GB

Elke dag krijgen wij een menukaart, waarop we moeten aankruisen of we een kleine, medium of grote gehaktbal willen. En of we runder- of varkensjus geserveerd willen bij de gekookte of gepureerde aardappelen. Waartussen je overigens geen onderscheid ziet. Mijn dag bestaat uit liggen, zitten, eten, lezen, artsen aan je bed, nadenken over eten, eten, liggen, bloeddruk meten, eten, zitten, nadenken over eten, eten, slapen. Verder niets. Eten is het hoogtepunt. Vooral op woensdag en zondag, want dan krijgen we een eitje bij het ontbijt.

Ik smeekte W mij verhalen te vertellen van het echte leven. Hij vertelde over drukdruk en feestjes en exposities en barkrukken en een kater. Ik huilde een aantal wanhopige tranen.
"Jij wil ook een kater, hè?" zei W meelevend.
Ja. Ik wil ook een kater. Ik wil gesprekken over vanallesennogwatbehalvevoedsel in de kroeg. Ik wil een dikke malse biefstuk met gorgonzola en mijn eetdate in zijn of haar oog prikken met mijn vork uit a-motorisch enthousiasme. Ik wil weer naar een museum. Ik wil überhaupt weer naar buiten. Hunkerend staar ik door het raam naar kale takken tegen een achtergrond van lelijke flatgebouwen. Ik wil naar mijn eigen bank en mijn eigen Senseo en mijn eigen katten. Ik wil tapas en borrels en vrienden en luid gelach.

In mijn zorgdossier staat al dagen GB. Geen Bijzonderheden.

Inderdaad. Verdomme.