Vierde Nacht

Bij het opruimen van mijn laptop kwam ik een raadselachtig bestand tegen: 'vierde nacht.doc'. Na openen herinnerde ik het me weer. In het holst van mijn vierde nacht in het ziekenhuis tikte ik dat stukje. Omdat ik het eigenlijk niet meer trok, allemaal. Omdat de nachten in het ziekenhuis lawaaierig, slapeloos en vooral làng zijn. Omdat ik geen einde zag nog, aan de heupellende.

Inmiddels is de hele wereld anders. De 'mankepoot' en 'ziekenhuis' berichten nemen af in frequentie. Mijn herintredingsplan is vandaag naar ArboNED gestuurd. Alles gaat soepeltjes. Ik dans weer, ik rij weer, ik geniet weer. De trap huppel ik weer af. Bij deze beloof ik plechtig dat dit mijn laatst ziekenhuisstukje wordt.
Geschreven op de Vierde Nacht. Lang lang lang geleden.

Ik word wakker van een hand op mijn bovenbeen. Een hand die daar met kracht is neergezet. Het is twee uur ’s nachts.
“Au verdomme! Wat doet u hier? Dit is mijn bed! Dit is niet uw bed!”
Ietwat verdwaasd kijkt het oude mannetje achterom. Hij is bezig zichzelf over de reling van mijn bed te hijsen en verwacht duidelijk niet dat ik daar al lig. Met ogen die hem woedend tegemoet fonkelen.

Eerder vandaag, en gisteren, en eergisteren, pantoffelde hetzelfde oude mannetje onze kamer binnen. Keer op keer legde mijn buurman hem uit dat dit niet zijn zaal was. Dat hij naar links moest de gang op en dan de laatste deur rechts. Ook nu springt mijn buurman weer bij. “Links de gang op en laatste deur rechts,” legt hij met engelengeduld uit.

Het is diep in de nacht. In de ziekenhuisnacht. Ik moet eraan wennen. Aan de piepjes van infuuspompen, het gehoest, het gedraai, het gesnurk. Allemaal geluiden van vreemden die nu ineens mijn vierkante meters delen. Met veel lawaai.

Mevrouw Van de Poel van de overkant voert nachtelijke oorlog met mevrouw De Jong. Ze zijn allebei hartstikke dement. Iedere keer als mevrouw De Jong hoest - en dat is váák – roept mevrouw Van de Poel “Hand voor je mond! Ik wil toch niet ziek worden!” De zuster komt langs en probeert mevrouw Van de Poel uit te leggen dat ze af en toe even voor mevrouw De Jong moet zorgen. Mevrouw Van de Poel antwoordt verontwaardigd dat zij toch verdomme eerst was en dat zíj ziek is. En dat ze het niet snapt dat anderen altijd voorgaan. En dat we toch maar rare mensen zijn met zijn allen. Dat we het geld van haar moeder gepikt hebben. En dat buurman geen gentleman is. Mevrouw De Jong hoest weer. "Hand voor je mond!" schalt door de zaal.

Ziekenhuizen. Het domein van de ouden van dagen en de zwakken van geest en gestel. Ik zou me in de handen moeten wrijven om de stukjes die ik kan schrijven. Over mevrouw Van de Poel. En de nachtelijke bezoeker aan mijn bed. En de bouwvakkers laatst bij de röntgenafdeling. En de koffiecorner bij de ingang.

Maar ik heb teveel pijn. Mijn recent verbrijzelde heup ontneemt me vrijwel elke interesse in mijn medemens. Ik wil mevrouw Van de Poel smoren met haar kussen, maar ik kan niet zelfstandig mijn bed uit.

Dat is de tragiek van mijn situatie. Om twee uur. Diep in de ziekenhuisnacht.