AMC

Haar hoofdje was ziekenhuisbleek tegen het kussen. Haar buik in het felroze shirt enorm. Na vierhonderd kilometer ambulancerit en een dikke week Duits ziekenhuisbed is ze nu weer binnen handbereik. Mijn dappere nichtje. Wrijvend over haar buik fulmineerde ze tegen het AMC. De artsen komen aan haar bed en bekijken haar als een medisch stuntproject. Studenten staan ernaast en maken aantekeningen. Als de arts om zich heen kijkt en zegt "Zijn er nog vragen?" heeft hij het niet tegen mijn nichtje.

Elke dag een andere arts, die haar dossier niet heeft doorgenomen. Stagiaires die haar naar huis willen sturen als het goed blijft gaan. Maar mijn nichtje gaat nergens heen. Mijn nichtje is nu op de Goede Plek, en gaat daar niet weg tot het ook Goed is. Ondanks de moordende verveling van de hele dag op bed liggen. Ondanks het feit dat ze de komende weken een LAT-relatie heeft met haar vriend. Ondanks het feit dat ze elke avond smacht naar ècht eten.

"En vanmorgen was er dus een arts, die heel even aan mijn bed was. Hij was al bij de deur toen ik nog een vraag had. En weet je wat die man zei? 'Wéér zo'n deurklinkvraag!' Dus ik zei tegen hem 'Als u zoveel deurklinkvragen krijgt, is het misschien een teken dat u te snel wegloopt!' Dat geloof je toch niet?"

Mijn nichtje, met haar bleke ziekenhuisgezichtje en haar vechtlust.
Ik ben trots, en een beetje bang. Maar ze is op de Goede Plek.
Dus het komt Goed.
Dat kàn gewoon niet anders.