Ik heb wèl een mening!

Ze kwam steeds dichterbij. Ik kon niet wachten. Ik ben namelijk dòl op enquêtedames! Begrijp me niet verkeerd, als ze je pootje proberen te haken in de stad moet ik er ook niets van hebben. Plant mij echter in een trein, bij een bushalte, of zoals vandaag op een vliegveld en ik ben ZO wanhopig op zoek naar gezelschap dat ik een enquêtedame met open armen ontvang.

Ze kwam steeds dichterbij. Ik volgde het gebeuren nieuwsgierig. Met de meneer op het bankje tegenover mij praatte ze lang en aandachtig. Ze liet hem plaatjes zien waar hij uit moest kiezen. Hij hief zijn ogen ten hemel om beter na te kunnen denken. Het duurde al met al een minuut of tien. Duidelijk een heftige enquête.

Ineens stond ze naast me. Ze glimlachte onzeker en liet bijna haar gecomputeriseerde enquête-apparaat vallen. Ik vond haar heel aandoenlijk, met haar reebruine ogen en pluishaar.
"Goedemorgen," zei ik, en glimlachte aanmoedigend.
"Goedemorgen. Zou ik u misschien wat vragen mogen stellen?"
"Maar natúúrlijk!" zei ik, en wreef geestelijk vast in mijn handen uit voorpret.
"Bent u op doorreis, of is uw reis op Schiphol begonnen?"
"Mijn reis is hier begonnen."
"Dan waren dat al mijn vragen."