Us mem

Us Heit
dy't yn de himelen is
Jinnes namme wurde hillige
Jinnes keninkryk komme
Jinnes wollen barre allyk yn 'e himel
sa ek op ierde
Jou ús hjoed ús deistich brea
En ferjou ús ús skulden
allyk ek wy ferjouwe ús skuldners
En lied ús net yn fersiking
mar ferlos ús fan 'e kweade
Want Jowes is it keninkryk en de krêft
en de hearlikheid oant yn ivichheid.
Amen.

Zo afstandelijk als mijn opa vroeger met rollende stem bij het middagmaal "Het koninkrrijk, de krracht en de heerrlijkheid. Amen," bad, zo teder en verstild prevelde de gemeente vandaag het Onze Vader voor zich uit. Op het grasveld van de begraafplaats bij de dorpskerk. De zon scheen, de klokken beierden. Het verdriet van mijn moeder en haar broer en zussen was geëtst op hun gezicht. Maar ook de opluchting was tastbaar. Us mem hoeft niet meer. Van haar bed naar de stoel naar het toilet terug naar de stoel.

Mijn oma. Twaalf mooie vrolijke en volle jaren later begraven naast opa. Zoals mijn tante zei: "Mam had het een mooie dienst gevonden." En dat was het.