Help!

Ik ben niet zozeer een 'early adapter'. Getuige bijvoorbeeld het feit dat ik pas een blog begin als iedereen-en-zijn-buurvrouw al een blog heeft om de wereld te vertellen wat het beste recept is voor stoofpeertjes of hoe gezellig het laatst was bij de parenclub.

Ik ben niet zozeer een early adapter alswel een veel-later-overal-achteraan-sjokker. Ik heb een telefoon waar je foto's mee kan maken, maar hoe je ze op je computer zet is me nog steeds een raadsel. Ik heb geen dvd-speler maar een videorecorder. Ik heb geen digitale camera maar eentje waar rolletjes in moeten. Dingen met meer functies dan knopjes maken me namelijk een beetje in de war.

En nu heb ik een PDA. Ik heb een PDA gekregen van De Baas. De PDA is klein, lief en handzaam en heeft vele functies. De handleiding die erbij hoort is ongeveer 10 keer zo groot en zo dik als de PDA. De combinatie 'angst voor dingen met veel functies' en 'geen handleidingen willen lezen' garandeert mij op voorhand de PDA niet, nee nooit, te gaan snappen.

Vorige week kreeg ik de PDA in kwestie. Ik begon moedig. Pakte PDA met al zijn 167 accessoires uit. De 'aan' knop kon ik vinden. Het pielepennetje om hem te bedienen ook. Ik tikte kittig links en rechts op wat menu-opties en maakte zowaar een aardig begin mijn e-mail in te stellen. Toen raakte ik het pielepennetje kwijt. Na met rood hoofd de hele bank ontmantelen en pennetje terugvinden was ik compleet verdwaald in de e-mail. Ik tikte steeds minder kittig en steeds kwaaier op optie A en optie B en raakte verdwaalder en verdwaalder. Ik voelde me als Grietje (van Hans) in het sprookjesbos, terwijl die kutkraaien alweer de kruimels hebben opgesnaveld.

Nu is de 'aan' knop natuurlijk ook de 'uit' knop. Die snapte ik. Mismoedig heb ik die maar ingedrukt, in de hoop daar niks mee stuk te maken.

Ik denk dat ik wacht tot al mijn collega's hun PDA hebben ingesteld, geconfigureerd, gepersonaliseerd en volkomen hebben doorgrond.

Dàt is volgens mij het juiste moment om PDA te pakken, bedachtzaam met het pennetje tegen mijn rechtervoortand te tikken en hulpeloos om me heen te kijken.