deur (nadat ik een uur op haar in had moeten praten dat het ècht niet erg was dat we nippel X niet konden vinden en dat ik bestwel een mannetje kon bellen, later) en we keken wat moedeloos naar de Bult. De Bult die dat Mannetje ook zou moeten bedwingen.

Nu heb ik een heilig vertrouwen in Mannetjes en kan ik als de beste kopjes koffie voor ze zetten, maar ik vond het toch wat ver gaan om het Mannetje te vragen Everest te beklimmen. Alleen, sja.. ik douchte dus al anderhalve week niet langer dan 2 seconden en daar word je niet gelukkiger van, dus ik heb mijn trots ingeslikt en een Mannetje gebeld.

Stap 2: de volgende ochtend om 8 uur stond het Mannetje voor mijn deur, gewapend met waterpomptangen, een nieuw expansievat en meer van dergelijke. Bovendien had hij een Goed Humeur meegenomen. Binnen anderhalf uur had hij De Bult opgeruimd, mijn warme water gefixt, een nieuw blabla-ventiel geplaatst (hetgeen blijkbaar onmisbaar is.. wist ik veel dat ik het al elf jaar mis..), mijn verwarmingen betikt en betakt tot ze het allemaal weer deden, aan kraantjes gedraaid, naar mijn katten gekird en de keuken - geheel ongepland - gedweild. En dat alles op 1 kopje koffie!

Bij deze is het Mannetje een Meneer. De Meneer van het Warme Water. Mijn Redder in Nood. Hij heeft alleen zijn waterpomptang laten liggen. Ik hoop stiekem dat hij langskomt om hem op te halen en dan gewoon een kopje koffie met me drinkt. En misschien nog een beetje naar mijn katten kirt. Dat was namelijk uiterst vertederend.

Daar zit ik dan...

.. met mijn voet knus op de subwoofer, terwijl Bettye Lavette uit mijn speakers klinkt. Kan mijn speakers alleen even niet vinden onder al het puin op mijn bureau. Het geluid doet denken dat eentje achter dat pak melk staat en de ander onder mijn stapel 'belangrijke post'. Grotendeels ongeopend, die belangrijke post.

Ik heb mijn been gebroken. Ik heb mijn been 6 weken geleden gebroken, terwijl ik me alleen maar verstapte. Ok.. ik zal eerlijk zijn.. ze draaiden 99 Luftballons en ik voelde de drang even te springen. Je kent het springmoment vast wel: als het refreintje erin kickt. Nou, ik deed dus springen en toen deed mijn enkel *krak* bij het neerkomen. IJs, theedoeken, ijs in theedoeken (want zo hoort dat schijnbaar) ambulance, tatu tatu, ziekenhuis en nu een meccano-set in mijn onderbeen. Natuurlijk heb ik de foto's nabesteld, zodat ik later al mijn vrienden kan vervelen met 'Kijk! Daar zit die plaat dan vast met 6 schroeven!' Ik word de schrik van elk feestje, ik zweer het je. Ik ga een pasfoto van mijn onderbeen meedragen in mijn portemonnee.

Triest toch... dat ik me verheug op het ontvangen van mijn röntgenfoto's.. (Digitaal, alles digitaal in de zorg tegenwoordig, behalve de ondersteek.) Het punt is namelijk dat ik NIETS meemaak tegenwoordig. Maar vriend R heeft me het meest geweldige 'je zit thuis en kan niks'-cadeau gegeven dat je je voor kunt stellen, dus ik vermaak me al weken met anobii.. een virtuele boekenkast waar je heel nerdy alles op kunt zetten wat er in je kast staat, en vervolgens kunt checken wie er min of meer dezelfde kast heeft en wat diegene vond van jouw lievelingsboeken. Je kunt op die manier heerlijk een virtuele hekel krijgen aan mensen. Als er iets kleinzielig, puberaal en stiekem fantastisch is dan is het lezen 'Sorry, ik vond het een kutboek want ik snapte het niet' en 'Tssssssssk!' denken...

Ja, ik ben een boekensnob. Mijn gebroken been heeft uitgewezen dat ik een hardcore boekensnob ben. Misschien gaat het over als ik weer kan autorijden....