All that jazz

Ik kan heel goed doen alsof ik een jazzliefhebber ben. Ik herken namelijk Miles; dat is feitelijk mijn enige jazzverdienste. En ik ga naar NSJ, al jaren. Voornamelijk vanwege de pannenkoekenbar en de hamburgers. Eigenlijk hou ik meer van eten dan van jazz, schaam ik me te moeten bekennen. Vandaar ook het laaiende succes van mijn avondje Dizzy-met-kaasfondue.

Met Rik zag ik op NSJ Jean-Michel Pilc. Stressjazz. Ik snapte er niks van, raakte nerveus. Mijn voet tikte spastisch mee. Dat was meer een zenuwtrek dan muziekontroering. Rik zat met zijn ogen dicht mee te wiegen en te genieten. Ik keek opzij en dacht 'Naaaaaaah! Ik snap er niks van! Zit hij me nou te foppen? Zit hij hier naast me een potje pretentieus te doen?' Maar nee, ik was blijkbaar gewoon jazzbarbaar.

Maarrrr! Een nieuw jaar! Het jaar begint goed, qua voornemens. Ik heb er namelijk geen. Maar nu zou ik zomaar ineens door toevallige omstandigheden een Goed Voornemen kunnen smeden: meer jazz voor annemárie, en minder jazzbarbarisme. Misschien dat ik dit jaar eindelijk het Miles-herkennen-niveau kan ontstijgen en waardering kweek voor Thelonious, Marcus, Count, Duke, Louis, Sidney, Dizzy, Charlie en zelfs Jean-Michel.

Vrijdag gaan we naar De V van Vian. Fantastisch, lijkt me. Maandag sleep ik vriend B mee naar de Dizzy. Vriend B is een niet onverdienstelijk jazzpianist. Ik ben nu al aan het oefenen hoe ik hem onverhoeds het open podium op kan duwen. Ik denk dat er enige overtuigings- en fysieke kracht aan te pas moet komen. Vriend B heeft weliswaar op het podium gestaan in Toomler, maar zei met getraumatiseerde blik dat dat de langste vijf minuten van zijn leven waren.

Nu is de hamvraag: ga ik hem helpen bij zijn traumaverwerking of wordt dit het roemloos einde van onze vriendschap en verdrinkt hij me in de kaasfondue?
Geen slechte dood, lijkt me.
Een stukje win-win-situatie voor de mens.