Binnenkort ander nieuws, echt waar
Je wereld wordt verschrikkelijk klein, in een ziekenhuis. Je weet precies welk tijdschrift je buurman leest, hoe hoog zijn bloeddruk is, hoeveel cc hij geplast heeft en hoe vaak er bezoek aan zijn bed zit. En dat terwijl je buurman een tandeloze bijna-dode niet-zo-vreselijk-intelligente soms-apert-irritante man is. Iemand waar je normaal gesproken met een boog omheen zou lopen.
Buurman en ik zijn blij en tevreden. Buurman en ik geven elkaar bijna high-fives. Buurman en ik zijn namelijk niet besmet met MRSA. We mogen weer de gang op, het ziekenhuis door en zelfs naar buiten! Als hij terugkomt van een rondje rolstoelen vraag ik oprecht geïnteresseerd waar hij was en of het fijn was. Als ik terugkom van een rondje krukken verzucht hij "Heerlijk hè," en glimlacht me gelukszalig tandeloos toe.
Ik mag zijn laptop lenen wanneer ik maar wil. In ruil sluit ik zijn gordijn als hij daarom vraagt en geef ik zijn koffie aan. We hebben een format gevonden, tandeloze voetloze buurman en ik. Een format dat in duigen zal vallen zodra we ons weer in de boze buitenwereld begeven.
Maar voor nu.. voor nu gaan wij hand in hand door het leven en doen elkaar kleine steunende woorden en daden. Morgen gaan we samen naar het revalidatiecentrum, waar hij moet leren lopen zonder voet en ik met een allejezus grote stalen pen in mijn bovenbeen. Ongetwijfeld wuiven wij elkaar over een week of twee gedag en wensen we elkaar sterkte. En dan vergeten we elkaar.
4 opmerkingen:
Geen MRSA. :-D
Ik weet dat je er niet zo in geloofde, maar toch moet ergens het woord opgelucht in je hoofd rondslingeren.
Op naar het revalidatiecentrum!!!
Jezus Annemarie, hoe krijg je het voor elkaar, haha, ik ben al een tijdje niet op kantoor geweest, dus toen ik je blog las viel mijn mond open van verbazing. Jij bent echt ongelofelijk! Hoe krijg je het toch voor elkaar, je zou bijna gaan denken dat je het expres doet en de MRSA bacterie zelf op een kweekje hebt meegenomen.
Het is maar goed dat je bijna oud bent en nog niet helemaal; dan waren de nieuwe heupen niet aan te slepen! Sterkte met 't pootje, snel beter worden maar weer!
Hoe swingend loop, strompel je inmiddels door de gangen.
Zijn er al doktoren verleid?
Succes met de revalidatie!
dag annemárie (ik ben braaf), ik had je blog een paar dagen niet gelezen en rol nu midden in de ellende waar jij je heel dapper doorheen slaat.
(alleen je buurman tot bijna-dood verklaren vind ik niet aardig...).
in gedachten stuur ik je lentebloemetjes!
Een reactie posten