Bij de Dizzy

De zaal begon zich te vullen. Allemaal hoopvol publiek dat voor het optreden kwam. Wij kwamen voornamelijk voor de kaasfondue en hadden ons prinsheerlijk genesteld op een bankje. De stoel aan onze tafel was vrij, maar oogde dat niet want lag vol met onze jassen, tassen, truien, etc.

Een lange man kwam binnen, keek zoekend om zich heen naar een stoel. W had iets meer sociaal besef dan ik, want ik had het niet eens door; was waarschijnlijk nog iets teveel in de flow van de kaasfondue en de avond in het algemeen. W riep de man en gebaarde naar de stoel. Nadat jassen, tassen en truien verwijderd waren knikte de lange man ons dankbaar toe, zetelde zich en trok een schetsboek ter grootte van een bijbel uit zijn zak.

De muzikanten gingen los op het podium: gitaar, schuiftrompet, drums, piano. De man ging los op zijn schetsboek; met een zwarte fineliner van het type 'heeft iedereen in huis' zette hij zijn lijnen op papier. W haalde nog een drankje voor ons, en een drankje voor de tekenaar. Dat ontroerde me mateloos.

Misschien was het daarom dat de man niet afwijzend reageerde toen W vroeg of we zijn tekening mochten zien. Ik voelde schroom het te vragen; andermans werk heeft een zweem van kwetsbaarheid en ik durfde dus gewoon niet, ongeacht mijn nieuwsgierigheid.

De tekening was goed; ving perfect de houding van de gitaristen en had een sfeer van rokerig jazzcafé.

Het was een mooie avond.