Hyves

Laatstelijk ben ik 'into Hyves'. Aan huis gekluisterd zijn doet wonderen voor je internetvaardigheden. Wanhopig graai ik om me heen naar digitale Hyvesvriendjes. Publiekelijk je vrienden tellen en erachter komen dat het bestand karig is, doet wanhopig graaien. In mijn geval althans. Er zijn vast mensen die denken 'Pah! Vrienden! Tssss... wie heeft ze nodig.' Nou, ik. Ik dus. Vooral als je populariteit levensgroot op scherm staat.

Op zoek naar nieuwe contacten surfte ik naar mijn middelbare school. Willemijn, zag ik. Willemijn, begonnen in 1999. 286 vrienden. Ik bekeek Willemijn. Dacht 'Goh, die ken ik niet. Moet toch van mijn jaar zijn.' Ik vond een Frank. Begonnen in 1999. Die kende ik ook al niet. Toen kwam de mokerslag. Ik verrekende mij. Verrekende mij een heel decennium. Tien jaar, had ik van mijn eigen leeftijd en levenswijsheid afgeknabbeld.

Ik zocht verder. Ditmaal in het juiste decennium. Vond Mijn Grote Liefde van vroeger. Immer platonisch, maar in mijn hoofd o zo passioneel en intens. Ik mailde hem enthousiast. We haalden herinneringen op aan vroeger. Shaggies roken in het park. Shaggies roken onder het scheikundelokaal. Shaggies roken en zwaaien naar Mandela, die in een grote limousine langs kwam rijden. Mijn middelbare school was tegenover het Catshuis. Wij hebben menig wereldpoliticus bezwaaid in de pauze.

"Samenwonen? Getrouwd? Kinderen?" vroeg hij. "Haha. Nee joh. Ik ben zo'n trut van dertig met twee katten. Je kent ze wel", antwoordde ik. Tot op heden geen bericht terug. Intussen staat hij in mijn vriendenlijst te pronken, maar bericht terug, ho maar. Vrouwen van dertig zonder huwelijken en kinderen zijn de lepralijders van de 21e eeuw, krijg ik het idee. Dat idee wordt bevestigd door de overige Hyvesklasgenootjes. Men pronkt met baby's. Men pronkt met mij onbekende achternamen. Men heeft een brede 'ik ben succesvol'-glimlach. Dat de gelaatskleur wellicht doet denken aan stopverf en men kleren draagt waar je vroeger nog niet dood in gevonden wilde worden, daar gaan we even aan voorbij. Of klink ik nu bitter?

Ik ben een vrouw van dertig met twee katten en een Hyvesverslaving. Ik bekende mijn recent ontloken verslaving aan Rik.
"Hyves ja. Hmm... Ben je daar niet wat te oud voor?" zei hij.

Ja. Ik ben er te oud voor. Godzijdank zijn er velen met mij. Veel te oud voor Hyves, maar met een decennium extra in de binnenzak. Een decennium waarin geleefd en geleden en liefgehad is. Waarin een Hyvesprofieltje is aangemaakt met een bescheiden aantal èchte vrienden. En dat is dan best wel weer prettig.