Spiegeltje spiegeltje aan de wand

Een postje van Charlotte zette me aan het denken en herinneren. Samenvatting: haar tas was gestolen. In haar tas zat alleen een portemonnee. Geen lippenstiftjes, geen mascaraatjes, geen nood-oogschaduw. Hierdoor twijfelt een politiemeneer-met-wenkbrauwen aan haar vrouwelijkheid.

Mijn tas bevat op dit moment: een cd, heel veel verfrommelde bonnetjes, deodorant, mijn portemonnee, mijn tomtom, mijn radiofrontje, kauwgom, papiertjes die ooit handige informatie bevatten. Géén: lippenstift, mascara, nood-oogschaduw.

Toen ik een jaar of 12 was, kocht ik ooit een keer een boekje over make-up. Hoe verberg je je minpunten en benadruk je je pluspunten. Met een potje rouge stond ik driftig mijn neusvleugels, mijn voorhoofd en mijn onderkin te bekwasten, als twaalfjarige. Strikt genomen had ik niet eens een kin, laat staan een onderkin.

Toen ik een jaar of 14 was en voor het eerst uitging, had ik de geneugten van oogpotlood ontdekt. Less is more snapte ik niet. More is more! Ik was een pandabeer met blauw haar, kisten en een permanent chagrijnige blik in mijn zwartomrande ogen.

Toen ik een jaar of 16 was, was ik helemaal into de bleke naturel look. Een oud legerjasje van de dump dat zo mooi groen reflecteerde in mijn gezicht. Lang steil vettig haar dat permanent voor mijn ogen hing en waar ik heel fijn getergd doorheen kon kijken.

Die bleke naturel look heb ik nog een jaar of 8 vastgehouden. Daarna herontdekte ik mijn 'wat te doen met make-up' boekje en kwam ik er met behulp van rouge achter dat ik onder een bepaalde hoek iets had wat misschien wel op jukbeen leek. Ik kreeg een vriendje dat hield van 'smoky eyes' en heb uuuuuuren voor de spiegel doorgebracht in een poging mijn ogen zodanig te bewerken dat ik eruit zag als een mysterieuze spaanse schone, in plaats van een gezonde hollandsche meid die als gevolg van een ruzie met 2 blauwe ogen rondliep. Ik stiftte mijn lippen met glitterglitterglitterlippenstift en wist opeens niet meer hoe ik moest glimlachen. Mijn lippen voelden als iets dat van een apenderrière op mijn gezicht was getransplanteerd.

En nu: nu bezit ik mascara. En oogschaduw, ergens. En rouge, maar ik geloof dat ik het kwastje kwijt ben. Mijn opmaakritueel bestaat uit het volgende: ik veeg de stoom van de spiegel. Kijk hoe ernstig de dag-oude mascara is uitgelopen onder mijn ogen. Neem een punt van de handdoek en veeg de dag-oude mascara uit mijn wallen. Draai met mijn tanden de mascara open want mijn handen zijn nog te vochtig van de douche. Doe een paar snelle halen over de wimpers. Knipper. Kijk tevreden naar mijn spiegelbeeld.

Dusty Springfield schijnt ook nog nooit in haar leven haar mascara verwijderd te hebben. Mijn make-up stijl is dus helemaal retro chique. En erg makkelijk.


P.S. Deze plaat is geweldig! Even gratis tip, voor zomaar erbij.