Jan kreeg een nieuw hartje

Vriendin M en ik ploften neer op de gehalveerde boomstammen die voor bankje doorgaan, bij Snowworld. Wij ritsten onze tassen open. Toen ik aan het worstelen was met ski's en stokken en mensen daarmee niet om de oren proberen te slaan, zei vriendin M tegen mijn rug: "Ik had het nog niet verteld, want ik had er niet zo'n behoefte aan, maar Jan is dus geopereerd hè."
"Shit! Helemaal vergeten! Hoe is het gegaan?"
"Nou, daarom had ik nog niet zo'n behoefte erover te vertellen. Het is dus helemaal mis gegaan."
"Wat dan? Hoe dan?"

Ik stond doodstil met mijn half uitgepakte ski's in de hand, "Jezus, vertel!"
"Hij kwam thuis van die operatie. Hij zat op de bank, en ineens zagen we een enorme plas bloed op zijn trui liggen. Echt òp zijn trui," zei M, terwijl ze haar snowboardschoenen aantrok.
"Hij raakte helemaal in paniek natuurlijk. Mijn ouders ook. Mijn vader kwam aanzetten met zo'n lullig vies washandje, weet je wel. Ik was even heel blij met mijn BHV-cursus. Ik heb er steriele gaasjes op geplakt en heb geprobeerd hem te kalmeren."
"Jezus. En toen?" Ik pakte mijn ski's verder uit en propte mijn handschoenen in mijn jaszak.
"Nou, hij was dus helemaal in paniek. Echt heel hard aan het huilen, met allemaal van die uithalen. Hij was echt aan het krijsen. Dus mijn ouders stelden voor dat we eerst even iets zouden eten en daarna naar het ziekenhuis. Dat was wel goed, daardoor leek het weer een beetje normaal voor hem."

M stampte op de grond om te checken of haar schoenen goed zaten en zocht een munt voor het kluisje.
"En hoe ging het dan in het ziekenhuis?"
Ik stopte onze tassen in het kluisje en zocht mijn pistepas.
"Nou, daar is hij dus flauwgevallen, wegens hartfalen. Dus ik ben de gang op gerend om een dokter te roepen. Ik wilde echt heel hard schreeuwen, maar ik maakte alleen maar een soort piepgeluid. Maar ze kwamen heel snel, en Jan kwam weer bij. En toen hebben ze hem opgenomen en weer geopereerd."
We klosten samen de piste op en ik stapte in mijn bindingen.
"En nu? Is het nu allemaal goedgegaan?"
"Ja, hij is nu weer thuis en het is weer goed. Maar wéér Jan hè. Het gaat altijd mis met Jan."
"Wat ontzettend klote. Maar fijn dat hij nu weer thuis is."

Van een afstandje leek het waarschijnlijk of we het hadden over winkelen, of die film laatst op tv, of de hond van de buren. Vriendin M en ik reageren namelijk hetzelfde op heftige emotie. We sluiten twee dagen de gordijnen en kijken naar de muur. Daarna komen we overeind, zuchten diep en openen de voordeur om de wereld weer tegemoet te treden.

Aan de ene kant vond ik het verschrikkelijk dat ik het niet wist van Jan. Dat ze twee dagen de gordijnen dicht had gehad en in haar eentje naar de muur staarde. Aan de andere kant had ik waarschijnlijk helemaal niets kunnen doen.

Soms moet je even alleen met de gordijnen dicht. En daarna skiën en terloops vertellen hoe je wereld heel even op zijn kop stond.
Terwijl je je schoenen aantrekt.