Aan de dood ontsnapt!

Vanmiddag - terwijl ik mij met een dikke bofkop op de bank zielig lag te voelen - raasde er een brandweerwagen door de straat. Sirenes en al. Toen nog een, en nòg een! En politie! En een ambulance! En er gebeurt hier dus nooit iets behalve soms een lijkwagen die dubbel moet parkeren om een dood oudje op te halen. Terwijl er dan auto's achter staan te wachten die nog nèt niet toeteren. Heel cru allemaal, maar niet Spannend en zeker nooit Sirenes!

De buren stonden allemaal in hun deuropening richting de einder de turen, dus ik besloot mijn bofkop om de hoek van de voordeur te steken en eens te kijken waar alle ophef over was. Niks te zien natuurlijk. Verderop mensen in uniform ja, maar dawwassetwel. Ze keken er niet eens gestressed bij. Het ontbrak er nog maar aan dat ze sjekkies stonden te draaien, zo relaxed. Hèbben we eindelijk eens iets potentieel Spannends in de straat, gebeurt er nog niks.

Het mooie van langsrazende sirenes en buren in deuropeningen is dat je met z'n allen een bonding moment meemaakt. 'Wat zou er aan de hand zijn?' en 'Gelukkig zijn wij het niet!' Dat laatste spreek je niet uit - we zijn immers allemaal intens fatsoenlijke mensen - maar je weet dat iedereen het stiekem denkt natuurlijk.

Het is een mooi moment om de buren te groeten en te lamenteren over het leed in de wereld. Het leed in de straat. Het leed dat ons niet getroffen heeft. Zo hoort dat immers. Leed moet even bij de volgende deur aankloppen, dankuwel.

Zo wist de buurvrouw mij te vertellen, terwijl we allebei op onze tenen stonden om meer te zien (volkomen nutteloze exercitie, dat op de tenen staan) dat een maand of wat terug de bliksem is ingeslagen bij ons achter. Eén straat verderop! Zomaar ineens! Op klaarlichte dag! Wellicht niet helemaal klaarlicht in verband met donder en bliksem, maar toch! Zomaar ineens de bliksem ingeslagen! En brand ook nog! Een oud vrouwtje dat alleen thuis was en nog heeft geprobeerd met emmertjes water! Uiteindelijk naar de buren gevlucht! Brandweer op het dak! Brandweer geen water omdat ze de week daarvoor de waterpaaltjes hadden dichtgeverfd! Uitslaande vlammen! Hoestende mensen! Vluchtende ratten! Starre paniek! Huilende kinderen! Nog veel meer dingen met uitroeptekens!

En ik bedacht mij dus toen, zomaar ineens, dat ik aan de dood ben ontsnapt! Weliswaar met vier maanden en 150 meter tussenruimte, maar dan nog! Uitroepteken!