Van maatschappelijk nut! Ik! Heel erg!

Deze week ben ik weer begonnen met werken. Ik had het moment zo lang mogelijk uitgesteld omdat vroeg opstaan niet meer in mijn vocabulaire voorkwam en omdat ik eigenlijk stiekem nog best zielig was. Best veel pijn had. Zoveel pijn dat ik niet kon werken. Nee, echt niet. Maar nu.. nu ben ik weer aan het werk! Ik ben weer van maatschappelijk nut! Ik lig niet meer de hele dag op de bank Dr. Phil te kijken. God, wat is die man vaak op tv.

En o o o o o, wat is het toch lekker om weer te werken. Hmmm.. laat ik nuanceren. Wat is het toch heerlijk om binnen te komen lopen, koffie te halen. Heel zielig om je heen te kijken en met je kruk te zwaaien. En dat dan allerlei collega's uit hoeken en gaten komen kruipen en roepen
'Ze is er weer!!'
'We horen je lach weer, wat fijn!'
'We hebben je gemist hoor!'
'Als ik een broodje voor je moet halen zeg je het wel, toch?'
'Wil je misschien iets voor onder je voet?'

Ze wrijven over mijn arm en zuchten diep en gelukszalig, willen allemaal mijn röntgenfoto's zien (of doen heel knap alsof) en knijpen liefkozend in mijn wang.
Ze roepen 'Hey manke, loop eens door man!' maar ik hoor de liefde in hun stem. Denk ik.

Ik geef het een week.