Mysterie

Ze zaten op hun hurken, voelden aan de wielkast. Krabden eens met een pen achter hun oor. Op het zijportier zat een lange deuk. Na overleg en veel geflapper met opschrijfboekjes maten zij de lengte van de deuk. Ze belden aan bij de overburen. Vanuit mijn keuken bekeek ik het gebeuren. Politie in de straat. Politie bij de overburen. Politie met opschrijfboekjes en holsters om de heup geslingerd.

Dit was een goed moment om het vuilnis naar buiten te brengen, verzon ik. Op straat trof ik de buurman die recent aan zijn knieën is geopereerd. Hij vroeg me hoe het ging met de heup, ik vroeg hem hoe het ging met de knieën. Frommelend aan mijn vuilniszak, in mijn ooghoek de twee politiemannen.

Overbuurman deed niet open. Kniebuurman praatte en praatte. Politiemannen krabden achter hun oor. Nòg een buurman kwam naar buiten. "Dat is de auto!" riep hij. Politieman nam hem even apart. "Weet u zeker dat dit de auto is die.." "En ja, ik heb dus ook een ontsteking in mijn schouder, en er zit een zenuw klem," zei kniebuurman, precies op dat moment. Ik verbeet mijn frustratie. Kniebuurman is namelijk erg aardig. Dat hij precies nu een slecht gevoel van timing aan de dag legde, moest ik hem vergeven.

Mijn vuilnis stortte in de bak. Mijn oren wapperden nog steeds, maar ik pikte geen greintje informatie meer op. Ik hàd natuurlijk nieuwsgierig buiten kunnen blijven staan. Ik had natuurlijk kunnen vragen of ik ze ergens mee kon helpen. Maar nee, ik kon niet helpen. Ik had die Laguna nooit eerder gezien.

Een half uur later zaten ze nog steeds op hun hurken naast de wielkast. Ze leken een conclusie te trekken, stonden op. De zijspiegel werd nog even bekrabbeld met een vingernagel. De deuk betikt. Ze staken hun opschrijfboekjes in de borstzak en stapten in hun auto.

De Laguna staat er nog steeds. Ik bedwing mijn neiging de wielkast te inspecteren op bloedsporen. Te checken in hoeverre de zijdeuk overeen komt met het achterhoofd van een argeloze fietser. Spannend man.