Macho Twingo

Op de bank oefende ik. Rechterbeen naar voren, tenen strekken, enkel strekken. Been tikkie naar links verplaatsen, tenen strekken, enkel strekken. Knie een beetje heffen. Druk zetten. In het niets, dat wel. Ik zat per slot van rekening op de bank. Maar deed een auto na. Drukte mijn voeten op denkbeeldige gas- en rempedalen.

Op de bank oefende ik. Weer autorijden was het streven. Ik plaatste de denkbeeldige pedalen ver uit elkaar en pedaalde uit alle macht in het luchtledige. Ik maakte me zorgen of ik het überhaupt nog zou kùnnen. Eén van de eerste mannen die een gemotoriseerde koets bouwde had bedacht dat maar 64.000 mensen op de hele wereld zouden kunnen autorijden. Het vergde volgens hem teveel moeilijke acties tegelijk: sturen, gas geven, koppelen, ontkoppelen, schakelen, geen paarden of loslopende landarbeiders neermaaien. Allemaal heel lastig. Sowieso niet voorbehouden aan vrouwen, maar ook was slechts de elite onder de mannen ertoe in staat. Dacht hij.

Ik oefende en oefende. Maakte me zorgen over het hoe en het wat en vooral over hoe ik het alles tegelijk ook alweer moest doen. Het was alweer twee maanden geleden dat ik een auto had bestuurd. Ik mimede opschakelen en neerschakelen. Het ging niet vlekkeloos.

Nu rij ik weer. In de stralende zon met alle raampjes open en de radio hard aan. Vandaag terug uit Utrecht. File? Geen probleem. Ik snap het spelen met de koppeling en het gaspedaal volkomen. Althans; mijn benen snappen het volkomen. Autorijden is net fietsen. Als je erover na gaat denken beland je in de sloot.

Niet alleen autorijden kan ik weer. Ook de bijbehorende arrogantie sluipt er weer in. Niet voor niets denkt 80% van de Nederlanders dat ze beter rijden dan gemiddeld. Je auto is je territorium. En iedereen die in de weg zit mag vervloekt worden. Iedereen die nèt even niet doorrijdt. Te lang op de linkerbaan blijft hangen. Niet snel genoeg optrekt bij het stoplicht. Vloekend en tierend begeef ik me binnen mijn mini-territorium weer op het Hollandsch asfalt. Wee je gebeente als je me dwars zit. Ik sta niet per definitie negatief tegenover een beetje opdrukken. Een beetje kleven. Een beetje snijden. Maar alleen als je het verdient. In je Opel Astra.

Ik ben weer zelfstandig. Kan gaan en staan waar ik wil. Op wielen in elk geval. Als ik parkeer, met veel theatraal op-het-laatste-moment-op-de-rem-trappen. En zo mogelijk met-één-handje-het-stuur-zwenken. En als voetgangers zich afvragen waarom dat mens toch zo raar doet. Dan kan ik hen vertellen: dat is omdat dat mens vervolgens een ergonomische elleboogkruk uit de achterbak moet pakken. En het lekker vindt dat ze zich even mag laten gelden. Op wielen ben ik heel even een onuitstaanbare macho. Sorry. Het is verklaarbaar.

Waarop ik me direct afvraag: waarom zouden andere macho's zo macho rijden? Zit er waarheid in het gerucht van hun handicap?