Omstreden vrijheid

Eerder heb ik uitgelegd dat mijn moeder geen kindermens is en dat ik nog steeds zeer twijfel of ik het ooit ga worden. Vroeger was ik mordicus tegen. Voor mij geen kinderen. Nooit. Vriend-met-kind zei "Wacht maar. Ooit gaan ook jouw eierstokken rammelen." Ik vond dat een heel smerige uitspraak. En kon me er weinig bij voorstellen.

Tòt ik een man ontmoette die me deed dagdromen over witte jurken en champagne en misschien eventueel later een groententuin en kindertjes met laarsjes - voor de regen. In het abstracte, dat wel. Het baren, de slapeloze nachten, het jengelen, het 'waarom? waarom? waarom? maar waarom dan?', het eerste vriendje/vriendinnetje, het eerste gevecht om brommer: ja of nee. Dat kwam allemaal niet voor in de dagdroom. Ik bleef een beetje steken bij de champagne en de speech en de mogelijkheid tot regenlaarsjes. Maar ik hield de optie open. Ineens. Zomaar. En toen weer niet, want man was exit.

En nu ben ik dertig. Dus als het gaat gebeuren, gebeurt het binnen nu en pakkembeet tien jaar. Ik kan me er nog steeds weinig bij voorstellen. Met W was ik laatst in gesprek. Dit klinkt misschien niet zo bijzonder, maar is dat wel degelijk. Met mijn vriendje-maar-geen-relatie spreek ik namelijk zelden. We praten regelmatig, maar van spreken komt weinig, wegens een projectje hier en een feestje daar en een kroegje zus en een tvprogrammaatje zo en ergens een expositietje tussendoor. Maar wij spraken, met een wijntje op tafel. Wij spraken zodanig dat wij vergaten muziek op te zetten. Dat is een goed teken.

"Ik vraag me wel eens af hoe het zou zijn om per ongeluk zwanger te raken nu."
"?"
"Nou. Ik denk namelijk dat dat heel heftig zou zijn. Ik wìl namelijk helemaal geen kind nu. En misschien wel nooit. Maar misschien ook weer wel. En àls ik zwanger zou raken zou ik het kind kunnen opvoeden. Geld genoeg. Ruimte genoeg. Genoeg mensen die heel graag kinderen zouden willen maar dat het niet lukt. En dan zou het mij wèl lukken, en zou ik het niet willen omdat het gewoon even niet past. Omdat ik het nog niet voor me zie, en misschien wel nooit voor me zie. En stel nou dat ik nu per ongeluk zwanger raak en dan abortus pleeg. En dat dit dan mijn laatste kans was. Later nooit een relatie - o nee pardon vriendje - waar ik me beter bij voel dan nu. Later misschien willen en niet meer kunnen. Zwanger raken nu lijkt me echt een hel. Volgens mij word ik dan volkomen in tweeën gescheurd."

Ik raakte in een soort manische volstrekt irrelevante monoloog. Ik bèn namelijk helemaal niet zwanger. En ik ben helemaal geen zorgendenker. Maar toch. Stel dat nu. Ik ineens. Pfoei. Stel je voor. Wat dan.

Sinds kort heb ik uitzendinggemist ontdekt, en dan vooral DDD. Als er niets op tv is, slinger ik mijn laptop aan en doe ik een gemiste uitzending. Vandaag ook.

Pfoei.