Afscheid

Met een knoop in mijn buik stapte ik in de auto. Ik had hem niet gemist, die maand. Hoewel we het verschrikkelijk leuk hadden vlak voordat hij wegging en ik ervan baalde dat ik hem voor een maand gedag moest zeggen, nam mijn gewone leventje alweer snel de overhand. En ik miste hem niet. Ik meende aan de dingen die hij zei en schreef te merken dat hij mij ook niet miste, en stiekem had ik dat al verwacht.

Met een knoop in mijn buik stond ik voor zijn deur te wachten. Een knoop die ik door moest hakken. Hij deed zijn rare dansje voordat hij opendeed. Het rare dansje waar ik zo gek op ben. Het deed mij wankelen in de overtuiging die ik de afgelopen weken geleidelijk had opgebouwd.

"Ik twijfel of ik de plek heb in jouw hoofd die ik wìl binnen een relatie." Aan zijn blik zag ik direct dat het klopte. Dat de plek die ik wil en die ik verdien niet voor mij gemaakt was in zijn hoofd. Dat het pad dat ik wil bewandelen niet zijn pad is. In ieder geval niet een pad voor ons samen. Woest veegde ik mijn mascara opzij en haalde ik adem om nog meer te zeggen, maar het was niet meer nodig. We waren het erover eens. Wij gaan samen niet verder. Wij samen stopt hier.

Het is een goede beslissing. Nadat hij was gevallen hebben we gelachen, en gezoend, en elkaar lief genoemd. En leuk. En gezellig. Wij hebben het goed gehad, even. Onze paden kruisten en moeten nu weer scheiden. Het kleine stukje dat we hand in hand hebben gewandeld was een leuk stukje. Veel te zien, veel te ontdekken.

De beslissing is ongetwijfeld goed. Voor ons beiden.

Door een waas van tranen reed ik naar huis.