Voor je het weet...

... bel je voor de tweede keer in je leven 112.
... zie je het gruis van je plafond vallen terwijl de politie je deur inbeukt
... zegt de ambulancemevrouw dat je misschien best wel eens flauw kan vallen van de pijn terwijl ze je de trap af tillen.
... lig je krijsend als een speenvarken in de ambulance, omdat de route naar het ziekenhuis ineens meer rotondes blijkt te hebben dan strikt noodzakelijk.
... zegt de behandelend arts "Goh. Dit is wel een beetje een gekke breuk. Als ik met zeven grote negers bovenop je heup was gesprongen was me dit nog niet gelukt."
... lig je als enige 65-minner op de afdeling verbrijzelde heupen.
... barst je in tranen uit bij het zien van je vele kersverse centimeters operatiewond.
... vind je het stiekem dan wel weer stoer dat ze de beste arts hebben weggerukt van zijn weekend om jouw been van binnen te veranderen in een soort Eiffeltoren. Omdat je nog zo jong bent. En helemaal niet Bijna Oud. Hah!
... jank je van frustratie als blijkt dat je je been maximaal drie centimeter kunt optillen.
... juich je triomfantelijk als je je eerste stappen zet met krukken.
... raak je compleet stoned van je eerste kop koffie in vijf dagen.
... kijk je vreemd op als er allemaal mensen in ruimtepakken binnen komen om je te vertellen dat er MRSA is geconstateerd op jouw zaal. En dat je vier dagen in quarantaine moet.
... leen je de laptop van je buurman-met-geamputeerde-voorvoet om de wereld te vertellen dat je een beetje een pechweek hebt gehad.

In vijf dagen van een meisje dat onderweg naar haar eerste kop koffie van de dag uitgleed op de bovenste traptree, naar een meisje dat niet eens zelf in en uit bed kan. En nu niet eens meer de kamer uit mag. Wegens een soort freakish 'hallo, alles gaat al mis, dus we doen er nog een schepje bovenop' grapje van god.

Life sucks, maar de narcissen in de vensterbank bloeien.
Alles sal reg kom.