Eerste werkdag

Ik zag er tegenop, tegen werken. Ik zag op tegen al die mensen om me heen. Tegen een hele dag op een stoel zitten. Ik zou vast aanlopen tegen dingen die ik héél erg vergeten was. De baan had ik per slot van rekening nog maar een maand. Een maand waarin ik als een flipperballetje het bedrijf door ben geslingerd om links en rechts en door het midden nieuwe kennis op te doen. Kennis die nog niet ingebed was in mijn door narcose gefrituurde brein.

"Dit is M, een nieuwe Duitse consultant. Misschien dat jij hem een beetje kan inwerken?"
"Prima," zei ik geestdriftig. En knikte daar ook nog eens heel geestdriftig bij. En dacht bij mezelf 'Wat moet ik die man vertellen? In godsnaam?'
Gelukkig had hij een opleidingsboekje. Als ik heel snel las, kon ik hem voorblijven. Mijn hersencellen werden langzaam wakker. Leken dingen te herkennen en verbanden te kunnen leggen. Ze dansten een vreugdedansje in mijn hoofd. Het is lekker om na twee maanden zonder prikkeling weer aan het werk gezet te worden, als eenvoudige hersencel.

Ik bracht het er niet slecht vanaf, dacht ik. Ik zei best slimme dingen, dacht ik. Ik verschafte nieuwe inzichten, dacht ik. Tot we het boek en zijn laptop dichtklapten en M me geïnteresseerd aankeek.

"So.. What do you actually DO here? Are you a consultant?"