Pardon?!

Niets dan lof voor de NS. Echt waar. Maar die reizigers! De op-tijd-rijdende-en-correct-aansluitende-trein vervoerde mij naar huis, na een dagje varen en Verschrikkelijk Verbranden op de Schie. Mijmerend glimlachte ik voor me uit, op mijn klapstoeltje. Wat is varen fijn. Wat is varen in de zon fijn. Wat is varen in de zon en zomaar ergens aanleggen bij bekenden die een koelkast vol kaasjes en rosé en zelfgemaakte kruidenboter hebben fijn. Wat is roseetjes drinken aan het water met om je heen dartelende kindertjes die bloemen voor je plukken fijn. Alles fijn.

Ik ontrukte mij aan het grote nagenieten om uit te stappen. Vooralsnog was er in het geheel niets mis met mijn humeur. Strategisch positioneerde ik mij naast de deur, zodat ik mij als een aapje langs de stang naar beneden kon slingeren. De nuffige juf naast mij keek boos. Waarschijnlijk ergerde ze zich aan mijn verregaande blijheid. De zenuwachtige student naast mij keek voornamelijk heel zenuwachtig. Met zijn maquette in de hand en zweetdruppels op het voorhoofd ging hij vast richting een beoordeling. De grote man achter mij zuchtte diep en hees zijn broek op. Dat was ook nodig. De deuren deden Psssshht. Ik stond klaar om te slingeren, met behulp van kruk.

En toen werd ik onder de voet gelopen. Compleet onder de voet gelopen. Zelfs zenuwachtige student deed mee. Hulpeloos zwaaiend met mijn kruk lag ik op het perron, met voetstappen op mijn rug. Nou ja, bij wijze van. Er was in ieder geval niets van respect voor mijn semi-invalide staat te bespeuren. Niets! Men duwde en trok en was heel gemeen.
"Die kruk is niet voor de show!" riep ik.
"Ik sta hier op een verbrijzelde heup! Wil je misschien mijn littekens zien?!" en ik trok mijn rokje op om de grote vurig rode striemen te tonen.

Maar dan niet echt, want ik ben een beetje een mietje in die dingen.
"Pardon?!" zei ik, maar ik keek er wel héél boos bij!