Verjaardag

"Welk talent zou jij willen hebben?" vroeg ik ooit aan vriendin E.
"Ik zou heel mooi willen zingen!" antwoordde zij meteen, zonder aarzeling.
"Ja! Dat zei ik ook toen iemand het mij vroeg!" riep ik.

Vroeger was ik ervan overtuigd dat ik prachtig kon zingen. Op mijn nonnenschool, jaren terug, hadden wij muziekles. Een klein mevrouwtje met een keyboard nam plaats voor de klas. "Hymn 175, everyone!" En het bizarre is: ik weet nog steeds welke hymne als 175 te boek stond:

Follow me, follow me. Leave your home and family.
Leave your fishing nets and boats upon the shore.
Leave the seeds that you have sown.
Leave the crops that you have grown.
Leave the people you have known and follow me.

Ik weet nog goed dat ik God een beetje gek vond. Dat het me helemaal niet gezellig leek om iedereen te verlaten. Maar zingen.. wow. Zingen was geweldig. En dat kòn ik toch goed! Toen het kleine mevrouwtje vroeg wie er een solo wilde zingen, stak ik dan ook gretig mijn vinger op. "Morning has broooooooken, like the first mohohooorniiing," trilde ik er lustig op los. Met trotse blik keek ik om mij heen. "Yes. Well. That came out nicely," zei de grauw weggetrokken muzieklerares.

De waarheid is: ik klink als een stervende gnoe. Als ik zing raken kippen van de leg en zoeken pissebedden dekking. Koeien stoppen de hoeven in de oren en wolven huilen klaaglijk mee. Ik zou de hele Ark van Noach kunnen vullen door op de steiger te staan en dreigend mijn mond te openen.

Vriendin E en ik vergeten al jaren elkaars verjaardag. Tot vandaag. Ik belde haar om de klassieker 'Lang zal ze leven' ten gehore te brengen. Giechelend en vals bezong ik haar verjaren. Moedig hoorde ze het aan, het arme kind.

Ach. Ik heb weer andere talenten. Volgend jaar stuur ik een kaart. Postzegels likken kan ik namelijk als de beste.