28 december 2006

Is het de geur?

"Wat vind je nou precies zo leuk aan hem?" vroeg vriend P, terwijl hij me indringend aankeek van achter zijn hertenmedaillons. Vriend P kan enorm goed indringend kijken. Zo indringend dat ik acuut ga draaien op mijn stoel terwijl mijn ogen vluchten naar het plafond. Hij kijkt al indringend als hij vraagt of ik nog een wijntje wil, laat staan als hij Vragen Stelt.

"Wat vind je nou precies zo leuk aan hem?"
"Euhm.." ratelen mijn hersenen. Wat is dat verdomd moeilijk te benoemen!
"Hij.. euhm... hij heeft een fijne hese stem en hij doet rare dansjes als hij de deur voor me open komt doen. En hij snapt kunst. En hij maakt mooie dingen. En hij is luid en nadrukkelijk, maar soms ook zacht en subtiel," ratelde mijn mond mijn hersenen voorbij.
"Het is gewoon.. ja, kweenie... het is gewoon goed ofzo."

De meestal zo eloquente annemárie kraamde onzin uit. Misschien niet direct onzin, maar ontoereikende zin. Wat maakt dat je iemand, nou precies dié iemand, precies zó leuk vindt? Het is de twinkeling in de ogen, de gezamenlijke grinnik, de gedeelde blik, de terloopse aanraking, het genieten van een avond zonder elkaar, het zonder nadenken alles zeggen, het binnenlaten in je wereld, het deuren openzetten en over drempels durven gaan.

Het zijn soms alledaagse, soms enge, soms nieuwe, soms gedeelde, soms eenzame, maar altijd mooie momenten, die momenten die maken dat iemand precíes jouw iemand is.

Geen opmerkingen: