Revalidatieverhalen

Ik voel me bijna schuldig. Ik voel me bijna schuldig omdat er niet genoeg mis is met mij. Ok, vooruit, ik heb een gebroken heup en een bijzonder fraaie ritssluiting in mijn bovenbeen. Maar ik ga beter worden. Sterker nog: ik ben al bijna beter. Het scheelt weinig of ik kan weer voetballen. Voor zover ik dat om te beginnen al kon, natuurlijk. En mijn balgevoel is niet om over naar huis te schrijven.

Vanmiddag kwam ik aan bij het revalidatiecentrum, na mijn allereerste rit met de rolstoeltaxi. Om eerlijk te zijn was de rolstoel alleen nodig om mijn veelheid aan bagage te vervoeren, want zelf kruk ik er lustig op los. In de gang werd ik aangeklampt door Judith.
"Eindelijk een soort van normaal iemand! Een jong iemand!" riep ze enthousiast.
"Wat heb jij?" voegde ze er direct aan toe.
Nadat ik haar had uitgelegd van heup breken en domdomdom, voortaan nooit meer van de trap vallen want niet handig, vroeg ik "En wat heb jij?" Met één oog op haar enkele kruk, waarmee ze bijzonder goed uit de voeten kon.
"MS"

Damn. Het is heel gek om op deze manier met je neus op je zegeningen gedrukt te worden.