Machteloos: ik

Ik kan me soms zo vreselijk ontoereikend voelen. Op de een of andere manier spoelt er nu een golf van ellende over mijn mensen. Ouders overlijden, kinderen worden niet geboren, vrienden overlijden. De afgelopen weken heb ik vele gesprekken gevoerd en vele brokken in mijn keel gevoeld. Er is vrijwel niets dat je kan zeggen dat niet al duizend keer gezegd is. Gapende open deuren. Je voelt me en leeft mee, maar diegene zal toch echt zelf het rouwproces moeten doorstaan. Troosten kan niet. Luisteren wel. Dat doe ik dan maar. Ik luister en hou handen vast, omhels, doe mijn best mijn kleine machteloze steentje bij te dragen aan de troost. Mijn kleine ontoereikende machteloze steentje.

Praten helpt, zei R. Praten en gehoord worden. Je verhaal duizend keer vertellen aan duizend verschillende mensen. En dat je voelt dat het verhaal bij iedereen een beetje binnen komt. Dat mensen om je geven in je verdriet. Niet relativeren maar erkennen dat het gewoon kut is, soms. En dat het ook weer beter gaat worden. Maar dat het nu vooral gewoon kut is.

Ik hoop met hart en ziel dat ik goed genoeg luister.