Laatste keer werkvliegen

Eén klein blond meisje tegenover tien grijze wijze mannen. Grijze wijze Duitse mannen, ook nog eens. Mijn ervaringen met presentaties geven aan grijze wijze Duitse mannen zijn niet onverdeeld succesvol. Bovendien waren de Duitsers murwgebeukt door twee eerdere presentaties van mijn concurrenten die dag. En was ik niet op de toppen van mijn kunnen wegens een ellendige ochtend waar veel teveel vliegtuig in voorkwam.

's Ochtends op Schiphol keek ik geroutineerd op de schermen: welke balie moet ik hebben. De ticketbalie, blijkbaar. 'Flight cancelled'. De baliedame was vriendelijk en behulpzaam en legde mij uit dat nou eenmaal he-le-maal niemand naar Stuttgart wil vliegen, dus dat ze die vlucht gewoon lekker geannuleerd hadden. Dat IK wel naar Stuttgart wilde vliegen, woog duidelijk niet zwaar genoeg mee. Via Parijs naar Stuttgart dus. Van half negen tot half drie ben ik op vliegvelden en in vliegtuigen geweest. Ik kon geen stewardess en geen klef ingeplastict broodje kaas meer zien.

Eén klein vliegtuigmoe blond meisje tegenover tien grijze wijze Duitse mannen, met een webcam op haar kop en een microfoon voor haar neus omdat aan de andere kant van de oceaan ook nog mensen wilden luisteren naar de parels van wijsheid die van mijn lippen zouden vallen. Moe en geïntimideerd, dat was ik.

Misschien was het het vliegtuigthema van die dag, maar ik schakelde moeiteloos naar automatische piloot. Glimlachte, grapte, liet af en toe een kleine parel van de lippen vallen. Dacht bij mezelf 'Pfffff, volgens mij overleef ik'. Dacht later 'Heeee, wacht.. volgens mij gaat dit eigenlijk best goed'. Eindigde met blosjes op de wangen en een triomfantelijk gevoel van 'Dammit, volgens mij heb ik ze mee.'

Bij het afscheid nemen informeerde ik voorzichtig naar de concurrenten.
"Jaaaa, haha. Die eerste club kwam met vijf man. De tweede met drie."
"En nu heb je één klein blond meisje tegenover je!"
"Dat zegt wel wat over de kwaliteit van het product, dat ze vijf man nodig hebben om het te verkopen," zei de grootste dikste Duitser lachend.

Ik leunde met mijn voorhoofd tegen het vliegtuigraampje en keek naar de lichtjes van Arnhem. Tenminste, volgens de piloot was het Arnhem. Ik geloofde hem graag. Arnhem betekende bijna thuis. Bijna thuis van mijn aller- allerlaatste keer werkbuitenland.

Mijn zucht van verlichting bewasemde het raam.