Uiterlijk vs. Innerlijk

"Als je voor jezelf moest kiezen tussen mooi en intelligent, wat zou je dan kiezen?"
"Wat bedoel je? Als ik ineens mismaakt zou zijn zodat mensen me nakijken op straat? Of als ik ineens een auto-ongeluk zou krijgen en een hersenbeschadiging oploop? Dat ik moet kiezen tussen die twee?"
"Neehee!! Als je zou mogen kiezen tussen mooier zijn, of haha, nee... nòg perfecter zijn dan je al bent natuurlijk! En nòg slimmer zijn? Wat zou je dan kiezen?"

(En ik maar denken dat ik de Vrouw van Het Halfvolle Glas ben en vriend J de negatieveling. Das dus niet waar hè.. Weer wat zelfkennis opgedaan.)

"Hmmm... ik denk dat ik zou kiezen voor slimmer zijn."
"Weet je dat zeker? Slimme mensen zijn volgens mij vaak sociaal heel vervelend, omdat ze iedereen dom vinden. Omdat de wereld niet op hetzelfde niveau opereert. Dan slijt je de rest van je leven als een onbegrepen genie. Das ook niet gezellig."

(Negativiteit van vriend J steekt weer even de kop op.)

"Hmmm... ja, das waar. Misschien dat ik dan tòch zou kiezen voor mooier zijn. Alhoewel: als je extreem mooi bent is het volgens mij ook irritant dat mensen dan aannames doen over hoe je bent. Of dat je zo intimiderend prachtig bent dat niemand je meer durft aan te spreken in de kroeg."

(annemárie en vriend J hebben elkaar gevonden, qua negativisme.)

Ik moest terugdenken aan die keer dat een kennismakingsdagje heb gehad bij Mensa. Ik heb denk ik een stuk of tien mensen gesproken die stuk voor stuk variaties op het thema 'ik ben volledig sociaal- en maatschappelijk mislukt, maar dat is omdat ik ZO slim ben dat niemand me begrijpt' uitdroegen.
Ik werd daar een beetje nerveus van. Je mag dan slim zijn, maar elkaar op de rug kloppen en feliciteren met je mate van niet-aangepastheid, dàt is mij een brug te ver.

Laat mij dus eigenlijk maar gewoon zijn zoals ik ben. Niet briljant, niet oogverblindend, maar een sociaal begaafde middenmoter.
Mits ik geen auto-ongeluk krijg natuurlijk.