Feestje
"Wij wilden ook altijd een feestje voor jou organiseren," zei mijn moeder. "Maar zo'n verjaardagsfeestje was de zwaarste dag van het jaar. Altijd vielen kinderen weer van de bank, of ze stootten iets, of ze zaten aan elkaars weedikveel. Ik werd daar helemaal nerveus van."
Mijn moeder is geen natuurlijk kindermens. Koeren boven kinderwagens heeft ze nooit gedaan. Mij vond ze best leuk - en dat wàs ik natuurlijk ook - maar andermans kinderen.. Pfoei! Ik heb het geërfd, die kinderweerzin. Hoewel mijn lieve vrienden inmiddels behept zijn met kroost en ik steeds positiever ging denken over het fenomeen 'kind', had ik gisteren een kleine terugslag. Een behoorlijke terugslag. Een enorme in-mijn-gezicht-terugpets.
"En? Hoe vind je dat nou? Met al die jonge moeders?" vroeg mijn tante gisteren. Mijn antwoord was dat ik nog geen aanvechtingen heb. Waarschijnlijk weet ze niet hoezeer die opmerking vanuit mijn tenen kwam.
Om boze reacties te voorkomen: die kinderen zijn stuk voor stuk best leuk. Maar hoe is het toch mogelijk dat vijf kinderen met zijn allen het lawaai maken van een kudde amok makende olifanten? Dat ze een feesttoeter niet één keer betoeteren, maar tot je hersenen als pulp uit je oren komen sijpelen? Dat ze niet te temmen, in te tomen of af te remmen zijn? "Die kinderen hitsen elkaar allemaal op tot ze compleet overstuur zijn van zichzelf en elkaar. Ze raken volledig over hun toeren," zei mijn moeder. Ja. Dat is zo. Ik kan het beamen. En moeders? Moeders hebben maar een half oor en een half oog voor het gesprek met jou, omdat ze met anderhalf oog en oor in de gaten moeten houden of kindlief zich geen gat in het hoofd struikelt, geen glazen omgooit en niet met zijn of haar gezicht in de verjaardagstaart valt.
En ik was ook jarig. Ik wilde ook aandacht. Wat dat betreft ben ik net een kind van drie, maar dan zonder feesttoeter. En mijn moeder was er niet, om te zeggen dat ik een jas aan moet als ik naar buiten ga en niet met mijn gezicht in de taart moet vallen. Dat doet ze namelijk nog steeds. Hoewel ik daar heel hard om moet lachen, voelt het wel soort van geborgen en prettig. Ook als vrouw van dertig.
Kinderen.. Best leuk, maar niet collectief, en niet op mijn verjaardag. Wanneer ik van de daken wil toeteren dat ik aandacht wil, want ik ben JARIG!
Ook al is dat misschien een beetje gek, voor een vrouw van dertig.
5 opmerkingen:
Morgen een toeter mee naar het werk!!!
Wat herkenbaar! Kinderfeestjes kunnen een HEL zijn, zonder kinderen. Snel iets aan doen!
Jens
dat is helemaal niet gek. ook niet voor een vrouw van dertig. kinderen onder de zeven jaar oud, met meer dan z'n tweeen zijn gewoon de hel. en wat ik dan nog het ergste vind is dat de ouders er oostindisch doof voor zijn. terwijl mijn oren bijna op ploppen staan, kunnen zij gewoon een gesprek voeren. unbelievable.
Foei, foei, foei, volgens mij vonden niet alle moeders het even geslaagd...:-). En jij hebt van iedereen een dikke zoen gehad omdat ik tegen iedereen riep dat jij ook jarig was!!
Ilse
@Ilse: het is best fijn om af en toe een beetje te chargeren.. :-) en dat van dat brein dat uit mijn oren sijpelde is echt Heel Erg Waar! Jouw pogingen om mijn verjaardag onder de aandacht te brengen heb ik trouwens wel degelijk opgemerkt, dankjewel!
Een reactie posten