Vloerkleed

Ik ben niet zo textielerig en accessoirderig. Leg een kussentje op mijn bank en ik kijk je nooit meer aan. Kaarsen, nee! Over het algemeen bestaan mijn accessoires uit tumbleweeds van kattenhaar en verdwaalde speelmuizen. Gordijnen kunnen nog nèt, maar vloerkleden.. Ho maar! Nu ben ik echter, met enige zachte dwang van mijn moeder, de trotse eigenaar van een vloerkleed. Een wit vloerkleed. Mijn levensstijl laat geen wit vloerkleed toe, ben ik na twee dagen achter. Mijn witte vloerkleed is niet wit meer. Er prijken grote zwarte voetstappen op mijn witte vloerkleed, die precies mijn looproutes aanduiden.

Ik pakte de stofzuiger om de voetstappen weg te poetsen. Maar zuigen zat er niet in. Het was meer ááien, wat de stofzuiger deed. Liefdevol aaide ik de voetstappen tot amorfe zwarte vlekken. Geen verbetering, kan ik je zeggen. Daadkrachtig als altijd ging ik op zoek naar de oorzaak van het probleem. De stofzuigerzak was vol, zei het rode pieletje. "Aha! Dit is makkelijk op te lossen!" dacht ik nog.

Fronsend keek ik naar de stofzuiger. Ik tilde hem op, draaide hem rond, zette hem op zijn zij. Probeerde mijn nagels in kieren te wurmen en trok aan het handvat. Er moest toch ergens een luikje zitten om de zak te verwisselen, leek mij. Ik drukte op de bovenkant, loerde naar de onderkant. Alle stukjes plastic die los leken te zitten van de omringende stukjes plastic hebben mijn volledige aandacht gehad. Ze zijn beurtelings bevoeld, bedrukt, besmeekt en bevloekt. Eén stukje plastic - ergens diep achterondertussen het handvat verstopt - bleek na scherpe en volhardende analyse te bewegen. En het luikje te openen.

Nu ga ik op zoek naar mijn stofzuigerzakken.