Kroket

Sinds gisteren heb ik een nieuw visitekaartje. Onder mijn naam staat nu 'adviseur'. Hoewel ik de afgelopen weken erg veel grapjes maakte over het feit dat mijn functietitel nu langer zou worden dan mijn naam, haha, belachelijk hè, was ik stiekem zeer teleurgesteld dat er niet het beloofde 'service management consultant' stond. Te pronken. Onder mijn naam. Wat zegt dat over mij? Dat ik een beetje een zielige statusjager ben. Waarschijnlijk een logisch gevolg van het feit dat ik nooit een opleiding heb afgerond. Maar laten we mijn zieligheid mijn zieligheid laten. Ik huil mezelf vanavond wel zachtjes in slaap; daar hoeven we verder geen woorden aan vuil te maken.

Vandaag gaf ik mijn eerste training. Nou ja, ik assisteerde bij mijn eerste training. Soms sprong ik even bij, en hield mezelf voor de gek dat we er een mooie duoshow van maakten. Maar eigenlijk was ik natuurlijk gewoon de koffiedame.

Bij een training hoort een lunch. De docent - collega G - en ik namen de vier cursisten mee naar ons standaard lunchtentje. En dan. Ja dan. Dan moet er gepraat worden. In ieder geval tot het eten komt. Cursist één deed zijn uiterste best; vroeg ons het hemd van het lijf met betrekking tot groei, omzet, FTE, producten van ons bedrijf. Ik zag cursist twee tot en met vier afhaken. Vlechtjes maken in de franje van het tafelkleed. Het is het soort lunchtentje met perzische tapijtjes op tafel, even voor de beeldvorming.

Ik dacht 'volgens mij moeten we niet meer over groei, omzet, FTE en producten praten. Volgens mij moeten we een ander onderwerp.' Voorzichtig begon ik over de kwaliteit van de kroketten. Men beaamde dat de kroketten best lekker waren, en warm. Ik deed een proefballonnetje met betrekking tot de gehaktballetjes van de Ikea. Die kenden ze niet. Wel opperde iemand dat Happy Meals eigenlijk veel te duur zijn. En dat die McKroket niet te vreten is. En de McDrive dan, altijd file. Maar imago hè, de Mac. Net als Harrods. Stelt ook niks voor maar imago. En de Bijenkorf versus de Hema dan?

Collega G en ik leunden opgelucht achterover in onze stoel. Het Gesprek was ontstaan. Tot cursist vier zei dat ze bij een psychiatrische inrichting werkte. Dat vond iedereen een beetje eng. Er werd verwoed gevlochten aan het tafelkleed. Men nuttigde de huzarensalade in stilte.

"Maar. Die kroketten dus," zei collega G.
Opgelucht stortten vier cursisten en een koffiedame zich weer in het gesprek.