Padvindster: ik

Vriendin M is recent van de academie in Den Haag (waar we klasgenootjes waren en we vele flessen wijn hebben stukgeslagen op de frustratie van het daar-student-zijn) geswitched naar de HKU. Een meneer met veel vouwen in zijn gezicht doceert daar cultuurhistorie. Hij vertelde vriendin M laatst dat je twee soorten mensen hebt.

Het ene soort mens gaat van huis naar kantoor en weer terug. Gaat van huis naar de winkel en weer terug. Gaat van huis naar de sportschool en weer terug. Het tweede soort mens gaat van huis naar kantoor, naar de winkel, nog even een paar schoenen droppen bij een vriendin, wordt gebeld of ze meegaat naar de kroeg, gaat naar de kroeg, komt uiteindelijk om 2 uur thuis om moe maar voldaan in bed te vallen. Ik ben het tweede soort mens. Ik ben overduidelijk het tweede soort mens.

Het tweede soort mens heeft - weet ik uit eigen ervaring - intens veel moeite met boodschappenplanning. Ik mest regelmatig (maar niet vaak genoeg) mijn koelkast uit om gele preien, grijs gehakt, groene mozzarella en zwarte sperzieboontjes weg te gooien. Ik heb nooit toiletpapier en kattenvoer als ik het nodig heb en soms ontbijt ik met stokbrood kruidenboter omdat er niets anders in huis is.

Vandaag dus naar de buurtsuper voor kattenvoer en toiletpapier. Het keurige oude vrouwtje voor mij in de rij rochelhoestte over de kassa en probeerde de caissière een pakje Belinda in haar hand te duwen. "Ja, maar mevrouw. Dat zijn sigaretten. U kunt niet met sigaretten betalen." De blosjes op het gezicht van het zestienjarige coop-meisje verdiepten zich. Mevrouw rochelde weer en zei: "Dit is me nog nooit gebeurd!" Het pakje Belinda werd weer richting caissière gewapperd. "Heeft u geen geld bij u?" "Nee"

Ik ben een padvindster. € 1,10 voor twee krentenbollen en een glimlach. Dat is niet duur.