Mevrouw De Jong

Ze had een obsessie met klokkijken en telde in haar slaap van 1 tot 85 en weer terug. Met grote boze ogen keek ze me aan terwijl ze aan haar bed rammelde:
"Zuster, ik wil er graag uit. Kunt u mij uit bed helpen?"
"Ik ben geen zuster, mevrouw De Jong. Ik ben ook patiënt. En u mag uw bed niet uit, want u hebt een gebroken heup."
"Ik heb helemaal geen gebroken heup!"
"Jawel."

Mevrouw De Jong, buurman Van Beek en ik. Tot elkaar veroordeeld tijdens vijf dagen MRSA-quarantaine. Vier muren en een dichte deur, af en toe een verpleegster in ruimtepak. Artsen roepen ons vanuit de deuropening toe dat ze liever niet binnenkomen en dat ze hopen dat alles goed gaat. Geen snufje buitenlucht of zelfs maar gang. Mevrouw De Jong rochelde en reutelde. Zong liedjes. Vroeg mij elke vijf minuten haar uit bed te helpen. Waarop ik haar elke vijf minuten moest uitleggen dat dat niet kon.

Ik ergerde me kapot aan mevrouw De Jong. Als ze starend met haar gifkikkerogen op haar nachtkastje sloeg omdat ze gefrustreerd was. Want ze wilde uit bed. En ze leek het mij persoonlijk kwalijk te nemen dat dat niet kon. Ik ergerde me kapot als ze bubbelend adem haalde en haar yoghurt zo snel naar binnen schrokte dat ze moest overgeven. Ik ergerde me kapot. Omdat ik haar eigenlijk heel eng vond. Ik kreeg stress van haar gereutel en gebubbel omdat het ergens raakte aan al mijn eigen angsten.

Oordoppen dus. Met oordoppen in zat ik te lezen. Ik zag mevrouw De Jong bubbelen, maar hoorde niets dan mijn eigen ademhaling. En toen ineens was er paniek. Misschien geen paniek, maar focus. Focus en haast. De verpleging kreeg mevrouw De Jong niet wakker.
"Mevrouw De Jong, word eens wakker! Mevrouw De Jong! Mevrouw De Jong, hoort u mij? Verdomme wat is je voornaam. Mevrouw De Jong! Dit gaat niet goed hier. Mevrouw De Jong!"
Er werd geroepen over saturatie en bloeddruk, hartslag en pijnrespons. Artsen kwamen aangesneld, familie werd gebeld. Gordijnen werden dichtgetrokken.

Daar zaten wij, buurman Van Beek en ik. Achter onze gordijnen. Terwijl aan de andere kant van het gordijn mevrouw De Jong langzaam stierf, omringd door haar familie. Wij mochten namelijk geen van allen de zaal af. MRSA.

Pfffff.