B.

En ineens zit hij daar, op mijn bank, op zondagochtend. Een man die me aan het lachen maakt, een man die boeiend kan vertellen. Een man die niet bang is voor gevoel, maar wel vlees eet, geen wierook brandt en voor zover ik weet geen sandalen draagt. Een man die misschien wel van me zou kunnen winnen met Triviant. Een man die ik ken van vroeger, maar vooral van nu.

Hij zit daar, op mijn bank, op zondagochtend. De man die ik een week heb moeten missen en ook daadwerkelijk miste. Een man die mij mijn nachtrust afpakt, wegens het urenlang praten en wijn drinken en zoenen en nog meer praten. Een man die geen enkele moeite heeft mijn leven binnen te wandelen. Ik gooi de deuren wagenwijd open.

Hij zit daar op mijn bank, inmiddels zondagmiddag, en ik denk aan mijn boek dat uitnodigend open op het tafeltje ligt, het wasje dat ik nog moet draaien. De plantjes die ik water wil geven en even wil aaien. Lavendel. Heerlijk om te aaien. Ik denk aan voetjes op de poef en een plaatje draaien, hoofd achterover op de rugleuning. Ik denk aan zalig weer alleen zijn.

Hij gaat weg en ik denk 'Het is goed zo.' Ik gooi mijn voeten op de poef, zucht diep en sla mijn boek open. En kan geen regel lezen. Mijn hoofd dwaalt af naar zijn verhalen en zijn lach en zijn arm om me heen. Ik glimlach zachtjes voor me uit bij de gedachte aan hem, volgende keer op mijn bank. Ik kan het niet laten en stuur een sms; dat ik de Prosecco die ik strijdlustig zei alleen te gaan drinken voor volgende keer bewaar.

Verliefd zijn en tegelijk mij zijn, met al mijn hang naar vrijheid en alleenheid; wàt een lastig maar heerlijk ding.