W gaat op reis

W en ik hebben het soort relatie van "Hee! Leuk dat ik je weer zie!" En nooit "Wanneer zie ik je weer schat? Zeg me wanneer!! NU!" Ik heb daar geen moeite mee. Voel me daar goed bij. Maar de laatste weken heeft W zich ongemerkt de positie van Rots In De Branding veroverd. Nog steeds zeggen wij niet "Wanneer zie ik je weer?" maar het is vanzelfsprekend geworden dat hij me ophaalt als er leuke dingen te doen zijn. Dat hij me voor gaat op trappetjes om mijn val te breken. Dat hij tegen Jan en Alleman zegt dat ik mijn heup verbrijzeld heb en mijn littekens beschrijft en vertelt dat het echt heftig was. Zodat ik bescheiden op de achtergrond kan glimlachen en zeggen "Maar het gaat echt goed met me hoor, nu. Echt super."

De laatste weken zijn W en ik wat - sja, hoe zal ik het zeggen - relatieïger geworden, zo samen. We genieten binnen de grenzen van mijn mankelarij erg van elkaar. We lachen samen. Doen leuke dingen, voornamelijk zittend. Hij beschermt me. Baant mijn weg door de massa. Zo ook gisteren, op de vrijmarkt.

En ineens.. ineens kreeg ik het spaans benauwd. Al die mensen die me omver konden lopen. Al die mensen op wie ik verschrikkelijk jaloers ben omdat ze überhaupt kùnnen lopen zonder erbij na te hoeven denken. Ik was moe, had honger, voelde me ingesloten en bedreigd. Tranen vloeiden achter mijn zonnebril.
"Ik wil hier niet zijn. Ik wil weg hier. Ik wil. Ik wil. Ik kan dit niet. Zet me ergens neer en geef me te eten. Maakt niet uit wat. Ik wil weg van hier en van al die mensen." Als ik had gekund, was ik erbij gaan stampvoeten. Labiel tot en met, was ik. De tranen stonden mij de hele dag hoog achter de ogen. Soms sijpelde er een van achter mijn zonnebril over mijn wang.

Vandaag namen wij afscheid. Voor een maand. W gaat een maand met zijn bakbrommer naar de Alpen. En plots realiseerde ik me waar die tranen vandaan kwamen. Waarom ik zo gruwelijk labiel en chagrijnig was, onze laatste dag samen.

Ik ga hem missen. Verdomd zeg. Niks voor mij.