Ziekenhuisverhalen

W zat heel lief naast mij en hield mijn hand vast. Zelf deed ik als het meisje uit The Exorcist elke 30 seconden "Nnnnjjjjiiiiiiighghghgh!!" terwijl mijn benen verkrampten, mijn ogen rolden en mijn hoofd 360 graden deed op mijn nek. W hield mijn handje vast en incasseerde mijn commando's, tussen de Nnnjigh's door.
"Ik wil boeken. En kan je de kattenbak verschonen. En ik wil Nnnnnjiiiiighghghghg!!" Dit was pré-operatie, moet je weten. En dan doen pijnstillers niet zo veel.

W kan blijkbaar enorm goed interpreteren en extrapoleren. Hij kwam terug met een tas met badjas, boeken - waaronder 'stoppen met roken', hinthint - en de meest vodderige shirtjes die hij kon vinden.
"Al die gekke naveltruitjes van jou! Dat mag allemaal niet van mij. Voor ik het weet ga je er met een of andere arts vandoor."

Nu is er inderdaad een leuke arts. Maar die heeft mij als een soort biefstuk behandeld en is nogal intiem met mijn botstructuur en mijn katheter. Geen ideaal flirtmateriaal, denk ik zo. Nog afgezien van mijn vodderige shirtjes en vettige haar. Desondanks heb ik wel een man in mijn bed gehad. In mijn ziekenhuisbed. Dat ging ongeveer zo, zei zij met Dikkie Dik vertel-stem:

Het was het holst van de nacht. Ik lag diep in een slaappil-geïnduceerd droomloos coma. Plots schrok ik wakker van een hand op mijn bovenbeen. Mijn biefstukbovenbeen. De pijn slingerde mij tegen het plafond, waarvandaan ik een klein oud mannetje op de rand van mijn bed zag zitten. Een klein krom oud mannetje, dat mijn bovenbeen had gepakt en zich schrap zette om bovenop mij te storten.
"Wat doet u nu!" riep ik.
"Dit is helemaal uw bed niet! Dit is MIJN bed!"
Je raakt heel territoriaal, in zo'n ziekenhuis.
Verward keek het mannetje om, gleed van de bedrail en pantoffelde morrend weg.