Daar zit ik dan...

.. met mijn voet knus op de subwoofer, terwijl Bettye Lavette uit mijn speakers klinkt. Kan mijn speakers alleen even niet vinden onder al het puin op mijn bureau. Het geluid doet denken dat eentje achter dat pak melk staat en de ander onder mijn stapel 'belangrijke post'. Grotendeels ongeopend, die belangrijke post.

Ik heb mijn been gebroken. Ik heb mijn been 6 weken geleden gebroken, terwijl ik me alleen maar verstapte. Ok.. ik zal eerlijk zijn.. ze draaiden 99 Luftballons en ik voelde de drang even te springen. Je kent het springmoment vast wel: als het refreintje erin kickt. Nou, ik deed dus springen en toen deed mijn enkel *krak* bij het neerkomen. IJs, theedoeken, ijs in theedoeken (want zo hoort dat schijnbaar) ambulance, tatu tatu, ziekenhuis en nu een meccano-set in mijn onderbeen. Natuurlijk heb ik de foto's nabesteld, zodat ik later al mijn vrienden kan vervelen met 'Kijk! Daar zit die plaat dan vast met 6 schroeven!' Ik word de schrik van elk feestje, ik zweer het je. Ik ga een pasfoto van mijn onderbeen meedragen in mijn portemonnee.

Triest toch... dat ik me verheug op het ontvangen van mijn röntgenfoto's.. (Digitaal, alles digitaal in de zorg tegenwoordig, behalve de ondersteek.) Het punt is namelijk dat ik NIETS meemaak tegenwoordig. Maar vriend R heeft me het meest geweldige 'je zit thuis en kan niks'-cadeau gegeven dat je je voor kunt stellen, dus ik vermaak me al weken met anobii.. een virtuele boekenkast waar je heel nerdy alles op kunt zetten wat er in je kast staat, en vervolgens kunt checken wie er min of meer dezelfde kast heeft en wat diegene vond van jouw lievelingsboeken. Je kunt op die manier heerlijk een virtuele hekel krijgen aan mensen. Als er iets kleinzielig, puberaal en stiekem fantastisch is dan is het lezen 'Sorry, ik vond het een kutboek want ik snapte het niet' en 'Tssssssssk!' denken...

Ja, ik ben een boekensnob. Mijn gebroken been heeft uitgewezen dat ik een hardcore boekensnob ben. Misschien gaat het over als ik weer kan autorijden....