Dagdroomhuis
Waar ik eerder een gebroken enkel als een uitmuntend excuus zag om nieuwe enkelvriendelijke schoenen te kopen, zie ik nu een gebroken heup als een uitmuntend excuus een nieuw huis te kopen. Een huis met een heupvriendelijke trap.
Het moet een huis zijn met glas-in-lood, en dan liefst niet lila met groen zoals ik nu heb, maar vermiljoen met kobalt. Of zoiets.
Het moet een huis zijn met een tuin, waar ik gewapend met schepje en zonnehoed plantjes kan verpotten. Of wat je ook doet met plantjes. Iets met een zonnehoed in ieder geval.
Het moet een huis zijn met een schuur. Liefst een schuur met een soort overwoekerd karrepad erheen, waar ik mijn oldtimer in kan bewaren. De oldtimer die ik met een poetsdoek van oude zomerjurk liefdevol verzorg.
Het moet een huis zijn met een keuken met een groot raam. Een groot raam met buiten klimrozen en binnen een vensterbank met tijm en rozemarijn. En dat ik dan elke dag appeltaarten bak.
Het moet een huis zijn aan het water. En dat ik dan een klein houten roeibootje van mijn steiger los kan knopen om te gaan picknicken op het eilandje. Het eilandje waar ik vanuit mijn woonkamer zicht op heb.
Het moet een huis zijn waar ik op blote voeten over ruwhouten vloeren loop, gehuld in witbroderie jurken. En waar de katten zich wellustig om mijn enkels draaien, bedelend om voedsel. En dat ze dan geen blikvoer krijgen maar hart. Ofzo. Als hart niet zo zou stinken.
Het moet een huis zijn met flapperend wasgoed aan de lijn. Met een schommel in de appelboom. En gekke tafeltjes van de brocanterie gecombineerd met vintage Corbusier. Met mijn eigen rietkraag, aan het water. Met permanent de geur van appeltaart. En dat ik dan helemaal niet meer 'in de ICT' werk, maar iets anders doe. Wàt precies weet ik niet. Iets met een galerie, of misschien wel iets heel truttigs met tweedehands meubels. Of dat ik exclusieve feestjes cater. Of misschien wel dat ik les geef in het volmaakt tevreden zijn. Dat ik in ieder geval vreselijk veel vrije tijd heb, voor al die tevredenheid. Daar in dat huis.
Wat een zomerse zondag en een rondje Funda al niet doet,
met je gedachten.
3 opmerkingen:
hey annemarie, ik, Saskia, sinds kort een deense bekende van W. IK lees nog altijd je verhalen. Leef met je mee en ik vind je dapper...
Maar kan het je niet nalaten te zeggen dat mijn huur huis wat ik achter ga laten in Rotterdam waarschijnlijk te koop wordt aangeboden...Niet in het geheel je droomhuis, maar minder trappen, wat kleintjes om te troseren...waar je overigens ook jezelf lelijk mee kan bezeren, maar minder hoog...Voor en achter tuintje, werkplaats, inloopkast, 10 minuten hartje rotterdam te voet. Ik weet niet hoe groot jouw droom en verlangen naar een ander huis is, maar dit huis in de stad met tuin en fijne buurt, laat ik met pijn in mijn hart achter. W kent het huis en als je wil kan je de komende twee weken even langskomen om het huis te checken. Misschien moet je droom een droom blijven en is dat ook goed. Voor nu fijn dat je weer thuis bent en succes met het herstel. groetjes saskia
Hee Saskia! Of 'Sas van LegoBas', zoals W en ik je stiekem noemen... :-) Mijn zwerftochten over Funda zijn inderdaad min of meer serieus, hoewel het natuurlijk ook met pijn in mijn hart zal zijn dat ik dit huis verlaat. Ik denk na en kan vast via W aan je mailadres komen als nodig, toch?
Ik vind het een fijne koosnaam, 'Sas van Legobas', ik doe het ermee. W heeft me in zijn lijst staan, dus mailen maar.
Een reactie posten