Het Groene Hart (geloof ik)

Jáááren geleden sprak ik ooit een keer een Oezbekistaan die voor een congres in Den Haag was. De beste man was op Schiphol geland en had de trein gepakt naar Den Haag. Daar aangekomen was hij in de stellige overtuiging dat hij nog steeds in Amsterdam was omdat de bebouwing maar niet ophield en maar niet ophield. Niks te oerbossen, toendra's en woeste rivieren, zoals hij waarschijnlijk gewend was in Oezbekistan.. (Heb vroeger nooit zo opgelet bij aardrijkskunde, maar ik zou me voor kunnen stellen dat ik stiekem best gelijk heb m.b.t. die bossen en rivieren, per toeval.)

Ik moet de Oezbekistaan van lang geleden eigenlijk wel een beetje gelijk geven. Normaal gesproken raas ik over 's Heeren wegen in mijn Twingo, en stukjes bebouwingsloosheid zijn zeer zeldzaam. Nu ga ik niet roepen dat Nederland VOL is, maar Nederland is in ieder geval behoorlijk bebaksteend. Er schijnt ergens een Groen Hart te zijn, maar daar houdt het ook wel een beetje mee op.

Maar vandaag! Wàt een chaos op de weg vandaag!! Volgens mij was elke A volledig verstopt door ongelukken, in ieder geval de A's waar ik langs moest om mij vanuit Veenendaal naar huis te rijden. Toen ik aangegeven zag dat er minstens 11 kilometer tussen mij en thuis stond en op de radio hoorde dat het overal mis was, heb ik vriend Tomtom opdracht gegeven om snelwegen te ontwijken.

Bij Houten ben ik het Hinterland ingedoken om er bij Den Haag weer uit te komen. Volgens mij heb ik Groen Hart meegepakt; ik reed over idyllische landweggetjes, moest af en toe remmen voor een tractor, zag veel koeien, een schaap of twee, scheefgezakte boerderijtjes waar vrouwen de was ophingen tussen de appelbomen. Lieve kerkjes zonder torens waar misschien zelfs nog mensen zouden komen op zondag, waakhonden aan kettingen en mensen op de fiets. Mensen met klompen aan op de fiets. Het was mooi!

Ik dank Tom bij deze vanuit de grond van mijn hart.
Mijn Groene Hart.