Gemis
"Ik ga je niet missen, denk ik," zei W, terwijl hij in zijn risotto prikte.
"Ik ben niet zo van het missen. Ik denk - en dat is niet vervelend bedoeld - dat ik misschien mijn werkplaats een beetje ga missen. Maar jou niet."
Ik voelde dat ik woede had moeten voelen. Of teleurstelling. Of verdriet. Maar de realiteit was dat ik hem snapte. W zal zijn werkplaats missen, om lekker te klooien en mooie dingen te maken. W zal zijn gereedschap missen om 'te schetsen met de lastoorts en te gummen met de haakse slijper', zoals hij dat noemt. Maar W is niet van het missen van mensen. Dus ook niet van mij.
Ik vroeg me af hoe ik dat zou beleven, die maand zonder W. We zijn nu halverwege de maand, en nee. Ik mis W niet. Omdat ik weet dat hij vandaag de Alpe d'Huez gaat doen. Omdat ik weet dat hij het ontzettend naar zijn zin heeft. Omdat ik foto's heb gezien van fantastische wildkampeerplekken en verhalen heb gelezen over suicidale naaktslakken die zich en massa voor hun wielen storten. Omdat ik hem heb geholpen de tent test-op-te-zetten en dus weet hoe hij erbij ligt, 's nachts. En vooral omdat ik weet dat hij terugkomt. Hij is nu duizenden kilometers van mij verwijderd, maar ik voel geen gemis. 
Ik ben alleen godvergeten jaloers!
3 opmerkingen:
Ik zou gek worden als mijn lief een maand weg was.. Maar goed, vorige keer dat mijn lief een maand weg was, was mijn lief mijn lief niet meer. Niet om je ongerust te maken!
Die jaloezie snap ik heel goed!
Eigenlijk is dat een hele positieve instelling! Genieten van het moment, weten wat je hebt, en geen negatieve energie verspillen door je over te geven aan gevoelens van heimwee en gemis. Die gevoelens heb je niet altijd in de hand, maar je kunt ze wel wat sturen.
Wens W. nog veel plezier!
Een reactie posten