De auto van E

Collega E kocht laatst een auto van collega M. Een grote degelijke donkerblauwe gezinsauto waar een setje plakboerderijbeesten niet zou misstaan op de achterruit, met de bijbehorende maxi-cosi stevig ingesnoerd op de achterbank.

Even terzijde: plakboerderijbeesten zijn niet alleen vele malen toffer dan een dvd-scherm in de hoofdsteun, ze zijn volgens mij didactisch ook vele malen meer verantwoord. Waar moet dat heen met die jeugd van tegenwoordig! Wij, vroeger. Wij speelden nog landje veroveren en tikkertje. En elastiekten tot we erbij neervielen. En bouwden boomhutten. En hadden plakboerderijbeesten.

In ieder geval: E kocht een auto van M. Nooit doen. Distributieriemen knapten, koppakkingen lekten, versnellingsbakken knarsten, airco's sloegen op hol, uitlaten maakten vervaarlijk lawaai en plankgas haalde de grote degelijke gezinsauto maximaal 120. Het is een tranendal, met de auto van E. En M, sja.. die is inmiddels overgelopen naar de concurrent en dus geen collega meer. Weg uit ons leven, een stukke auto achterlatend.

De auto staat nu te wachten bij de garage. Hij is weer genezen, maar staat te wachten tot E genoeg geld bij elkaar heeft gespaard om de reparaties te betalen. Het zal nog een jaartje of twintig duren voor het zo ver is, vrees ik.

De moraal van dit verhaal: koop nooit een auto van een collega; zeker niet van collega M. En boerderijbeesten zijn tof.