Weldaad

Wat een weldaad, om na een 4 uur durende bekvechterij met duitse klanten, in het engels, met slechte voorbereiding, met te weinig slaap, met een bad-hair-day, met 2 uur autorijden achter de rug, met bijna ruzie maken met die mensen, met mezelf links en rechts horen ontsporen in mijn verhaal, met een volmaakte afgang tegenover de collega die me had meegenomen wegens veronderstelde verregaande engelstaligheid en deskundigheid, met teleurstellen van collega, klant en vooral KEIHARD mezelf, in de auto te stappen.

Wat een weldaad om in de auto te stappen, je allergrootste zonnebril op te zetten, in je dashboardkastje te grabbelen en een cd te vinden. CD nietsvermoedend in de speler te stoppen en Patty Griffin te herontdekken; mijn voormalige liefdesverdriet-cd.

Mijn stem, met twee-flessen-whisky-en-slof-sigaretten-effect van het slaaptekort, de stress en het 4 uur dingen roepen over 'authorization! workflow! service provision!', harmoniseert perfect met die van Patty. Ik tuf over de A58, met herfstdecor, mijn zonneflapje omlaag, mij houdend aan de maximum snelheid. Het hoeft namelijk allemaal niet zo hard vandaag.

Wat een weldaad om je te realiseren dat de duitseklantenkwelling voorbij is, en dat je een stuk beter klinkt met een opgeluchte whiskykraak in je stem dan met een melodramatische liefdesverdrietige kraak.

Wat een genot dat de tijd vanzelf voorbij gaat.