Afscheid: deel 2

Inmiddels ben ik aangeland in de woedende fase. Na verdriet kwam de woede op kousenvoeten binnensluipen. Ik vertelde vriendin M dat ik serviesgoed op zijn hoofd wilde stukslaan. "Als hij nu naast me zit doe ik zo PATS! Hoppa!" Ze moest lachen en vroeg waarom. Toen ik het vertelde was het even stil, aan de andere kant van de telefoon. "Mijn mond deed dus nu letterlijk van openvallen. Serviesgoed? Een honkbalknuppel!"

Waarom is het toch dat vrouwen vaak denken dat ze een man kunnen veranderen? Dat de man in kwestie het al lastig vindt om samen een ijsje te kopen, laat staan samen wónen, dat zullen ze hem wel afleren. Zij zal degene zijn met wie het wel lukt! Ongeacht de staat van dienst van de man in kwestie. Ongeacht je eigen grenzen, die je wel degelijk kent, maar waaraan continu geknabbeld wordt door een opmerking hier, een daad daar. Tot ze een miniscule hoelahoep rond je middel vormen. Een riem, als het ware.

Vriendin E zei het mooi. "Je koopt ook geen flat in de hoop dat het een villa wordt. Steeds maar poetsen en poetsen en hoopvol uit dat raam blijven kijken of het zwembad er al ligt. Als ik nou genoeg poets verdien ik toch godverdomme een zwembad! En maar blijven hopen. En maar blijven poetsen. Maar het blijft altijd een kutflatje op drie hoog achter."

Ik ben in de woedende fase aangeland. Mijn kussen heeft het zwaar moeten ontgelden vannacht. Woest stompte ik hem keer op keer in vorm. Woest draaide ik me nog eens om. Met fonkelende ogen staarde ik naar het plafond. "Botte klootzak! Ontzettende lul!"

Maar eigenlijk ben ik natuurlijk vooral kwaad op mezelf. Dat ik zo'n vrouw ben. Een vrouw die haar grenzen kent maar ze rekbaar acht. "Ach.. hij bedoelt het niet zo. Ach.. zo is hij nu eenmaal."

Ontzettend stomme trut. Volgende keer ga ik voor de villa.
Met zwembad.