Stiekem

Wildkamperen. Bij wildkamperen dacht ik altijd aan een tentje in een park en een stelletje rare hippies die met water uit de vijver hun kopje thee zetten, 's ochtends. Pleepapier in de struiken, luide muziek. Achterhaald vooroordeel, blijkt. Wildkamperen mag hartstikke niet, maar o o o wat is het fijn! Niet met plassen in de struiken en vijverthee, maar met een dekbed en een fijn matras achterin de bus. Ideaal voor kerstnachten na kerstavonden waarin véél gepraat en gedronken wordt met vrienden. Ideaal voor nog even napretten over de avond onder je eigen warme dekbedje, omdat je fijn fijn niet naar huis hoeft te rijden. Als een slak met het huisje op de rug ben je mobiel en slaapwaardig voor welke kerstlocatie dan ook.

Door de kieren in de bus sijpelt de winternacht naar binnen. Er scheurt er een taxi door de straat. Dronkelappen zwieren lallend naar huis. Je neus warm onder het dekbed omdat je adem anders wolkjes maakt. Stiekem stiekem achterin de geparkeerde bus. Niemand vermoedt dat je daar ligt te kamperen, middenin Amsterdam. 's Ochtends tikken de hakjes over straat, op weg naar hun werk. 's Ochtends komen de straatschoonmakers minstens zes keer langs, met veel geraas van de bezemwagen. De ruiten van de bus zijn beslagen. De vering van de bus kraakt als je je omdraait. Nog even één keer omdraait.

Het is heerlijk stiekem te zijn. Stiekem de ochtend te horen beginnen buiten, terwijl jij je nog eens uitrekt.

Wildkamperen; ik ben verkocht.
Alleen dat noodgedwongen wildplassen, dat vind ik dan net weer lastig.