De postbode

Tussen het in-de-zon-zitten-en-boeken-lezen door, wierp ik binnen een blik op mijn computerscherm.
Wout zegt:
Hee schatje!
Wout zegt:
Hee!
Wout zegt:
O jammer, je bent er niet
Nee. Ik was er niet. Ik was namelijk heel druk met in de zon zitten en boeken lezen, terwijl W in een internetcafé in Luxemburg contact probeerde te zoeken.

Vloekend sloeg ik op mijn toetsenbord. Meteen heb ik een mailtje gestuurd. 'Schatje! Wat jammer dat ik je heb gemist! Alles leuk?' Om vervolgens zijn blog te checken en te zien dat ja, inderdaad, alles leuk is. Dat de bakbrommer in het stof van vriend Kliko bijt, want veel minder vermogen. En me te ergeren aan zijn tikfouten. Zo ben ik dan ook wel weer.

Maar hee maar ho maar wacht eens even... W is een maand weg. En mijn brievenbus, laat maar. In die brievenbus gaat geen ansichtkaart vallen. Geen kaart waar zijn hand overheen gegleden is. Waar ik misschien nog een spoor van motorolie op zou bespeuren. Waar een snufje karakteristieke W-geur aan hangt.

Waar is de romantiek gebleven? De romantiek van de voetstappen van de postbode. Het geklepper van je bus. Het als een aangeschoten hinde (in mijn geval) de trap af hobbelen en de kaart van de mat rapen. Het kussen van de langverwachte kaart. Het met gelukszalige glimlach de kaart aan het bonzende hart drukken. Niet dat ik dat ooit zo doen, maar het gaat om het idee.

Elke dag krijg ik een smsje. Elk internetcafé zal hij ongetwijfeld zijn mail checken en zijn blog bijwerken. Waardoor niet alleen ik, maar ook zijn ouders en zijn vrienden en kennissen en bakbrommerpeeps de vorderingen volgen. Het had weinig gescheeld of ik had hem zelfs bij Hart van Nederland kunnen zien.

W, ergens op een bakbrommer in de Alpen. Met zo ongelooflijk veel digitale lijntjes naar huis. Met mail, msn, sms, blogpostjes. Wildkamperen en bakbrommeren en intussen elke paar dagen internet en een mobiele telefoon die op te laden is aan de accu van de bak.

Ik wil een ansichtkaart! Een ansichtkaart die naar W geurt! Ik wil de romantiek van het verlangen naar de postbode. Maar ik vrees dat mijn verlangen onbevredigd blijft. Hij heeft alleen mijn e-mailadres. Niet mijn èchte.