Idyllische zondag

Het is het soort jachthaven waar aftandse motorboten roestig liggen te wachten op hun baasje. Het is het soort jachthaven waar een oogje toe geknepen wordt als je je motorolie in de bosjes dumpt. Het is het soort jachthaven waar lang niet alle booteigenaars het volle quotiënt tanden in hun mond hebben. Naar deze jachthaven bracht ik broodjes voor de drie-en-een-halve hardwerkende eigenaars van de vooralsnog boot-zonder-naam.

Ik verbroederde met hond Timo, die is opgevoed door twee katten. Timo zit thuis katachtig in het kozijn en wilde vandaag hysterisch vaak bij mij op schoot. Zelfs als ik stond probeerde hij zich nog omhoog te krabbelen. Met zesjarige Zenna groef ik in de zandhoop naar schelpen voor fictieve tomatensoep - een emmer water met steentjes, stokjes en paddenstoelen. Als ik haar heel hard aan haar voet trok, gleed ze gierend van plezier van de zandhoop naar beneden. Ik gaf platen en buizen aan, hield einden hout vast, dronk wijn uit een plastic kampeerbeker en sprong van enthousiasme op en neer op het dek toen de motor eindelijk voor het eerst draaide. De hele jachthaven stond blauw.

Het customized mobile soundsystem speelde fijne muziekjes. De zon brak door. W zaagde de houten afdekplaat voor de motor op maat. Choca plaatste de twee patrouilleboot-achtige zoeklichten. Shiva en ik keken met een wijntje in de hand toe en bespraken waarom het toch is dat mannen altijd een héél grote slijptol willen.

In de auto naar huis voelde ik het zand knarsen tussen mijn tanden. Ik glimlachte.