Merkenslet

Vriend R noemde mij ooit een merkenslet. Vriend R wil overigens niet meer vriend R genoemd worden, maar Gewoon Rik. Dit terzijde. Merkenslet dus. Omdat ik ooit een keer een zonnebril kocht van Giorgio Armani en verheugd uitriep "Kijk! Er staat GA op!"

Het feit dat ik nu bezig ben met een project om alle New York Times Notable Books van de afgelopen 10 jaar te lezen, ziet Gewoon Rik ook als een uiting van mijn merkensletterigheid. Ik zie het zelf meer als 'Ik hou gewoon van mooie boeken'.

(De term 'mooie boeken' doet me een beetje denken aan kasteelromans, maar 'goede boeken' is helemaal jeukerig fout: 'Met een goed boek en een glas wijn op de bank.' Huuuuuu!!)

Over het algemeen sla ik een zojuist uitgelezen boek met een zucht van tevredenheid dicht. Ik heb weer fijne zinnen en prachtige beeldspraken en sterke verhaallijnen tot mij genomen. Soms sla ik het boek met een zucht van frustratie dicht. Frustratie dat het boek nu al af en uit en over is. En héél soms sla ik het boek niet dicht maar zweven mijn ogen nog even van de laatste zin naar de horizon en weer terug.

In de laatste categorie valt The Deep van Mary Swan. Korte verhalen, dus als je net als ik leest voor het slapengaan en wel eens wakker wordt om 4 uur 's nachts met alle lichten aan en een vouw van het boek in je rechterwang, hoef je je niet schuldig te voelen dat je een heel boek hebt beledigd door je slaapvallen.

Dus: lezen met je donder!