Het Grootste Geheim van de Wereld

Vriendin E en ik zijn vaak min of meer op dezelfde tijd klaar met werken; zij in Eindhoven en ik in Delft. Vroeger - voordat ze me verraadde en verhuisde naar Eindhoven - doken we dan de kroeg in of het terras op, afhankelijk van jaargetijde. Inmiddels gaat dat niet meer zo makkelijk, maar we hebben een Nieuwe Traditie in het leven geroepen. Als ze van haar werk naar het station fietst belt ze me vaak even. Ik kan dan live mèt sound effects meebeleven hoe ze (alweer!) bijna doodgereden wordt, hoe er eikels op haar hoofd vallen en hoeveel treinen er langsrijden voor de hare stopt.

We reageren samen af wat er af te reageren valt, bespreken wat er te bespreken valt, af en toe geïnterrumpeerd door het geluid van een langsrazende trein.

Vandaag ook weer een zo'n trein, waardoor ik haar vaag iets hoorde zeggen, afsluitend met: 'En dit was mijn verhaal. Dit is de enige keer dat ik dit verhaal vertel. Het is namelijk een Groot Geheim.' Ik grinnikte en zij hinnikte: 'Whaaaa!! Stel je nou voor! Het Grootste Geheim van de Wereld en dan kan je het niet horen omdat er een trein langskomt!! Whaaaa!! Whoeee! Ik kan weer lachen om mezelf!! Wat is het fijn om weer te lachen om mezelf!!'

Lieve E: je weet niet half hoe heerlijk het is om jou weer te horen lachen om jezelf.
Je doet het goed meis. Je doet het verdomd goed.